‘Mijmeringen’ is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen.
Doorgeschoten veiligheid
We vinden het super belangrijk dat onze privacy wordt geborgd. We worden daarbij gesteund door een wetgeving, de AGV, die bepaalt dat er alleen persoonsgegevens mogen worden gedeeld als deze persoon uitdrukkelijke toestemming heeft gegeven. O ja, en dat moet dan per onderwerp worden geregeld. Dat betekent dus, als je niets vraagt, dat je zomaar niet iemands gegevens mag gebruiken. De simpelste oplossing om elkaars gegevens wel te mogen gebruiken is dus om toestemming aan de persoon te vragen. Vreemd genoeg zit dat niet bij iedereen in het systeem. We willen of durven dit niet en we kunnen dat niet is het eerste wat wordt geroepen als er een mailing moet worden opgesteld. Als bijvoorbeeld een sportvereniging hun leden aanschrijft met de vraag of de gegevens voor bijvoorbeeld een speelrooster onderling mogen worden gedeeld, dan is zo’n rooster dus gewoon mogelijk als de deelnemers ‘ja’ bevestigen. Ze moeten dit wel schriftelijk doorgeven en kunnen hun antwoord altijd herroepen. Je zult dus een administratie hiervoor bij moeten houden. Dat laatste is vaak de reden dat men niet eens de moeite neemt om het gemak van vroeger te willen voortzetten.
Een telefoonboek is het summum van persoonsgegevens. Destijds heb je, als je nog een oud PTT-nummer hebt (inmiddels KPN), ooit toestemming gegeven dat je naam in de telefoongids komt. De Telefoongids is inmiddels in handen van Youvia (Voorheen DTG). Dat publicatierecht is inmiddels dus al minimaal twee keer overgeheveld. De vraag is of dat ook aan de betrokkenen is gevraagd. Het is daarmee mogelijk om deze nummers, maar ook huisadressen, in te zetten voor marketingacties. Ben je ooit verhuisd van de PTT / KPN naar een andere provider, dan kom je ook niet meer voor in het telefoonboek. De nieuwe provider vraagt het niet eens of je dit wilt.
Men wil de persoon beschermen, maar is deze wet wel de oplossing? Ik merk dat veel bedrijven en instellingen geen acties meer uitzetten omdat ze bang zijn om een overtreding te begaan. Zo hebben veel bedrijven ook het idee dat er niets meer mag. Privacygegevens gaan over personen en niet over bedrijven. Dus als je een bericht naar bedrijven verstuurt ben je niet in overtreding. Maar ben je ZZP-er of eenmanszaak en opereer je onder je eigen naam, dan wordt het weer een lastig punt. Dan zou de persoon die deze zaak exploiteert inderdaad uitdrukkelijke toestemming moeten geven. Dat maakt het niet gemakkelijk en de vraag is wat we ermee opschieten. Een bedrijf is gebaat met naamsbekendheid, dus deze zogenaamde beschermingsrichtlijn kan dus ook tegen je werken. En voel jij je als ondernemer veiliger doordat je naam niet zomaar mag worden gebruikt? Ik denk het niet. Het kost je alleen maar klanten. De AVG is er gekomen om je privacy beter te beschermen, maar slaat vaak wel door.
Waar we ook in doorschieten is de veiligheid van ons huis. Ik kan me herinneren dat in de jaren zestig de achterdeur nooit op slot was en dat de buren met hun sleutel onze deur kon openmaken. Inbraken kwamen nauwelijks voor. Er was ook niet veel te halen in het algemeen. Daarna volgde een tijd dat iedereen wel de deur op slot deed. De welvaart en daarmee ook het bezit nam toe. De burger voelde zich genoodzaakt dit te beschermen. Aanvankelijk gebeurde dit met goede sloten en later zelfs nog betere sloten. In mijn ogen is het nog steeds de beste oplossing. Als je wil dat men niet binnen kan komen koop degelijk hang- en sluitwerk.
In dit digitale tijdperk denkt men dat men veiligheid moet afdwingen met camera’s. Op de TV word je doodgegooid met reclames over camera’s en beveiligingssystemen. Het maakt mensen onzeker en daardoor kopen ze zo’n beveiligingssetje. Ze hebben geen idee wat wel en niet mag. Daarbij beseffen ze niet dat de goedkope, vaak onveilige Chinese beveiligingssetjes redelijk eenvoudig kunnen worden gehackt, waardoor het juist onveiliger wordt voor jouw huid en haard. Bovendien wordt jouw gang door het dorp bijna een film. Je wandelt van de ene beveiligingscamera naar de andere. Want ondanks dat het verboden is dat je filmt buiten je eigen domein, staan er tal van camera’s gericht op de openbare ruimte.
Voor programma’s als Opsporing Verzocht en Hunted is dit ideaal, maar is de maatschappij veiliger als iedereen over je schouder mee kan kijken? In mijn ogen niet. Onze grootste regeringspartij voedt sterk het onveiligheidsgevoel. De angst regeert, terwijl volgens metingen het aantal diefstallen en inbraken in 10 jaar is gehalveerd. Komt dat door die camera’s? Nee. Ons land is gewoon veiliger. Door voorlichting letten we beter op en zijn we voorzichtiger. We passen beter op onze spullen. En waarschijnlijk is ook het aantal misdadigers teruggelopen. Toch leven we lang niet zo zorgeloos. We zijn inmiddels in staat om van ons vakantieadres terug naar huis te rijden als we niet zeker weten dat de deur op slot is. Dit was ondenkbaar in de zorgeloze jaren 60.
