'Mijmeringen' is een wekelijkse column van Dongenar Rinus Krijnen
Colportage
We krijgen per dag meer prikkels dan onze opa’s en oma’s in een heel jaar opvangen. En ga je nog verder terug in de tijd dan is het verschil nog veel groter. We leven in een hectische wereld en de gehele maatschappij vraagt om jouw aandacht. In van alles word je in de verleiding gebracht iets te doen. Men wil iets van je vragen: geld, aandacht, inspanning. Kunnen we dit aan?
Hoe langer hoe vaker staat me dit tegen. Vooral dat een ander zijn of haar wil gaat opleggen, terwijl je er niet om gevraagd hebt. Soms is het overigens wel goed en zinvol, maar hoe langer hoe meer word je beschouwd als een wandelende geldboom, waaraan je kunt schudden en dan valt er wel iets uit. Zeker als je gebruik maakt van social media brengen deze met hun ingenieuze algoritmes je al gauw in de verleiding je iets aan te smeren. Soms voel ik me net alsof ik in een bijenzwerm sta en woest alle bijen van me af moet slaan.
Nog erger is het als je fysiek wordt benaderd met allerlei verzoeken aan de deur. Met collectanten voor goede doelen heb ik meestal niet zoveel moeite. Ik begrijp dat veel instellingen afhankelijk zijn van giften. Maar het geven van een paar euro aan de deur is een relatief duur proces en ook niet zonder gevaar voor de vrijwillige collectant, die met contant geld over straat loopt. Contant geld, waarvan hoe langer hoe minder in huis is. Het betalen via een QR code is het alternatief, maar collecteren blijft een behoorlijke inspanning met een betrekkelijk lage opbrengst. En de vaak aftrekbare giften van de donateurs zijn administratief niet te traceren. Het is een tamelijk ouderwetse manier van geld inzamelen. Ik heb overigens wel respect voor de mensen die langs de deuren gaan hiervoor, maar dit moet toch ook echt anders.
We geven als echtpaar wel aan goede doelen, maar doen dit door zelf te selecteren waaraan we iets gaan schenken. Het is helaas wel zo, als je ergens geld aan schenkt, men het nodig vindt je op de hoogte te houden waaraan het geld besteed wordt. Als dit met papieren tijdschriften gebeurt heb ik er al veel moeite mee. Besteed het geld wat uitgegeven wordt aan porto, druk- en papierkosten aan het doel zelf. Een digitale nieuwsbrief is voldoende om mij op de hoogte te houden.
Nog iets vervelends is dat als je eenmaal een reguliere schenker bent, je gestalkt wordt door de goede-doeleninstellingen-of de ingehuurde marketingbedrijven- om telkens meer te storten. Ben je ‘klant’ dan hebben ze het recht je te bellen. Op het bedelen naar meer zit ik echter niet bepaald te wachten. Ik wil zelf in charge blijven. Dat geldt nog meer voor mensen die aan de deur komen met energiecontracten, loterijen, telefoon- en internetabonnementen, of wat dan ook. Dat zijn mensen die geen vrijwilliger zijn, maar worden afgerekend per geslaagd verkoopmoment. Die hebben geen enkele binding met het te verkopen product. Dat zijn de ergste.
Ondanks dat bij deur-aan-deurverkoop er regels gelden dat als je als potentiële klant aangeeft niet in te willen gaan op het aanbod je de verkoop moet staken, zien ze toch vaak gelegenheid om proberen door te drammen. Omdat er een directe relatie is tussen de verkoop en de opbrengsten van de verkoper is dit wel te begrijpen, maar ik zit hier niet op te wachten. Van een impulsgift of -aankoop krijg je meestal al snel spijt. Dan is het nog een hele heisa om iets ongedaan te maken of op te zeggen. Voordat je het weet word je hier ook weer belazerd door malafide ondernemers die tegen geld jouw contract wel willen opzeggen. Er zijn tal van digitale struikrovers actief.
Er zijn stickers te koop waarmee je op de deurstijl van je huis al kan aangeven dat je niet in bent voor colportage of collectes. Online te bestellen. Na de koop vraagt het systeem of ze een klanttevredenheidsvraag mogen stellen. Ik dacht het niet.