‘Mijmeringen’ is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen
Pakkans
Ik rijd al tegen de 50 jaar auto. In al die jaren ben ik minder dan 8 x aangehouden door de politie. Ik kan de meeste keren nog goed herinneren zelfs. Een stopteken van de politie levert direct paniek op. Wat doe ik fout? Waarom ik? Is alles wel in orde? Gelijk schiet de hartslag omhoog en weeg je duizend dingen af. In alle gevallen kon ik zonder gevolgen doorrijden. In twee gevallen kreeg ik een waarschuwing. Ik reed een keer met een aanhangwagen met een met de hand getekend nummerbord en een andere keer werd ik met een lasergun aanvankelijk beticht van te hard rijden. Bij nadere bestudering bleek dit niet het geval. De overige keren dat ik staande ben gehouden waren verkeersfuiken waar men controles hield om alcoholgebruik te testen of papieren te checken.
Dat valt dus alles mee. Komt dat omdat ik relatief weinig met de auto op pad ben? Nú geldt dit wel, maar tien jaar
geleden reed ik toch nog zo’n kleine 20.000 kilometer per jaar. Of heb ik mazzel? Ik denk het niet. Ik hou me namelijk zoveel mogelijk wel aan de regels en verbaas me hierover ten aanzien van mijn medeweggebruikers. Rijd ik op een vierbaans 80 km weg, dan lijk ik te rijden als een oud opaatje, terwijl ik gewoon de maximumsnelheid aantik. Alsof ik stil sta word ik ingehaald door voornamelijk bellende, geen gordel dragende, alleen in de auto zittende aso’s met hun rechtervoet plat op de vloer in een dikke leaseauto. Zonder schroom scheuren ze over ’s lands wegen, alsof het wegennet al niet veel te vol is, ze de enige weggebruikers zijn en milieu iets is waar je uit komt in plaats voor zorgdraagt.
Ook zij worden niet vaak staande gehouden. Wellicht valt er bij deze groep een stuk regelmatiger dan bij mij een bon in de bus. De duizenden camera’s die boven de weg – naast onze privacy schenden- ook snelheid meten, zullen bij deze weggebruikers wel vaker prijsschieten. Meestal wordt er gevloekt en getierd als er zo’n bekeuring op de mat valt. En in de meeste gevallen zal de zondaar de schuld bij een ander leggen. Het stond niet duidelijk aangegeven, ik ben daar niet geweest, mijn navigatiesysteem gaf een veel hogere maximumsnelheid aan en ik had al een file gehad waardoor ik
de tijd moest inhalen. Smoesjes, want eigenlijk in alle gevallen had je de bon kunnen voorkomen en heb je bewust de regels overtreden.
En staande houden door een agent hoeft met zo’n camera dan ook niet meer. De politieagent blijft dan gevrijwaard van onheuse scheldpartijen en bedreigingen, wat inmiddels de gewoonste attitude blijkt sinds assertiviteitscursussen niet meer nodig zijn. De pakkans bij een controle is best groot, maar staande houden en dan bekeuren gebeurt echt heel weinig. Uiteraard is de oorzaak dat er te weinig dienders zijn, maar vergis je ook niet in de nasleep van een handgeschreven bekeuring. Waar een camera op exact de juiste plek is geplaatst en de administratieve verwerking van
de bekeuring volledig geautomatiseerd kan laten plaatsvinden zonder vormfouten, loopt de agent het risico een d of een t verkeerd op het bonnetje te hebben geschreven en heel de case wordt geseponeerd, terwijl hij of zij mogelijk wel een half uur nawerk heeft gehad om alles zo zorgvuldig mogelijk te verwerken.
De verkeersboetes zijn een verdienmodel voor justitie geworden en waarschijnlijk ook een reden om bestuurders niet staande te houden bij een mogelijke overtreding. Dat je bij door het rood rijden een boete krijgt ter hoogte van de prijs van een week all inclusive vakantie in Turkije zal bij sommige verkeersdeelnemers in het verkeerde keelgat schieten. De arme diender wordt bij het uitdelen van zo’n bon verrot gescholden, waarmee de bekeuring eigenlijk zou moeten oplopen tot de prijs van drie weken vakantie naar Hawaii. Daar zit de diender niet op te wachten, als hij of zij nog wat lol in het werk wil houden. Gevolg is wel dat verkeersregels hoe langer hoe meer aan de laars gelapt worden en dat elementaire regels als het dragen van autogordels en het rijden van de maximale snelheid massaal worden genegeerd en rijden onder invloed van alcohol of drugs als volledig geaccepteerd beschouwd worden. En dat alleen omdat de pakkans bijna nul is. Dat de veiligheid en welzijn van medeweggebruikers in het geding is, komt niet op in de botte hersens.
Ondertussen bewegen we ons voort in een onveilige verkeersjungle en is het niet gek dat het aantal ongelukken en verkeersslachtoffers dramatisch toeneemt. Men vergeet erbij dat de regels vooral zijn gemaakt om je eigen veiligheid te
vergroten en niet om jou te pesten. En niemand anders dan alleen jezelf is hier verantwoordelijk voor. Verkeer is geen spelletje. Er kleven mega grote risico’s aan. Oppassen dus. Je leeft tenslotte maar één keer.
