In haar column Dagelijkse Dingen schrijft Bernadette Klerx over zaken die we allemaal wel herkennen. Ze neemt ons mee in het leven van alledag, soms met zaken die we koesteren, soms met zaken die ons allemaal een beetje irriteren. Maar telkens weer met die onmiskenbare ‘Oh ja’ ervaring.
De gouden paperclip
Soms zijn er dingen, waar je met je verstand niet bij kunt. ‘Heb ik dat goed gelezen? Of heeft het zetduiveltje toegeslagen?’ Dat vroeg ik me af toen ik een aantal weken geleden in de media las dat een lid van het Europees Parlement ruim € 4.000 (nee, geen typefout, het zijn echt drie nullen) vergoeding krijgt voor ‘kantoorkosten’. En dat dan elke maand!!?? ‘Wow, van dat bedrag kan een gemiddeld gezin een hele maand rondkomen en ook nog een spaarcentje overhouden’, was de eerste gedachte die door mijn hoofd schoot.
Oké vooruit, behalve pennen, papier, punaises, paperclips, snelhechters, moet je er ook je computer, printer of tablet van betalen. En ja, ook de eventuele huur van een kantoor en de inrichting. Maar dan nog: € 4.000 kantoorkosten!! Ik kijk eens even kritisch rond in mijn eigen werkkamer, maar kan daar met de beste wil van de wereld geen kantoorbenodigdheden ontdekken die zo’n bedrag rechtvaardigen. Hebben die Europarlementariërs dan misschien gouden paperclips of met diamanten belegde nietmachines?
Twee Nederlandse Europarlementsleden vonden het ook een beetje te gek en eisten dat gecontroleerd moest worden of die € 4.000 wel besteed worden aan het ‘kantoor’ en niet aan luxe reisjes, een Ferrari, dure kleding of een tweede vakantiehuis, om maar wat zijstraten te noemen. Maar zij bleken roependen in de woestijn. De leden van het Europees Parlement willen geen controle; sterker nog: ze schamen zich nog niet eens om elke maand dit riante bedrag te incasseren. Dat zegt eigenlijk al genoeg. Maar het kan nog gekker. Je hoeft als parlementariër zelfs geen bonnetjes te overleggen.
En dat zijn wij nuchtere Nederlanders toch wel anders gewend. Als hier een burgemeester of wethouder een paar keer zijn boekje te buiten gaat en te veel kilometers declareert of te vaak op kosten van de ‘gemeenschap’ gaat dineren, wordt hij zonder pardon aan de schandpaal genageld en moet hij enkele weken later meestal het veld ruimen , omdat zijn positie ‘onhoudbaar’ is geworden.
Nee, dan Brussel, daar hebben ze een heel andere moraal. Daar word je vierkant uitgelachen als je met een bonnetje aan komt zetten om je uitgaven te verantwoorden. Je kunt van je kantoorvergoeding dus naar hartelust de bloemetjes buitenzetten. En dat hoeft echt niet in je eigen kantoor. Het is sowieso kassa bij het Europees Parlement, want naast die kantoorvergoeding, incasseert een parlementslid € 8.000 salaris, reiskostenvergoeding en € 300 per vergadering.
Kijk, daarvoor wil je de democratie wel dienen.
De kantoorvergoeding kost Europa elk jaar bijna 40 miljoen euro. En dan gaat er bij mij toch een belletje rinkelen. ‘Stel, dat die vergoeding nou eens teruggeschroefd zou worden tot het niveau dat een gemiddelde werknemer in een Europees land daaraan mag besteden’, denk ik stiekem. Dan zouden heel veel Europeanen de broekriem niet zo strak aan hoeven te halen of kan misschien de kaalslag in de zorg gestopt worden. Het is waarschijnlijk een druppel op een gloeiende plaat, maar toch, die ene druppel kan voor veel mensen een groot verschil maken. Keer op keer hameren politieke partijen erop dat Europa zo belangrijk is. Ongetwijfeld is dat zo, maar voor wie?
