‘Mijmeringen’ is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen.
Vrede
Door de Tweede Wereldoorlog ben ik geboren. Mijn vader en broer van mijn moeder hebben elkaar leren kennen tijdens de Arbeitseinsatz in Duitsland. Tijdens de bevrijdingsfeesten in 1945 heeft mijn vader verkering gekregen met mijn moeder. En de rest is geschiedenis. Ik heb dus mijn leven te danken aan deze gruwelijke oorlog. En dat is het enige goede wat deze oorlog heeft opgeleverd, wat mij betreft. Gelukkig is er in de Europese Unie nadien geen onderlinge oorlog meer geweest. Dit heeft in 2012 geleid tot het verkrijgen van de Nobelprijs voor de vrede voor de Europese Unie. Geheel terecht omdat er na dik 75 jaar nog steeds vrede is. De vraag is hoe lang nog? De druk van Oekraine om ons te gaan mengen in de oorlog van dit land met Rusland wordt hoe langer hoe groter. De ongelijke strijd zonder aanleiding, die om de hoek plaatsvindt, is doodeng.
Pacifisme en de belangstelling voor ontwapening is hiermee direct op een laag pitje komen te staan. Ineens moeten we weer voldoen aan vage NAVO-afspraken, moet er fors geld naar defensie en worden we weer massaal ingelicht over allerlei vormen van bewapening. Ook propaganda voor het leger en het soldaat zijn doet het weer goed. De vijand wordt fouter en de angst groter. Er ontstaan twee kampen die hoe langer hoe verder uit elkaar komen te liggen. Het wordt hoe langer hoe moeilijker om hier kritisch over te zijn. Je wordt haast gedwongen een kant te kiezen, terwijl je dit helemaal niet wilt. Ik heb niets tegen Amerikanen, Fransen, Russen of Chinezen. Ik blijf me afvragen hoe de wereld er beter op kan worden als er in kanonnen en munitie wordt geïnvesteerd, terwijl we inmiddels in een aantal existentiële crises beland zijn, zoals de klimaat-, milieu- en armoedecrisis. En wat dacht je van overbevolking?
Dat geld voor oorlogsindustrie kunnen we toch echt wel beter besteden. Want elke onschuldige burger waarbij een ontplofte granaat op hem of haar of diens huis terecht komt, is onschuldig, of hij of zij nu behoort bij de vriend of de vijand. Ieder normaal denkend mens zou oorlog moeten verafschuwen. De getroffen burgers kunnen hun schade zowel financieel als geestelijk nergens verhalen en blijven in armoede en/of met een post traumatisch stress syndroom achter, als ze het al overleven. Ook de soldaten die erop uit zijn gestuurd hun vijandelijke collega’s om zeep te brengen kunnen in mijn ogen niet anders dan volledig verward en verknipt uit de oorlog terugkeren. Hoe kun je het voor jezelf ooit verwerken dat je je medemensen hebt moeten afmaken om niet zelf getroffen te worden? Wat doet dat met een mens? Ik snap echt niets van de verheerlijking van oorlog en geweld. Elkaars land bezetten, arme burgers vermoorden en alles in puin schieten, daar schiet niemand iets mee op. En verwacht dan de zogenaamde veroveraar dat dan iedereen gedwee en braaf naar de pijpen van de nieuwe overheersers gaat dansen? Dat lokt opnieuw agressie uit.
Zelf had ik nooit gedacht dat er nog ooit zo’n old school-oorlog meer zou gaan plaatsvinden. Ik kon best begrijpen dat Nederland tientallen jaren geleden al afscheid had genomen van zijn zware tanks. En dat we ze nu weer aanschaffen om ze door te geven aan de Oekraine is dus uiterst vreemd. Je zou verwachten dat moderne oorlog zich zou plaatsvinden in Cyber, via drones en met raketten vooral vanuit de lucht. Ook dat gebeurt, maar ouderwetse artillerie-en infanterieaanvallen worden nog steeds ingezet en richten vaak ongerichte schade toe; een soort verschroeide aarde-effect. Super veel leed brengt dit teweeg. Iedereen zou toch dit ogenblikkelijk moeten willen stoppen. Er zijn alleen maar verliezers. Maar blijkbaar moet er eerst door een periode van vernieling en ellende heen, voordat men op het idee komt om te gaan praten. En wat levert het dan op? Vele doden, gewonden, kapotgeschoten gebouwen, monumenten en infrastructuur. Veel getraumatiseerde mensen en rouwenden. Hebben we niets geleerd?
Welke idioot begint er nou een oorlog en waarom is het antwoord: terugvechten? Angst om te worden overrompeld of te worden geknecht? Verdedigen wat we liefhebben of bezitten? Waarom dwingen naties een allesvernietigende oorlog af terwijl men niets wint? De wereld is gek geworden.
