Drie maal afscheid van het Cambreur College

Eerder deze week was op dongen.nieuws,.nl al te lezen dat Ad van der Ven dit jaar zijn laatste jaar als deelschooldirecteur beleefd had op het Cambreur College. Er zijn echter nog drie oudgedienden die het Cambreur College gaan verlaten. Gatie Elings, Margreet Vos en Jack de Smit gaan genieten van een welverdiend pensioen.

Bijna 14 jaar werkte zij op onze school. Ze was het eerste gezicht dat je tegenkwam als je ’s ochtends gebouw A betrad: Gatie Elings. Vanaf volgend schooljaar zullen we dat vriendelijke gezicht moeten missen, want Gatie gaat met pensioen.

Na zich als administratief medewerkster ingezet te hebben bij een postorderbedrijf, bij Interpolis en het Baronie College (nu ROC) kwam Gatie in 2002 in dienst van het Cambreur College. Haar taken waren met name het telefonisch te woord staan van bezoekers, ouders, collega’s en leerlingen, het aannemen van de pakketpost en het invoeren van de ziekmeldingen. Een baan met veel contacten dus, en dat beviel Gatie heel goed. Ze had een fijn contact met alle medewerkers; als ze er toch éentje zou moeten uitlichten, dan is dat Renate Siemons, met wie ze ook buiten de school contact heeft.

Heel speciaal vindt Gatie het, dat ze zich overal bij betrokken wist: “Het is hier één grote familie. Je leeft mee met het wel en wee van iedereen.” Na een telefoontje dat ze in het Engels afwerkt, vervolgt ze: “Ik ervaar verreweg de meeste ouders ook als erg positief over onze school. De leerlingen hebben het hier naar hun zin, zijn ook heel positief en mééstal superbeleefd.” De vraag of ze een tip of advies heeft voor ons college, vindt ze lastig. “Natuurlijk is ons gebouw al flink gemoderniseerd, maar het mag nog wel wat moderner. Maar ja, dat kost geld, hè!”

“Wat ik in de rest van mijn leven ga doen? Genieten! Ik hou van tuinieren, lezen en dansen. ’s Zomers maken we toertochten met onze oldtimers. We hebben een Fiat 500, een Fiat X1/9 en mijn man heeft pas geleden een Triumph Spitfire op de kop getikt die hij gaat opknappen. We hebben ook nog een camper en niet te vergeten twee zoons en schoondochters inclusief twee kleinkinderen. “

Gatie, geniet van je welverdiende vrije tijd.

Aan het eind van het gesprek verschijnt er een vrolijke schittering in haar ogen, als ze spreekt over al de plannen die ze na haar afscheid gaat uitvoeren, al dan niet samen met haar echtgenoot. Toch neemt Margreet Vos niet echt van harte afscheid van het Cambreur, waar ze 19 jaar met veel plezier en inzet heeft gewerkt.

Begonnen als biochemisch analist in Delft en later bij TNO in Leiden en tussentijds bij het CITO gestationeerd als toetsenmaker, kwam Margreet uiteindelijk vanwege het werk van haar man in Brabant terecht. Ze behaalde haar onderwijsbevoegdheid, werkte als vrijwilliger op het Cobbenhagen College en het Beatrix College en landde toen voorgoed op de klep van het Cambreur College.

Naast haar werk als scheikundedocente was ze 11 jaar zorgcoördinator. Ze zette het zorgsysteem-nieuwe-stijl op en kijkt hier met tevredenheid op terug. “Dat systeem staat als een huis. Er is steeds meer aandacht voor leerlingen met een ‘rugzakje’. Onze zorg móet ook op orde zijn, want ik denk dat er meer problemen zijn in gezinnen dan vroeger het geval was óf we hebben daar wellicht intussen meer zicht op. In ieder geval is er zeker meer samenwerking tussen de ouders, kinderen en de school. Ook de collega’s kijken er anders naar dan vroeger: er is meer oog voor de problemen die er leven in een klas. Er is nu qua zorg een goede balans tussen alle geledingen.”

Een andere uitdaging was het TTO. Margreet heeft op dit moment twee TTO-klassen en werkt éénmaal per week met onze native speaker. Ze bereidt haar Engelstalige lessen nog steeds nauwgezet voor, maar “100% foutloos gaat het natuurlijk niet. We corrigeren elkaar, de leerlingen en ik.” De Engelstalige opleiding, die voorwaarde was om TTO-docent te worden, vond ze een mooie uitdaging. Ze leest nu ook veel in het Engels. Opmerkelijk vindt Margreet dat je in het Engels in een andere stijl gaat lesgeven en dat je dan ook als persoon anders overkomt op de leerlingen.

Margreet ontdekte pas toen ze zelf moeder was dat ze het leuk vond om kennis over te dragen. Ze koos daarop voor het onderwijs. Als je zelf kinderen hebt van die leeftijd, herken je veel dingen “Het houdt je jong, scherp, bij de tijd. Uit ervaring spreken is ook belangrijk. Het begeleiden naar zelfstandigheid past bij mij. Ik ging als mentor altijd een heel eind met de leerling mee om hem/haar zover te krijgen. Nadat ik problemen kreeg met mijn gezondheid, ontbrak me de energie en vorig jaar ben ik gestopt met het mentoraat.” Margreet kijkt met veel plezier terug op haar CC-tijd: “Het toenmalige werken in Rijen in die ouwe barakken had echt wel wat, maar ook de bezinningsdagen, de Cambreurdag, de reizen. Er zijn tegenwoordig veel meer mogelijkheden voor docenten, er is veel meer afwisseling. Verder heb ik altijd fijn samengewerkt met heel prettige collega’s.”

“Ik ben altijd heel energiek geweest. Het is moeilijk om toe te geven dat je niet meer beschikt over die energie. Maar dat bepaalt wel dat ik nu moet stoppen, op mijn 63e.”

Ze heeft nogal wat plannen voor de komende jaren. Een kleine greep: viool spelen in een ensemble, tuinieren, golfen, lezen, concerten bezoeken in Amsterdam, waar ook een dochter en kleinkind wonen. Ze gaat ook reizen. Haar favoriete bestemming is Amerika. Ze bezoekt graag de Westkust, maar ook New York -“heerlijk gefietst, daar”- heeft een plaatsje in haar hart. “Een speciale wens van mij is naar Scandinavië te gaan om het Noorderlicht te zien. Ach, er zijn elke keer weer nieuwe dingen te ontdekken.”

Dag Margreet, grijze eminentie, we zullen jouw vertrouwde verschijning gaan missen!

Een ‘date ‘ met Jack de Smit was zo geregeld. Hij kwam zelfs speciaal een uur eerder naar school voor een interview over zijn leven als leraar. Binnenkort komt er een einde aan zijn onderwijscarrière, want Jack gaat vanwege lichamelijke ongemakken, genieten van zijn pensioen. In de gang, nog voor ik één vraag heb kunnen stellen, begint hij al te vertellen.

“Tien jaar lang werkte ik na mijn opleiding werktuigbouwkunde als tekenaar/ constructeur in een bierbrouwerij in Breda. Ik sloeg er mijn vrouw Saskia aan de haak en na het sluiten van een ‘brouwerijhuwelijk’ in 1978 haalde ik in de avonduren mijn onderwijsbevoegdheid.”

“ Ik fietste wat af in die tijd,” vertelt hij. “ ’s Ochtends trapte ik van Dongen naar Breda om te gaan werken en dan fietste ik ’s avonds naar Tilburg om de aktes wiskunde en natuurkunde te halen.”

“In 1979 belandde ik na mijn stage op de Gemeentelijk Technische School in Klundert, “ vervolgt hij. “Dat was een totaal andere tijd: het was een christelijke school en van mij werd verwacht dat ik op maandagochtend de weekopening deed. De directeur zat dan achter de piano en wij zongen psalmen. De avond ervoor oefende ik hard met Saskia, want ik wilde graag goed voorbereid zijn. In die tijd was ik mentor van een klas die na schooltijd een vliegtuig zag neerstorten in Moerdijk.’’ Jack is nog aangedaan als hij terugdenkt aan die tijd. “Ik reed naar huis, het werd ineens pikkedonker, de lucht werd groen…: er bleek een vliegtuig te zijn neergestort. Kinderen aan wie ik net nog lesgegeven had, zagen het gebeuren. Het was mijn taak als mentor om ze te helpen dat trauma te verwerken.”

In de jaren die volgden doceerde Jack ook nog aan de Koninklijke Juliana Mavo in Klundert. In 1984 belandde hij op De Pijler, ook bekend als gebouw D, in Dongen. Na de fusie werd hij docent aan het Cambreur College. ‘’Ik heb nooit spijt gehad van mijn keuze voor het onderwijs. Ik sta graag tussen de leerlingen. Ze begeleiden, ze een steuntje in de rug geven, dat vind ik belangrijk. Inmiddels is er wel een generatieverschil, maar volgens mij geen generatiekloof, want ik ben altijd jong van geest gebleven. Alleen dat telefoonmisbruik….,” verzucht hij.

Jack zou Jack niet zijn als hij ook dit gesprek niet uitvoerig had voorbereid. Hij printte een overzicht van zijn loopbaan voor me en op tafel ligt een prachtig fotoboek van Nepal ter illustratie klaar. “Bij de reizen naar Nepal wordt pas echt goed duidelijk dat Jack alles doet voor zijn leerlingen,’’ aldus collega en reisgenoot Ton Bertens. “Hij cijfert zichzelf dan helemaal weg, voor alle problemen zoekt hij een oplossing. Bij de laatste reis had een aantal leerlingen last van heimwee, “ illustreert Ton. “Jack kwam meteen met het idee om de volgende avond met z’n allen bij elkaar te gaan zitten en wat spelletjes te gaan doen. Wat chips en cola erbij en na enkele dagen was het probleem opgelost.” Hoe zeer leerlingen dit waarderen blijkt wel uit de brief die Hanne Mulder schreef om Jack en Ton te bedanken voor deze prachtige reis. “ Hoe cliché het misschien ook is, ik denk nog iedere dag terug aan de reis naar Nepal. Jullie zijn zoveel meer dan wiskundeleraren. Niet alleen zetten jullie je in voor een goed doel, ook hebben jullie het vermogen om anderen een veilig gevoel te geven en dat is nog veel belangrijker dan iets uit kunnen leggen, vind ik. Ooit ga ik terug, kijk ik om me heen en voelt het als thuis. Maar helemaal als thuis zal het niet voelen, want een groot onderdeel daarvan zijn jullie.”

Ook bij Jack zit de liefde voor Nepal diep. Na zijn pensionering gaat hij terug: deze keer niet met leerlingen van onze school, maar met zijn andere grote liefde, Saskia. Ook heeft hij vergevorderde plannen om naar Santiago de Compostela te fietsen, want ook de fiets loopt als een rode draad door zijn leven. “ Ik ga vooral de leerlingen missen, kinderen van wie je weet dat ze het moeilijk hebben. Ik heb een mooie tijd gehad, mijn schooltje, het Cambreur, zit in mijn hart”, zo besluit hij.