Mijmeringen: 'Polariserende bevolking'
'Mijmeringen' is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen
Polariserende bevolking
We leven in een complexe wereld, die steeds bozer en onleefbaarder wordt. Polarisatie op allerlei vlakken neemt alleen maar toe. En dat in de vorm van: wie niet voor ons standpunt is, is tegen ons. Geen plaats meer voor nuance of begrip voor iets van een tegengeluid. En ergens vóór zijn, betekent tegenwoordig vaak ook nog dat je een ander je wil op wil leggen. Vooral populisten brengen hun mening als de wil van het volk.
Dat is onzin. Het volk bestaat niet. We zijn allemaal individuen die door hun omgeving zijn gevormd en door de economische, sociale of culture omstandigheden hun mening hebben gevormd of meedrijven met de massa. Daarbij kan het ook zijn dat je als individu je thuis voelt in een politieke of religieuze zuil, maar je op tal van punten toch individueel afwijkt van de dogma’s van zo’n zuil.
Democratie is gebaseerd op de macht leggen bij de numerieke meerderheid van individuen. Die macht van de meerderheid moet je terugbrengen tot uitvoeren van de belangrijkste zaken en niet allesomvattend laten zijn. Want individuen hebben door het bubble-effect van social media hoe langer hoe vaker een mening waarbij ze de eigen belevingswereld steeds vergroten en die van de gemeenschap verkleinen. De social media zijn hun naam niet waard. Het zijn asociale media en eigenlijk nog erger: antisociale media. IK, IK en IK, daar draait het om. Een individu is een potentiële consument en de social media doen er alles aan om je te verleiden iets af te nemen. Ze weten immers wat je leuk vindt.
De rol van onafhankelijke nieuwsmedia wordt ook minder. En met onafhankelijk bedoel ik nieuws waar hoor- en wederhoor wordt toegepast voordat er iets wordt geschreven. Van oudsher wordt hiervoor betaald. Tenslotte hebben journalisten ook een gezin te onderhouden en krijgen ze betaald uit de abonnementsgelden en niet door sponsorende ondernemers, die met het nieuws ook gelijk hun producten aanprijzen. Toch zijn de kosten die men voor nieuws betaalt genoeg redenen om het nieuws niet meer via de reguliere kanalen op te halen. ‘Nieuws’ via influencers of gesponsorde mediabedrijven kosten de burgers nu eenmaal niets. En de onafhankelijke pers doet ook zichzelf er geen goed aan door hoe langer hoe meer echt nieuws terug te brengen tot één artikelkop en de inhoud pas vrij te geven als je betaalt via een abonnement. Of aan te kondigen dat er reclames door je nieuwsberichten komen en dit alleen is af te kopen als je nog meer abonnementsgeld gaat betalen.
Een toenemend deel van onze bevolking keert zich nu tegen de gevestigde media - kranten, opiniebladen, publieke omroepen-, omdat ze te ‘links’ zijn en niet meegaan in de bubble waarin zij als inmiddels gebrainwashte individuen zitten. Het zijn in hun ogen allemaal zakkenvullers, die ons mooi Nederland af willen pakken. Ze zijn opgehitst door populisten, die geen baat hebben om de echte werkelijkheid onder ogen te zien, en daarom moeten deze media maar verdwijnen. De politiek wordt er inmiddels door beheerst. Regeren is vooruitzien was ooit de leus.
Inmiddels is het: regeren is vooruitschuiven. Door het geruzie, gekonkel, korte termijndenken, onwil om samen te werken en de uitsluitende focus op verkiezingsresultaat bij de volgende verkiezingen, staat alles stil. De verkiezingspeilingen zorgen voor een nog meer verlammend effect als blijkt dat een grote politieke partij veel zetels dreigt te verliezen. De invloed van zo’n partij zakt als een kaartenhuis in elkaar en ze worden alleen nog gepaaid als er een numerieke meerderheid opgehaald moet worden.
Oplossen van existentiële problemen, die niets met ‘links’ of ‘rechts’ te maken hebben worden geframed als links-radicale idealen, waardoor bijvoorbeeld onderwerpen als klimaat en stikstof worden genegeerd. Bij deze onderwerpen is door de politiek en het individu op korte termijn niets te scoren, dus kost het kiezers om je daar hard voor te maken. Vooral zet men deze onderwerpen weg als ‘linkse’ ellende die ons bedrijfsleven alleen maar in de weg staan.
We willen wel allemaal kinderen, maar wat hebben we ze te bieden met zo’n houding? We leven per individu zo’n 80-90 jaar. Wat er daarna gebeurt zoeken ze maar uit is nu het devies. Na ons de zondvloed, en ditmaal letterlijk.
