‘Mijmeringen’ is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen
Dropshipping
Er zijn een aantal manieren om heel snel rijk te worden. De gemakkelijkste is iets te doen met drugs. De op één na eenvoudigste manier is om een handelsbedrijf op te richten wat zich bezighoudt met dropshipping. En dat is bovendien legaal. Deze mooie Nederlandse term houdt in dat iemand iets via internet verkoopt, maar zelf niets doet in de logistiek. De ondernemer biedt producten op een mooie aantrekkelijke website aan en doet wellicht wat extra SEO inspanningen, waarmee hij klanten lokt om iets bij hem af te nemen. Tot zover niets vreemds. Omdat het aanbod soms te mooi lijkt om waar te zijn trekt dit vele klanten. Vanuit een magazijn van derden wordt het product rechtstreeks geleverd.
Veel klanten komen echter bedrogen uit. Zijn we er inmiddels aan gewend dat als je vandaag iets bestelt, je het morgen in huis hebt, dan heb je hier pech. Omdat de spullen vaak uit een ver buitenland moeten komen duurt het soms wel weken voordat de bestelling bij je aankomt. En dan zit het vaak in een groezelig beschadigd doosje vol met Chinese lettertekens. Op zich niets mis mee als het vooraf duidelijk is dat het proces zo verloopt. Maar vaak word je verrast als je wilt aangeven waar de aankoop bezorgd moet worden. Dan komt de aap uit de mouw: het kan wat langer duren. De dropshipper heeft eigenlijk alleen een aanbod voor je en laat een ander alles opknappen als je hierop ingaat. De dropshipper heeft een afspraak over de artikelen met de producent of logistieke aanbieder. Op de website is de consumentenprijs bepaald en degene die het werk verricht krijgt als vergoeding de inkoopprijs en een bijdrage voor verpakking en verzending. En omdat in China de verzendkosten grotendeels door de overheid worden gedragen is de prijs zo laag. De dropshipper kijkt alleen naar zijn bankrekening, die alsmaar groeit als hij het slim heeft aangepakt.
Slim aanpakken is wel nodig, want hij is wel verantwoordelijk voor het klantencontact. Het kan zijn dat leveringen niet deugen of worden teruggestuurd. Daar blijft hij verantwoordelijk voor. Dus is het van belang om met goede, betrouwbare partners in zee te gaan. En aangezien de producenten vaak in China zitten, is het maar de vraag of dat wel zo is. Anders is het weer snel afgelopen met de dropshipper.
Als klant voel ik me altijd een beetje genomen als ik met zo’n dropshipper te maken krijg. Zeker als je wat uitzonderlijke zaken wil aanschaffen ben je aangewezen op webshops. En dan kom je bij het zoeken soms uit op zo’n site. Waarschijnlijk met een beetje intensiever zoeken had ik de te kopen producten ook wel op het net kunnen vinden bij een adres waar deze spullen gewoon zelf op voorraad waren. Maar vaak kom je er dus pas achter als je al aan het bestellen bent. Je voelt je toch belazerd, als zo’n dropshipper je uiteindelijk iets verkoopt waarvoor je met een beetje zoeken de helft kwijt zou zijn. Zeker als je weet dat de spullen waarschijnlijk uit hetzelfde magazijn ergens in China komen.
Pas zag ik in een uitzending van ‘steenrijk, straatarm’ zo’n Nederlandse dropshipper die vanuit Dubai zijn handel coördineerde. Ik had niet de indruk dat hij meer dan twee uur per dag werkte, maar de overdaad, waarin hij leefde was enorm. En stress herkende ik totaal niet in zijn situatie. Het is dus blijkbaar een zeer lucratieve business. De consument vertrouwt het verkoopadres en daarom koopt hij er zijn spullen. Tot nu toe is alles wel goed gegaan als ik met deze webshops te maken had. Behalve dan dat het soms wel zes weken kon duren voordat je bestelling werd bezorgd. O ja, en ik heb ooit ook invoerrechten moeten betalen. Op de site stond in zeer kleine letters dat dit voor kon komen: lekker transparant. En maar hopen dat het compleet is en aan je verwachtingen voldoet, want retour zenden kun je wel schudden. Formeel moet de aanbieder dit organiseren, maar probeer maar eens een eenvoudige retourzendprocedure te vinden of een contactnummer of -adres van een klantenservice. Veel succes.
Voordat het internet als marktplaats er was, was je uitsluitend aangewezen op wat er in de winkels werd aangeboden. En was het niet op voorraad dan bestelde de winkelier het via de vertegenwoordiger, waardoor je een paar weken later je aankoop kon ophalen. De toegevoegde waarde van de winkelier was zijn inmenging in het logistieke proces en de kennis over de producten. Die ondersteuning bestaat niet meer en is inmiddels te duur. Deze week nog meegemaakt dat in een winkel je per kwartier €17,50 advieskosten moest betalen, ongeacht of je er iets kocht. Met behulp van zoekmachines vergelijk je tegenwoordig de producten en de logistiek koop je af via de aanbieder. De romantiek van het kopen verdwijnt zo wel. En dan zijn er ook nog van die dropshippers die zich in dit digitale aankoopproces wringen en niets toevoegen behalve hun eigen winst. De prijs wordt hoger en de levertijd langer. En blijkbaar is dit volledig legaal. Jij als consument blijft immers verantwoordelijk voor je eigen daden.
Maar in mijn ogen zit er wel een luchtje aan. Maar zolang er over deze toegevoegde waarde 21% BTW wordt geïncasseerd zal de overheid niet echt iets gaan doen.
