‘Mijmeringen’ is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen.
Inclusief Qatar en Nederland
Het wereldkampioenschap voetbal is in volle gang. Zelden zo’n saai toernooi gezien. De voetballers zijn futloos – of oud, het spel is niet aan te zien en alle verwachtingen worden negatief bijgesteld. Doelpunten maken lijkt strafbaar. En dat is ook wel logisch. De normale landencompetities zitten nu gewoonlijk al tegen de winterstop aan en nu moeten deze mannen gaan voetballen in een snikheet land zonder een ingedronken twaalfde man, die achter hen staat. De grote stadions zijn maar half vol, zelfs als het gastland een wedstrijd speelt. De helft van het dan nog wel aanwezige publiek is al vertrokken als duidelijk wordt dat er voor het gastland niets te halen valt. Het is uiteraard een blamage dat het gastland geen enkele wedstrijd wint en slechts één doelpunt scoort. Miljarden geïnvesteerd en het levert niets op. Ik vrees voor de veiligheid van de voetballers van Qatar en hun staf na dit toernooi.
Duidelijk is dat we hier niets te zoeken hebben. Ook al spreekt de baas van de FIFA Infantilo (expres verkeerd geschreven) dat Qatar de hemel op aarde is en het toonbeeld van verdraagzaamheid; de beelden en verhalen vertellen anders. Heeft men tot deze week het aantal slachtoffers die zijn gevallen onder arbeidsmigranten tijdens de bouw van de stadions gebagatelliseerd, inmiddels geeft men schoorvoetend toe dat dit geen 3 slachtoffers zijn, maar er mogelijk tussen de 4 en 5 honderd doden zijn gevallen, terwijl Westerse kranten zelfs beweren dat er 6500 levens zijn gelaten voor dit voetbalfeest.
Formeel wordt dit betreurd, maar eigenlijk is de behandeling van de gastarbeiders rondom de bouw van de stadions de gewoonste gang van zaken daar. Het is gewoon een vorm van moderne slavernij en wij kijken weg. We zijn te afhankelijk van de gasvoorraden van dit oliestaatje en dan blijkt duidelijk dat voor ons geld niet stinkt. Met heel voorzichtige symbolen lijken we toch wel enige kritiek te durven uiten, zoals onze minister van sport deed, die bij haar ‘gedwongen’ bezoek aan Qatar een minuscuul protestspeldje droeg en dit afzwakte met een sjaal met de tekst: ‘never mind’; zo erg is het nu ook weer niet. Een belachelijke vertoning waaruit ook onze eigen aard boven water komt: overal commentaar op, maar zelf geen haar beter.
Iedereen in Qatar is gelijk en in hun geval letterlijk binnen de hokjes. Mannen en vrouwen hebben ieder een eigen kledingcode en positie in de maatschappij. En die verschilt nogal van elkaar, ook qua rechten. Voor diversiteit is geen ruimte en in de meeste gevallen zelfs strafbaar. Gevolg is dat dit enorm botst met de pluriforme geseculariseerde wereld van Europa, waar de woke inwoners hoe langer hoe meer elke vorm van rechtenverschillen veroordelen. Zo erg namelijk dat – ondanks de grote vrijheden in Europa- er hoe langer hoe meer militante groeperingen zijn, die alles wat maar lijkt op ongelijkheid willen cancellen. Om te beginnen met de gehele geschiedenis die uiteraard bol staat van alles wat nu fout wordt gevonden. Men vergeet dat door al deze ‘foute’ geschiedenis we geëvolueerd zijn tot kritische mensen met een ruime blik. Natuurlijk hebben er talloze verderfelijke zaken plaatsgevonden -anders waren we niet zo rijk geworden- maar plaats dit in een context en ga niet alles vernietigen of verstoppen. En biedt ook voor de geschiedenis geen excuses aan.
Je verandert niets aan wat er is gebeurd en bovendien merken we er niets van. Wat gebeurt is kun je sowieso niet ontkennen of terugdraaien en als je dit binnen een moderne context plaatst, wat er vroeger fout was, leer je voor de toekomst waarop je wel invloed kan uitoefenen. Begrip tonen en zaken verbeteren in de relatie of omstandigheden zijn de enige zaken waarmee we onze slachtoffers uit de geschiedenis kunnen helpen. In onze woke wereld staan tegenwoordig alle beleidsplannen bol van diversiteitsbeleid- en inclusiviteitsclausules, maar de hokjescultuur lijkt er alleen door toe te nemen, waarbij vooral conservatieve groepen zich sterk weren tegen al dat moderne gedoe. De verdeeldheid wordt dus alleen groter.
En gezelliger wordt het er ook niet op.
