Blog Afvalrace: "Daar ben ik dan. Marc Janssen"

Deze week zijn de drie kandidaten van de Afvalrace Dongen gestart met hun programma. Marc Janssen. Stijn den Boer en Denise Zwanziger gaan er in het komende half jaar onder leiding van een personal coach alles aan doen om fitter, gezonder en gelukkiger te worden. Op dongen.nieuws.nl schrijven zij in een wekelijkse blog hun ervaringen, hoogte- en dieptepunten, moeilijke momentjes en bereikte resultaten. In een eerste blog stellen de kandidaten zich voor. Hierbij de eerste blog van Marc Janssen.

Daar ben ik dan. Marc Janssen.

Wie ben ik voor zover jullie dat nog niet weten…….

Geboren op 8 maart 1966 in Den Helder. Op 1 jarige leeftijd naar Dongen verhuisd dus import. Maar volgens mij redelijk tot goed ingeburgerd in “het Dongense”. De meeste onder jullie zullen mij wel kennen uit de Dongense horeca en dan zowel van voor als achter de schermen. (lees bar…..haha). Even een korte geschiedenis van mijn werkbare leven als zelfstandig ondernemer die bijna 26 jaar geleden begon met Emilia Romagna, een rijdende pizzeria (tegenwoordig foodtruck genoemd), waarna café ’t Fust, CD-shop SoundCheck, Eetcafé Janssen & Janssen, Cafetaria Kuifje, Eetlokaal Klinkers, Schoonheidssalon Radiànce volgden. Hierna een aantal jaren in de Algarve, Portugal, gewoond alwaar ik een praktijk als hoefsmid runde. Daar zijn ook mijn (tweeling)dochters Mara & Lisa geboren. Door, zoals dat heet, persoonlijke omstandigheden na 4 mooie jaren weer terug naar Nederland gekomen alwaar ik na een korte maar bewogen periode de kan kreeg om het toenmalige Restaurant Mel’s, ook bekend als Gasterij Adriaans en Het Goede Genieten, over te nemen.

Een nieuw begin midden in een heftige crisistijd was een feit. Brasserie De Drie Vissen was een feit. Ik krijg nog regelmatig de vraag; Waarom De Drie Vissen??? Wel, het heeft niet de maken met de menukaart en we zijn geen visrestaurant maar de grote vis in het logo ben ik en de twee kleintjes staan voor mijn dochters. Wij zijn alle drie Vis van sterrenbeeld.

Waarom heb ik uiteindelijk de stap genomen om mij zelf op te geven voor De Dongense Afvalrace??? Ik ben, vanaf mijn 25ste, altijd redelijk “stevig” geweest. 80-90 kg was niet vreemd voor mij. Gestaag doorgeroeid naar de 100-110. OK, is leefbaar. Zeker in mijn tijd als hoefsmid waar dagelijkse fysieke arbeid er voor zorgde dat die 100-110 kg ook nog eens voor een groot deel uit spiermassa bestond. Maar na mijn terugkeer naar NL en de horeca begon die spiermassa zich langzamerhand te verruilen voor vet en ook de kilo’s namen gestaag in aantal toe. Tot een, ook voor mij, onacceptabel gewicht van 131 kg op het display van de weegschaal was af te lezen. Was steeds sneller vermoeid, barst nog van de plannen en wil als het kan tot mijn 85ste blijven “werken”, mocht niet meer met mijn kinderen mee door het klimbosparcours of van de waterglijbaan enz. Nu is het klaar!!!

Dus formulier op de site ingevuld en op enter gedrukt. Even vertwijfeld. Nu is er geen weg meer terug Marc. Iedereen kijkt praat, steunt en lacht mee. Da’s misschien maar het beste ook. 100 stokken achter de deur is beter dan 1. Anders wordt opgeven weer zo makkelijk. Ondertussen al met heel wat mensen over eventuele doelen gehad; Mee gaan fietsen met John-Paul, hard gaan lopen met Patrick, met Bart de volgende berg gaan beklimmen en met Marianne van badjas ruilen maar mijn echte doel is volgend jaar, op 8 maart 2016, op mijn 50ste verjaardag terug te zijn op de 100 kilo. Feestje waard denk ik en jullie kijken allemaal mee dusssss…………….