Mijmeringen: 'Zorgen om de zorg'
'Mijmeringen' is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen
Zorgen om de zorg
Niet een groot leger, vluchtelingen of het ondermijnen van het veiligheidsgevoel zijn onze grootste problemen, maar we zouden moeten vinden dat er goed onderwijs is, we allemaal kunnen wonen en de zorg geregeld is. En ook van belang is dat de infrastructuur van ons land blijft functioneren: stroom, wegen, dijken etc. En denken we verder in de toekomst dan zouden we ook aan ons milieu en klimaat moeten denken. De aandacht voor de werkelijke problemen wordt in de meeste verkiezingsprogramma’s echter ondermijnd door de focus op onzin.
Waarom hebben we een goede defensie nodig als blijkt dat onze vijand haast failliet is, overal vijanden heeft, en ver weg woont? Buitenlandse vluchtelingen worden gezien als de paria van onze samenleving, maar de werkelijke problemen liggen qua buitenlanders bij ons wegwerpartikel: arbeidsmigranten. En we zijn nog nooit zo veilig geweest als nu, maar we veranderen onze huizen in Fort Knox-en met camerabewaking aangewakkerd door een onterechte veiligheidsparanoia.
Van de wel belangrijke zaken blijkt na de doorrekening van het CPB van de verkiezingsprogramma’s dat de zorg de grootste financier is van alle leugens die in de meeste programma’s staan. We worden allemaal ouder. En we willen dat we lang thuis blijven wonen. Althans dat werd ons ooit aangepraat. En dat kwam de politiek goed uit. Dure verouderde verzorgingshuizen konden worden gesloopt en als er al zorg nodig zou zijn, kon dit opgelost worden via ambulante zorg. Dat zou veel goedkoper zijn. Of nog mooier en vooral goedkoper: een beroep doen op buren, vrienden en familie. Lang leve de participatiemaatschappij!
Mooi idee als de oudere bewoner een beroep kan doen op zijn omgeving, maar als die omgeving er niet is? Pech. Wat is nu de praktijk? Doordat verzorgingstehuizen zijn afgebroken en afgeschaft is de doorstroming van oudere mensen naar verzorgd, maar kleiner wonen uitgesloten. Gevolg is dat de oudere medemens veel te lang in zijn of haar veel te grote huis blijft wonen. En weggaan uit het grote huis doet deze zeker niet, want de opbrengst van het grote huis is vaak niet toereikend om zelfs maar een flatje te kunnen kopen. Meestal past men het oude huis zodanig aan dat men er toch kan blijven wonen. Weg doorstroming.
Ik vraag me bovendien af of de ambulante zorg wel afdoende is. Niet dat de aanbieders slechte bedoelingen hebben, maar er is een structureel gebrek aan zorgmedewerkers. Ik heb daar zelf nu ook ervaringen mee. De behoefte aan zorgmedewerkers in de toekomst wordt explosief groter gezien onze demografische ontwikkelingen en noodzakelijk om de zorg enigszins op peil te houden. Bejaardentehuizen gaan we niet bouwen. Dat zou een te praktische, efficiënte oplossing zijn en bovendien ook de doorstroming in het woonaanbod stimuleren. Daar beginnen we niet aan!
Zorg wordt dus de perfecte financieringsbron voor onzinnige verkiezingsprogramma’s. De zorg is altijd in ontwikkeling. En telkens worden er door ziekenhuizen, universiteiten en de farmaceutische industrie uitvindingen gedaan, waardoor de zorg beter zou kunnen worden en er meer ziektes en aandoeningen kunnen worden opgespoord, genezen of vermeden. Omdat de overheid zich in deze business zowat heeft teruggetrokken, ontstaan hier perverse verdienmodellen waarbij een nieuw, goedwerkend medicijn pas betaalbaar kan worden ingezet na tientallen jaren. Vanwege de prijs worden nieuwe middelen zelden opgenomen in het basispakket, omdat eerst de dure patenten, de bonussen en de dividenden van de farmaceutische bestuurders betaald moeten worden. De zorgkosten lopen hier dus fors op, maar dit geld gaat niet naar de patiënt. En de politiek denkt dat bezuinigen op zorg de zaak beter maakt. Ze gaan ervan uit dat met minder geld men innovatiever wordt.
Bij marktwerking staat het verdienmodel centraal en niet het doel van de onderneming. Dat is een economische wet. De overheid zou juist moeten investeren om meer grip te krijgen op de ontwikkelingen in de farmacie, waarbij geld gaat naar universiteiten en internationale onderzoeksinstellingen zonder een pervers verdienmodel. Een goed salaris is geen probleem, maar een publiek systeem dat drijft op aandeelhouderswaarde wel. Het onderwijs wordt hierdoor ook nog eens gestimuleerd.
We moeten binnenkort gaan stemmen en dat zou ik zeker gaan doen. Het is het enige moment waarop je invloed kan uitoefenen. Maar denk goed na wat voor jou als persoon, familie of gemeenschap echt belangrijk is voordat je een vakje rood kleurt. En laat je vooral niet leiden door zaken die jou worden aangepraat, maar je feitelijk niet raken. Stemmen dus…
