‘Mijmeringen’ is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen
Vergankelijk
De weg vind ik belangrijker dan het resultaat. Zo is het ook met spellen waar ik aan meedoe. Ik ben absoluut niet verslaafd aan gamen op pc of telefoon. Eigenlijk vind ik het gamen op een elektronisch apparaat een vorm van nutteloos tijdverdrijf. Je zit er maar een beetje op knopjes te drukken of behendig met je gamepad te manoeuvreren en het leidt tot niets. Het zou toch een bepaald geluksgevoel moeten geven waarbij gelukmakende stofjes in de hersenen vrijkomen, maar die werken bij mij niet. In het begin van de computer probeerde ik nog wel eens wat spellen uit, maar dat kon mij niet bekoren. Zonde van de tijd. In tegenstelling tot bord- en kaartspellen; die vind ik vooral gezellig. Daar is het spel een onderdeel van een sociale interactie. Een kwinkslag, een hapje en een drankje, een steek onder water en op het verkeerde been zetten zijn dan zeker zo belangrijk dan winnen van het spel. Het ergste van winnen of verliezen van een spel is dat het is afgelopen. Ineens is alle euforie of verdriet vertrokken en begin je opnieuw of neem je afscheid.
Vreemd genoeg had ik totaal geen hekel aan de eindeloze monopoly partijen die we met onze familie als kind speelden met mijn moeder in de tent tijdens de lange regenachtige vakanties in Zeeland. Ik heb daar goede herinneringen aan. Vaak overkwam het ons dat het spel te weinig geld had. De oplossing was heel simpel. Zelf geld bijmaken, zodat het spel niet gehinderd werd door een liquiditeitsprobleem. Waren we ook weer even zoet.
Blijkbaar vind ik de weg dus belangrijker dan het doel. Zo zie ik het leven ook. Waarom bestaan we eigenlijk? De laatste tijd heb ik nogal eens wat uitvaarten moeten bezoeken, vanwege het ontvallen van dierbare mensen uit mijn omgeving. Haast altijd vraag ik me tijdens zo’n bijeenkomst af waarom de betreffende persoon heeft geleefd. Wat was er misgegaan als de persoon er nooit was geweest?
En ineens is het voorbij. Vooral wanneer ik afscheid moet nemen van te jonge mensen in de bloei van hun leven, overdenk ik vaak waar ze tijdens hun leven mee bezig waren of wat hun drijfveren waren. Totaal onbelangrijk hierbij of ik dit zelf zou doen of belangrijk vind, voelt het einde van zo’n leven als het doorknippen van een gespannen stuk elastiek. Ineens is er niets meer. Wat overblijft zijn brokstukken die veel betekenis hadden tijdens het leven van de persoon, maar betekenisloos zijn na diens overlijden. Het zijn vaak stoffelijke resten van iemands leven die uitsluitend waarde hadden toen de persoon er met passie nog mee aan de slag was. Net als na een gewonnen of verloren game is de passie rondom diens spullen direct vertrokken na het spel. In het beste geval krijgen deze scherven van iemands leven nog een herbestemming. Dan is er nog iemand goed mee.
Ik heb geen gevoelens bij materie die gekoppeld is aan een persoon. De spullen hoorden immers bij hem of haar en niet bij mij. Ik heb meelij met mensen die geen afscheid kunnen nemen van de spullen van hun overleden naaste, Deze achtergebleven spullen staan namelijk nieuwe wegen in de weg, soms zelfs letterlijk. En het leven gaat door. Rouwen in de zin van eindeloos terugkijken hoe goed het leven toch wel was met de overledene is als het opwekken van jaloezie, een emotie die volgens mij niets brengt. Beter is om met de bagage van jouw ervaringen met de dode nieuwe stappen te gaan zetten. Rouwen kun je dan als positieve energie gebruiken om nieuwe stappen vergelijkbaar of juist totaal anders te doen. De tijd terugdraaien is immers onmogelijk en zelf moet je ook verder. Morgenvroeg wordt het weer licht.
Verdriet over het verlies is er zeker en ook voelbaar: het missen van de aanwezigheid of het ontbreken van gewoontes en rituelen veroorzaken een leegte. Gelukkig ebt dat wel weg in de loop van de tijd. We kunnen gelukkig simpelweg niet alles tegelijk behappen. Nieuwe impressies en belevingen verdringen zaken uit het verleden. Het gaat naar de achtergrond. Het geeft daarmee ook ruimte om nieuwe stappen te zetten. Hopelijk geeft de herinnering aan diegene die je is ontvallen juist kracht om een nieuwe weg in te gaan. We zitten namelijk allemaal op een rijdende trein en je bent zelf verantwoordelijk voor je eigen beslissingen. De herinneringen aan je dode naaste zullen je daarbij kunnen helpen.
Misschien is dit nog wel het belangrijkste waarom iemand heeft geleefd.
