In zijn column beschouwt natuurmens Peter Verschure op zijn kenmerkende manier de zaken met een groene bril.
Jaag ze naar buiten!
“Kunnen we al schaatsen op de kikkerpool opa?“, vroeg onze kleindochter terwijl ze met haar vriendinnetje al richting het dunne ijs rende en dus niet meer hoorde dat ik zei……”Ik denk van nie!” De volgelopen laarsjes worden even later spontaan op de keukenmat geledigd, terwijl ik de handschoentjes die in de vijver achterbleven, er met de hark heb uitgevist. Maar we hebben wel lol gehad giechelden ze samen. Die lol zou je toch ieder kind moeten laten beleven? Niet bang zijn voor: Vies-nat-koud of ’n schram of blauwe plek? Laat ze een sneeuwbult induiken, spoorzoeken naar looppaden van dieren in de sneeuw, banjeren door ’n half bevroren sloot, ijssterren slaan met een knuppel. Een beetje risico lopen en de spanning voelen van houd het ijs al of….. geet njet. Stuur ze naar buiten die bankzitters, jaag ze het huis uit! Want buiten is van alles te beleven. De natuur in, want daar worden sommige dingen helaas zeldzaam. Ondere andere het “scharrelkind” dat jaren geleden nog volop rondstruinde in de natuur is zeldzaam geworden en staat bijna op de lijst van uitstervend ras!
Een reden voor die achteruitgang is vaak hun ouders……ja, onbedoeld zijn ouders soms angsthazen geworden. Bang voor het slechte weer, al vinden kinderen in een plensbui ravotten vaak geweldig. Ouders zijn bang controle te verliezen en dat kinderen niet bereikbaar zijn, maar kinderen willen graag helden van de velden zijn. En soms niet bereikbaar zijn. Tussen 4 muren kiezen ouders liever voor een ballenbak binnen, dan een zandbak buiten. Zo ontnemen ze hun kinderen de lol en vrijheid die ze vroeger zelf wel genoten hebben. Jammer- Jammer-Jammer.
Misschien moeten we de wereld even op zijn kop gaan zetten en tegen de kinderen gaan zeggen…..jaag je ouders naar buiten…..laat ze genieten van de natuur. Laat ze niet bang zijn van een blauwe plek of schram. Laat ze lol trappen, sneeuwballen gooien, wildplassen of figuurplassen in de sneeuw en glijden en ravotten als jonge honden en daarna de druppels onder hun neus met d’r mouw afvegen. Dan zijn ze zo vergeten dat er in de bossen geen WIFI aansluiting in de bomen zit, die hebben ze dan niet eens gemist. Dat je op latere leeftijd ook nog kunt genieten van ‘buiten spelen’ bewezen mijn gepensioneerde broertjes deze week.
Ja, drie van mijn broers gingen afgelopen woensdag naar de Flaas bij de Bokkenrijder schaatsen, ook voor de lol neem ik aan……Dat ze sportief zijn is bekend, want de een heeft een Elfstedenkruisje en de ander heeft de Elfstedentocht zelfs 2x uitgereden. En een keer, zoals hij zelf trots verklaarde met 2 vingers in zijn neus. En dat bleek zo te zijn, want dezelfde avond kwam hij beretrots met kruisje een verjaardagsfeestje binnenwandelen. Op de Flaas was verder bijna niemand te bekennen. Dat zal wel een reden gehad hebben……maar als mijn broers ijs zien, smelt hun denkvermogen als sneeuw voor de zon.
Maar in onze familie staat saamhorigheid en broederliefde hoog in het vaandel. En dat bleek woensdag wel even heel nuttig……want toen binnen 5 minuten een van de drie plotsklaps tot zijn middel tussen de ijsschotsen stond te vloeken, zagen de andere twee hoe hij steeds op ’t ijs probeerde te klauteren. Dat ijs brak even zo vrolijk steeds weer af en achter hem ontstond al een meters lang wak …
Toen de broers uitgegierd van ’t lachen waren, vond de een het wel genoeg geweest. Hij ging de onfortuinlijke broer een helpende hand toesteken. En jawel toen stonden ze, vol ongeloof, samen, hand in hand op de 1 meter diepe bodem van de Flaas te foeteren.
Toen was hulp van de kant dus echt nodig vonden die twee; en jawel……broederschap vierde hoogtij, want gebroederlijk probeerde ze daarna alle drie zo snel mogelijk tussen de ijsschotsen door uit het koude water te klauteren. Ze zijn gelukkig niet in het harnas bevroren, maar zonder kleerscheuren zijn ze er ook niet van afgekomen want bij de poging om het ijs op te klimmen is een stuk ijsschots omhoog gekomen en met de punt in de neus van de schaatsliefhebber terecht gekomen.
Ze waren dus deze keer wel snel thuis, maar in plaats van die 2 vingers zitten er nu 6 krammen in zijn gezwollen neus. Of het met die neus helemaal goedkomt, weet ik niet, maar morgen op zijn verjaardag ga ik hem bewonderen……Om de dikte van ’t ijs te kunnen bepalen, daar moet je ‘’n neus’ voor hebben, maar met zo’n neus……blijft ’t een gok!!
Groeten uit de Groenstraat
Peter
