Blog 4 Marion: "Confronterend? Ja. Duidelijk? Begint te komen? Actie? Nodig!"
Ook deze week krijgen we weer een update van de drie afvalracekandidaten Melanie, Marion en Marcel. Hoe gaat het met ze nu ze ruim drie weken bezig zijn met hun grote uitdaging. Lees het in hun blogs. Hieronder de blog van Marion Delissen. Bekijk haar videoblog hierboven.
Afvalrace, welke dingen zijn al veranderd?
Toen Jaride (dochter 3) twee maanden geleden verhuisde van Dongen naar Washington, had ik voor het eerst in jaren het alleenrecht van spreken over “inkomende goederen”. Ik ben erg voor democratie, dus zij heeft jaren mee mogen beslissen. Met zijn tweeën eten is gezelliger dan in je eentje, dus menig eetmoment wisten we in een gezellig moment te veranderen. En als we iets lekkers in de supermarkt zagen liggen namen we het mee, want dat was voor de gezellige momenten. Oftewel: we associeerden eten met gezelligheid, maar ook gezelligheid met eten. Je zou kunnen concluderen dat ik nu geen gezelligheid meer ken omdat ik nu alleen ben.
Gelukkig is dat niet het geval en ben ik niet zielig of zo. Mijn gezelligheid haal ik nu uit andere momenten: ik ga naar cabaret, naar de film, ga tennissen, spreek af met vrienden en collegae en geniet zeker van mijn momentjes alleen. Ik moet mijn weg nog een beetje zien te vinden voor de eetmomenten, vooral ’s avonds. Ik eet netjes aan tafel, dus niet met het bord op schoot. Ik heb zicht op RTL-boulevard en lepel mijn eten weg. Gedachteloos? Ja, in het begin wel. Nu ben ik inmiddels iets anders gaan koken en het is tegenwoordig geen hap-slik-weg-verhaal meer, maar ik kauw en ik proef. Noem het maar gewoon “bewust-zijn-van”.
Goh, heb ik toch zomaar de rode draad van mijn missie geraakt: “bewust-zijn-van”. Echt, alles is daarnaar terug te voeren. Ik ben me bewust van dat ik te weinig beweegmomenten heb, dat ik niet gezond kook(te), dat ik goed ben in het vinden van uitvluchten enz. Ik denk dat het feit dat ik me bewust ben van zaken stap één is. Nu moet natuurlijk stap twee volgen: het ombuigen van gedrag dat is ingeslepen. Er wordt wel eens gezegd dat afleren moeilijker is dan aanleren, en dat kan ik geheel onderschrijven (daarom is het ook nooit wat geworden met mijn tenniscarrière denk ik). Afgelopen zondag hebben mijn coaches, een aantal andere dames en ik ons de hele dag bezig gehouden met de vragen: waar sta ik nu, waar wil ik naar toe en hoe kom ik daar? (was overigens een heel gezellige dag) Confronterend? Ja. Duidelijk? Begint te komen? Actie? Nodig!
Ook hebben we het gehad over dingen die je moet veranderen of die al veranderd zijn. Stiekempjes toch al op de goede weg. Valkuil (voor mij): eerlijk naar jezelf blijven. Als je mijn blogjes hebt gelezen, weet je wat er voor mij veranderd is, je zit er vast niet op te wachten dat ik dat allemaal weer benoem. Ik ben me echter bewust dat er dingen veranderd zijn en nog steeds aan het veranderen zijn. De twijfels, moeilijke momenten en succeservaringen kan ik tegenwoordig delen in een Skype-moment met Mira en Ilse en andere deelnemers aan “the road to health and happiness”. Elke week een uur lang leren, luisteren en lachen. Heerlijk! Ja, er zijn duidelijk dingen veranderd. Echter nog niet verankerd. Dankzij veel lieve mensen om me heen en mijn coaches (ja, jullie zijn af en toe ook lief hoor) gaat het me lukken. Maar die mensen heb ik zeker de komende tijd echt nodig. Houd me op het rechte pad! Dank u!!!!!
