‘Arbo Ad' en Paul Dirven nemen afscheid van het Cambreur

Het Cambreur College neemt deze zomer afscheid van Ad van der Heijden en Paul Dirven, twee docenten die hun sporen meer dan verdiend hebben.

‘Arbo Ad' neemt afscheid van het Cambreur

In 1980 begon hij als natuur- en scheikundedocent op het Maris Stella in Dongen...nu, 43 jaar later, neemt Ad van der Heijden afscheid van het Cambreur College. Nadat hij was aangenomen als natuur- en scheikundedocent, kwam hier al snel een nieuwe taak bij: de toenmalige directeur vond ook dat Ad wel techniek kon geven. In 1982 heeft hij ook nog eens de studie biologie met succes afgerond. 'Tot op heden weet bijna niemand dat ik ook dit vak mocht geven, dat heb ik maar zo gelaten, 'gniffelt Ad. Ad was ook één van de eerste docenten op school die een computer gebruikte. De cijfers van leerlingen hield hij nog wel bij in zijn papieren agenda. De eerste vijf of zes heeft hij nog steeds en saillant detail: hierin staan ook nog resultaten van leerlingen van toen die nu collega's zijn geworden.

Iets minder lesgeven en daarnaast ook de veiligheid van de school gaan waarborgen, dat leek Ad wel wat. Hier komt dan ook de naam 'Arbo Ad' vandaan. Zijn goede voorbereidingen kwamen hier zeer goed uit de verf, deze functie was hem op het lijf geschreven. Dit heeft hij uiteindelijk ongeveer 38 jaar gedaan. Ad vindt dat er veel veranderd is in het onderwijs en vertelt dat hij bijvoorbeeld zeer slecht tegen onvoorbereide lessen kan: bij hem in de klas kon de les dan ook altijd meteen starten, omdat alles klaar lag. 'Ik hoefde alleen nog maar even te wachten tot de leerlingen hun spullen op tafel hadden liggen'. Wanneer dan een roosterwijziging op het laatste moment werd doorgegeven, werd Ad hier allerminst vrolijk van.

Twee van zijn eigen drie kinderen hebben bij hun vader in de klas gezeten. Dat heeft niemand ooit ais vervelend of vreemd gezien, is altijd prima verlopen. Zelfs toen Ad het examen van zijn eigen zoon en dochter moest nakijken, was iedereen professioneel en moest het alleen nog even gecheckt worden door een collega. Wanneer Ad het over zijn kinderen heeft, verschijnt er een brede lach op zijn gezicht en laat hij dan ook meteen de foto's van zijn zes kleinkinderen zien. Ze hockeyen, basketballen, dansen en voetballen, zijn van alle markten thuis. Ook over zijn vrouw vertelt Ad heel enthousiast. Zij is een kleurrijk persoon, zowel van karakter als in haar kledingstijl. Ook hun huis is van vele kleuren voorzien. Zij delen ook eenzelfde passie: glaskunst vinden zij beiden geweldig en regelmatig bezoeken zij samen hun favoriete glasblazer.

Ad is dan ook niet bang dat hij zich gaat vervelen wanneer hij met pensioen is. Fietsen met vrienden in Renesse en met dezelfde vrienden naar het Blaaskapellenfestival, een weekje weg in oktober en een weekendje weg naar Hellevoetsluis met de bon van school staan nog op de planning. Daarnaast gaat Ad zich nóg meer bezighouden met zijn favoriete hobby: modeltreintjes in elkaar zetten en restaureren.De foto's laten een kamer zien met prachtige treinen en daarbij de omgeving met bomen, bergen, planten: door Ad zelf in elkaar gezet of zelf gemaakt. De voorkeur gaat uit naar stoomtreinen uit de jaren '50-'65. En dit is niet het enige dat Ad restaureert: ook oude bromfietsen (Zündapps) helpt hij weer de weg op. Nu heeft hij hier niet veel tijd voor, maar daar gaat zeker verandering in komen.

Geniet van je welverdiende pensioen, Ad!

Nu genieten

Paul Dirven neemt afscheid

Van 1976 tot 1983 studeerde Paul Dirven aan het Moller Instituut in Tilburg. “Buitenlesactiviteiten waren soms aanlokkelijker,” zegt hij met een glimlach. Paul studeerde Engels en Duits, aangezien de combinatie Engels en aardrijkskunde destijds niet mogelijk was. “Vandaar ook dat ik de reizen die ik samen met mijn vrouw maak tot in detail uitwerk. Ook onze reis naar Patagonië in januari ’24 staat al uitgewerkt in een kleine vijftig pagina’s op papier”.

Na het behalen van zijn diploma begint Paul met solliciteren, solliciteren en nog eens solliciteren. De banen liggen in 1983-84 niet voor het oprapen. Een kleine tachtig sollicitaties later mag hij invallen in Asten en Someren. Het jaar daarna op Mavo Hoge Vugt Breda en vervolgens tot 2002 op diverse (fusie)scholen in Dordrecht. In 2002 komt Paul terecht op het Hanze en vanaf 2012 is hij volledig werkzaam op het Cambreur College.

“In totaal heb ik bijna twaalf teams versleten, van vmbo tot aan vwo. Ik werd meestal ingeroosterd voor Duits (want tekortvak), terwijl Engels eigenlijk mijn eerste keus is. Bovendien was ik voor Duits vaak een eenmanssectie. Deze factoren hebben ertoe geleid, dat ik ook vaak buiten de lessen om een ‘loner’ bleef. Dat is langzaam zo gegroeid en dat krijg je er dan niet makkelijk meer uit.” Paul heeft tijdens zijn reis door onderwijsland veel mooie momenten meegemaakt. De schoolkampen en de poldersurvival op het Hanze benoemt hij in het bijzonder. Ook de rol van mentor heeft Paul tot enkele jaren geleden vervuld, tot hij het tijd vond om het stokje over te dragen aan de jongere generatie. “Daarbij speelde ook een rol (en dat hoor ik van steeds meer collega’s terug) dat naast de leerlingen ook ouders steeds mondiger zijn geworden. En dat terwijl er al zoveel op het bordje van de mentor ligt. Ook van de school trouwens. Het lijkt wel of iedere onderwijsminister de geschiedenis in wil met hervormingen terwijl ze zelf nauwelijks binding hebben met de werkvloer.” Pauls advies: “Laat de scholen eens een keer met rust. Misschien ga je daar geschiedenis mee schrijven.”

Bovenstaande gaat Paul niet missen en kan hij nu heerlijk loslaten. Wat hij wel gaat missen zijn de leuke contacten met leerlingen, hun flinke dosis humor en de manier waarop ze (vaak nog zo onbevangen) in het leven kunnen staan. Op de vraag of Paul nog advies heeft voor jonge docenten antwoordt hij: “Blijf rustig en ga van je eigen kracht uit. Jij kent jezelf het best, dus jij weet hoe jij het best tot je recht komt. Dit lijkt lastig in het begin, maar uiteindelijk wijst zich dat vanzelf.” Op 64-jarige leeftijd, met bijna veertig jaar onderwijservaring op zak, mag Paul gaan genieten van zijn welverdiende pensioen. “Ik hoef zo meteen niets meer, maar mag van alles. Kleinkinderen, klussen, kat, uitstapjes maken, reizen(!), noem maar op.” Pauls vrouw, Anke, werkt nog een klein jaartje door. Maar dat weerhoudt de twee er niet van om ook nu al een groot deel van hun tijd door te brengen in Noord-Macedonië. “Aangezien we beiden nog fit en gezond zijn vind ik het belangrijk om nu te genieten. Ik zal vanaf daar nog wel eens aan jullie terugdenken. Succes, en wie weet…

…До гледање (tot ziens).”