Mijmeringen: 'Alsmaar groter'

18 okt , 15:51 • Columns

'Mijmeringen' is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen

Alsmaar groter

Autorijden is nooit mijn grootste hobby geweest. Van de eerste 13 auto’s van de 16 die ik ooit heb gereden was ik steevast de laatste eigenaar. Eigenlijk vond ik geld uitgeven aan auto’s weggegooid geld. Maar van die 16 auto’s heb ik eigenlijk, afgezien van mijn huidige auto, maar voor één warme gevoelens. Dat was mijn Renault 4 tl. Een autootje van nog geen 1,50 m breed en nog geen 3,70 m lang en 630 kg zwaar met een 850 cc motor. Met veel plezier heb ik daarmee gereden.

Een goedkoop, zeer functioneel, eenvoudig voertuig. Wellicht zou het model nu op veiligheidsvlak en vervuilingsnormen nooit meer worden toegelaten op ons wegennet, maar het kleine wagentje was destijds voor een grote groep mensen bereikbaar. Het was niet luxe en had ook geen hoge topsnelheid, al kon je de 100 km per uur er wel mee halen. Hij was zuinig en simpel te onderhouden. De grootste vijand was de roestvorming. Een echte auto voor de beginnende of niet zo rijke autorijder. En het was ook een sensatie om ermee rond te rijden. Als je al een autoradio erin had moest deze telkens harder worden gezet als de snelheid toenam. Anders hoorde je niets meer van de muziek. Gevolg was dat je echt niet zo heel hard wilde rijden, want het lawaai zorgde ervoor dat je je heel erg bewust was van de snelheid en daarmee gepaard gaande gevaar. Je kon bij hoge snelheid wel bedenken wat er allemaal mis kon gaan bij een botsing. Je liet het wel uit je hoofd om langdurig topsnelheid te rijden. Voordeel was dat het gaspedaal niet zo diep werd ingetrapt en je ook niet zoveel brandstof gebruikte met zo’n opgevoerde bromfietsmotor voorin.

Deze auto had eigenlijk bijna alles wat een handige stadsauto van nu zou moeten hebben: vier zitplaatsen, veel bergruimte, zuinig en zodanig klein dat je hem makkelijk kon parkeren. Daarnaast was hij licht en daarmee ook betaalbaar wat verzekering en wegenbelasting betrof en door dit lage gewicht ook niet zo belastend voor het wegdek. Weliswaar een stuk onveiliger dan de huidige auto’s, maar omdat je niet zo hard ermee reed was de kans op een ongeluk ook lager. Toch werd de auto uiteindelijk door een ongeluk van mij gescheiden. De kreukelzone bleek zowat het gehele motorcompartiment te zijn. Zelfs met de lage snelheid, waarmee ik doorschoot bij een glad wegdek en achter op de auto van een vriend van mij reed bleek voor het voertuig fataal.

Waarom hebben we in hemelsnaam een dergelijk autoconcept losgelaten? Met de moderne technieken zou men toch echt een lichte, veilige auto kunnen fabriceren, die max 120 km per uur kan rijden en bovendien praktisch is. Nu er is een opvolger van de Renault 4 de elektrische E-4. Hoera! Terug naar een licht, goedkoop praktisch autootje. Dit zou het gevoel van het oorspronkelijke blikje weer moeten doen herleven. De nostalgie ten top. Jammer. Afgezien van het uiterlijk als je je ogen half dichtknijpt op een flinke afstand, is dit echter een totaal andere auto. Bijna 1500 kg zwaar, 1,80 m breed en 4,14 m lang. En elektrisch aangedreven. Hoezo klein en praktisch? Dat zelfs men de illusie wil wekken dat door een auto een Renault 4 te noemen men dit moet zien als een waardige historische opvolger, geeft toch aan dat zelfs de fabrikant blind is.

Auto’s blijken alsmaar groter, breder, hoger en zwaarder te worden. Als je net als ik in een oude auto rijdt, krijg je bijna altijd het commentaar -als er iemand meerijdt-, dat mijn auto wel heel erg laag is. Terwijl mijn Volvo destijds wat hoogte betreft, geen uitzonderlijk model was. Dat hij ook nog handgeschakeld is, geen standaardnavigatie heeft en geen piepjes geeft bij het achteruit rijden wordt ook gezien als antiek. En hij rijdt ook nog eens op benzine en is ook niet zuinig.

Maar als ik mijn auto zou willen inruilen zou de opvolger licht, klein, praktisch en zuinig moeten zijn. Die nieuwe Renault 4 is dat niet. De vraag is of er überhaupt nog dergelijke auto’s worden gemaakt. Ik denk dat ik voorlopig eens helemaal niks ga doen op dit gebied.