Week 5 alweer van de AFVALRACE. Het voelt al zo lang, terwijl ik eigenlijk pas net begonnen ben. Mijn leven staat nu volledig in het teken van gezondheid, met werk en hobby als afleiding, tenminste zo beleef ik het. Elke dag en elk eetmoment herinner ik mezelf er aan waarvoor ik het doe, elke keer als ik in mijn sportkleding in de fitness bij Van Gils ben, sta ik daar voor een bepaald doel, 3 op de 4 gesprekken die ik voer met mensen in mijn omgeving draaien om dat ene grote goed: AFVALLEN.
Alle andere aspecten van mijn leven voeren even niet de boventoon en moeten schikken naar de gezondheid van mijn persoontje. Dit voelt heel egocentrisch aan en dat is een beetje onwennig. Het blijft natuurlijk leuk en plezierig om te horen dat mensen interesse in je leven en in deze strijd hebben, maar aan de andere kant voelt het vreemd om het continu over je leven en je gezondheid te hebben. Deze verandering heeft best een grote impact op mijn dagelijks leven, het feit dat er op je gelet wordt en dat er meer personen dan ikzelf bezig zijn met mij.
Stapjes op het gebied van sporten worden langzaam gezet, eerlijk gezegd nog niet snel genoeg naar mijn mening. Elke training word ik wel geconfronteerd met mijn conditie en uithoudingsvermogen en ben ik nogal eens buiten adem. Neemt niet weg dat ik zeker wel merk dat ik sterker ben geworden en oefeningen wat makkelijker uitgevoerd worden dan eerder. Het meeste merk ik dat tijdens de 1 op 1 training met mijn trainer Timo. Afgelopen donderdag hadden we weer zo’n training staan. Het werd een zeer intensieve bokstraining gecombineerd met grond-oefeningen. Het is heerlijk om je helemaal vol overgave te storten op elke stoot en trap die je geeft. Ik vervloek af en toe de oefeningen die Timo bedenkt voor me, en dan is het wel prettig om die agressie weer terug te geven aan Timo die met stootkussens aan zijn handen en benen klaar staat om klappen te ontvangen.
Halverwege de training was ik al compleet kapot, mijn hartslag zat in mijn keel en het zweet gutste aan alle kanten eruit. Op dat moment heb je je trainer het meeste nodig en zorgt hij er voor dat je net die grens oversteekt en doorgaat terwijl je al stuk bent. Aan het einde van de training lag ik dus ook helemaal gebroken op de grond van de fitnesszaal (zie foto). Moe maar voldaan heet dat.
Een vraag die vaak voorbij komt in de conversaties met mensen om mij heen is; Waarom ben je er niet eerder aan begonnen? Hoe komt het dat het zover is gekomen? Tja, dat is een beetje een glijdende schaal. Ik ben natuurlijk niet binnen een dag zo zwaar geworden. Simpel gezegd, als je in een periode van 10 jaar elke dag meer calorieën binnenkrijgt dan je verbruikt dan kom je in die periode geleidelijk elke dag meer gewicht aan. Zie het maar als het spelletje verstoppertje spelen tussen jezelf en de kilo’s. In het begin merk je het niet zo, die eerste kilo’s zijn erg geniepig en zijn erg goed in verstoppertje spelen. Maar naarmate de jaren en de kilo’s vorderden waren er geen verstopplekken op mijn lichaam en werden de kilo’s steeds zichtbaarder. Alleen heb ik de kilo’s heel lang de tijd gegeven om zich te verstoppen. Ik heb zo’n 10 jaar lang omgedraaid tegen een boom gestaan en tot 1 miljoen geteld. Vijf weken terug ben ik omgedraaid en zag ik de kilo’s duidelijk en helder voor me. Deze eerste kilo’s zijn makkelijk te vinden en worden dus al snel “gebuut”. Nu heb ik in totaal 180 dagen de tijd om zoveel mogelijk kilo’s te “vinden”. Gelukkig heb ik hulp van genoeg mensen om mij heen en weet ik zeker dat dit gaat lukken. Ik moet nu er wel voor zorgen dat niet iemand “buut vrij” zegt en dat alle kilo’s zich weer mogen verstoppen op mijn lichaam. Ik ga er dus voor zorgen dat ik het spelletje verstoppertje ga winnen van de kilo’s.
