In haar column Dagelijkse Dingen schrijft Bernadette Klerx over zaken die we allemaal wel herkennen. Ze neemt ons mee in het leven van alledag, soms met zaken die we koesteren, soms met zaken die ons allemaal een beetje irriteren. Maar telkens weer met die onmiskenbare ‘Oh ja’ ervaring.
Geslaagd: laat de vlag maar wapperen!
Ja, ze wapperen weer vrolijk: de vlaggen met daaraan bungelende schooltassen of rugzakken, schriften en boeken. Het ultieme bewijs: we hebben het gehaald. Het diploma is binnen. Nu kan het bevrijdende feesten echt beginnen. Het blijft een bijzonder moment in je leven: je middelbare schooldiploma halen. Elk jaar als ik die vlaggen zie, denk ik dan ook even terug aan mijn eigen examenjaar. En iets korter geleden, aan dat van mijn kinderen.
Ik wist eigenlijk wel dat ik geslaagd was, maar toch, als D-day dan in aantocht is, ga je twijfelen. Tussen 17.00 en 18.00 uur kon je gebeld worden. Mobiele tefefoons waren er nog niet, dus je was gedoemd om thuis in de directe nabijheid van de telefoon, de onheils- of gelukstijding af te wachten. Als je gebeld werd, dan was er iets mis; bleef de telefoon zwijgen, dan kon je de vlag in top hijsen. Dat was de afspraak en dat is volgens mij nu nu nog steeds zo . Sommigen konden de spanning niet aan en gingen ervandoor om vervolgens hun moeder met de ellende en spanning op te zadelen.
De spanning steeg elke keer als de telefoon rinkelde en met een vader die voor de krant werkte gebeurde dat bij ons nog al eens. Opluchting als het vervolgens ‘loos alarm’ bleek en gebaren dat het gesprek snel afgebroken moest worden. Want stel, dat de school belt en ze kunnen je niet bereiken. Wat dan? En zo kwam je met het zweet op je rug en in opperste staat van paraatheid dat uur door. Je calculeerde ook nog een ruime marge van een kwartier in, voordat je voor jezelf de conclusie kon trekken: ‘Nee, nu bellen ze echt niet meer. Het is al kwart over zes. Ik ben gewoon geslaagd. Yoehoe!’
De geschiedenis herhaalde zich enkele jaren geleden, maar dan net een beetje anders. Twee zoons deden eindexamen en allebei waren ze ervan overtuigd dat ze geslaagd waren. Ik hoefde me niet druk te maken en dat deed ik dan ook niet. In het ‘uur U’ , haalden we onderling dan ook volop geintjes uit. Zelf deed ik ook mee. Via je mobiel naar de vaste telefoon bellen en dan net als iemand de telefoon op wil nemen, snel afbreken en met een grijns op je gezicht je hoofd om de deur steken. Grapje!! Dat soort dingen.
Zo waren we een tijdje bezig, totdat de telefoon weer ging. We keken elkaar aan, wie zou nu weer de grapjas zijn, maar toen verstijfden onze blikken. Hidr klopt iets niet. De telefoon gaat en niemand van ons heeft met zijn mobiel gebeld. Ik zie nu alleen nog maar angstige blikken en het vrolijke deuntje dat normaal uit mijn telefoon komt, krijgt nu iets angstaanjagends. Nee, dit is geen grap meer, dit is echt!
Niemand durft op te nemen, dus moeder moet het maar weer opknappen. Met vaste stem noem ik mijn naam, en dan hoor ik inderdaad de gevreesde mededeling. ‘Ik heb helaas niet zo’n goed nieuws voor u’. Het bloed stijgt acuut naar mijn hoofd. Maar kennelijk hebben ze op school geoefend met een slechtnieuwsgesprek, want meteen daarna gloort er toch weer hoop. ‘ Uw zoon is nog niet helemaal geslaagd’. Kijk dat biedt perspectief. Nog niet helemaal, dus het kan nog wel helemaal worden. En terwijl voor mijn ene zoon de vlag uitging, sprint ik met mijn andere zoon richting school, kijken wat er nog te redden valt. Niet echt leuk om op zo’n moment terug in school te komen. Maar uiteindelijk is het goed gekomen en kon de tweede vlag alsnog wapperen.
