In haar column Dagelijkse Dingen schrijft Bernadette Klerx over zaken die we allemaal wel herkennen. Ze neemt ons mee in het leven van alledag, soms met zaken die we koesteren, soms met zaken die ons allemaal een beetje irriteren. Maar telkens weer met die onmiskenbare ‘Oh ja’ ervaring.
Kampioenen!!
Nergens liggen diep verdriet en uitzinnige vreugde zo dicht bij elkaar als in de sport. Bijna nergens zijn de emoties ook zo heftig en zo puur. Zijn in het dagelijkse leven emoties vaak gespeeld of worden ze bij de commerciële tv-zenders met het oog op de kijkcijfers vaak opgeklopt, in de sport zijn de emoties echt. Dat kan je niet spelen. Daarom vind ik sport ook zo mooi. En dat is ook vast de reden waarom mensen zo graag en zo massaal naar sport kijken en intens meeleven met hun (club) helden. Met de maanden april en mei als hoogtepunt. Want dan bereikt de strijd van een heel seizoen zijn hoogtepunt: gaan we promoveren of degraderen of zijn we opgelucht dat we ons gehandhaafd hebben?
Bij sportminnend Dongen ging de laatste weken het dak ervan af. Maar liefst twee voetbalclubs die promoveren: Olympia en vv Dongen. En bij allebei de clubs zag je hetzelfde spektakel, want zo kun je dat wel noemen.
Olympia kreeg de primeur. Vuurwerk bij de start van dé match, spandoeken, toeters, en veel, heel veel zingende en joelende supporters, uiteraard gehuld in de clubkleuren. Schittererend! En dan na het laatste fluitsignaal de ontlading: de champagne, de bloemen, de medailles, de bierdouches, en uitzinnige fans die de grasmat bestormen onder de klanken van het onsterfelijke ‘We are the champions’ en het clublied. Een paar weken later, op zondag 8 maart, beleefde vv Dongen zijn mooiste dag in de geschiedenis. Stralende spelers, een publiek dat uit zijn dak gaat,en dikke rijen trouwe fans in het geel-blauw, en zelfs hier en daar een traan. Het is de beloning van maanden- of soms jarenlang bikkelen in weer en wind, blessureleed, teleurstellingen wegslikken en weer doorgaan, altijd voor de volle 100 %.
Mooi is ook dat de emoties niets te maken hebben met het spelniveau. Of je nu in de eredivisie, de hoofdklasse of in de vierde klasse speelt, kampioen worden geeft iedereen dezelfde vleugels. En iedereen mag het zien en meefeesten, van de mini’s tot aan de veteranen, de trouwe supporter of de toevallige vooorbijganger. Kampioen worden is nu eenmaal heel erg leuk. Met een voetballende zoon heb ik dat zelf al een paar keer mee mogen maken. Bij de jeugd nog. Op een mooie zaterdagmorgen om 11.00 uur kampioen worden onder de enthousiaste aanmoedigingen van mama’s, papa’s, broertjes, zusjes, oma’s en opa’s. De Jip en Janneke-champagne wordt ontkurkt, medailles en bloemen uitgedeeld, de groepsfoto gemaakt en onder de klanken van het clublied wordt door een erehaag koers gezet naar de kantine, waar het frituurvet al op temperatuur is gekomen voor het kampioensmaal: friet met een snack. Super !!
We hebben dit jaar dan geen EK, maar onze voetbalkanjers hebben Dongen al een mooi cadeau gegeven. En wat er ook verder nog gebeurt met Dongen in de derde divisie en Olympia in de derde klasse, dit feestje pakken ze nooit meer af. Bedankt mannen van Dongen en Olympia voor al die mooie voetbaluurtjes en het feestje dat jullie ons als toeschouwers gegeven hebben.
Volgend seizoen ben ik weer van de partij langs de lijn. Maar voor jullie eerst nog even die zegetocht door Dongen en die grandioze huldiging aanstaande zondag bij het gemeentehuis. Ik ben er bij!
