Mijmeringen: 'Vrede'
'Mijmeringen' is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen
Vrede
Hij kan heel hard en is enorm groot. Hij ligt ook rotsvast op de weg. Nee, ik heb het niet over een SUV, maar over een tank. Ooit besloot ons land, volledig terecht, om tanks af te stoten. Er was in ons land geen oorlogsdreiging en defensie bleek het ideale beleidsterrein waarbinnen je bezuinigingen kon realiseren. Nu gaan we weer een aantal van deze killermachines aanschaffen. Ik verlang erg terug naar de tijden dat we zo verstandig waren om ons leger te decimeren. Dat dit geheel tegen de trend is die nu populair is ben ik me erg van bewust. Het idee dat we ons moeten verdedigen tegen de vijand, omdat Amerika dit -terecht – niet meer voor ons gaat oplossen, klinkt toch als een emmer zetten onder een lekkende kraan in plaats van het leertje te vervangen. Het lost het probleem niet op.
Toen ik 18 was wilde ik dienstweigeren. Helaas werd ik afgekeurd. Als pacifist geloof ik niet in oorlog en dat is in 50 jaar niet veranderd. Waarom willen we toch in hemelsnaam oorlog? Wie maak je daar gelukkig mee? Neem nu zo’n tank waarvan we er zo’n 50 gaan aanschaffen. In vredestijd heb je niets aan een tank, behalve als je deze wilt inzetten om demonstraties te frustreren. Wederom een reden om ze niet aan te schaffen. En wat kan een tank? Het is oorlogstuig wat meer als een eeuw terug de cavalerie met paarden verving. En tuig is het. Afschrikking tot daaraantoe, maar het lompe voertuig vernielt onze infrastructuur door alleen al zich te verplaatsen, zaait dood en verderf als het een schot lost en verwoest alles op zijn weg. Staan de bemanningsleden dan in hun claustrofobische kleine ruimte telkens te juichen als ze alweer tientallen gezinnen hebben gedood en ontwricht, voor miljoenen schade hebben toegebracht en zichzelf een enkeltje naar de GGZ voor een PTSS-traumaverwerking hebben bezorgd?
En met een moderne drone blijkt zo’n ouderwetse tank nog eens een redelijk makkelijk doelwit om uit te schakelen. Kunnen we niets beters verzinnen? Geen oorlogstuig bijvoorbeeld. Ik kan er niet bij als ik het enthousiasme aanhoor in de politiek waarmee we tientallen miljarden ontnemen van zorg, scholing, cultuur, klimaatmaatregelen, leefbaarheid, wonen etc. om destructief wapentuig aan te schaffen. Daarbij is er ook nog eens een enorme lobby om onze jeugd achter hun smartphones weg te halen, het veld in te sturen als kanonnenvoer en als ze het overleven een levenslang trauma te bezorgen. Overigens worden met die miljarden oorlogseuro’s geen investeringen gepland, om van ons land een geestelijke gezondheidsinstelling te maken. En dat zal hard nodig zijn als we al terugkeren uit de oorlog.
De reden voor deze mallotige situatie is dat we denken ons te kunnen beschermen door een wapenwedloop te starten. Het echte probleem is het lekkende leertje in de kraan. Een goedkope simpele oplossing door bij een lekkage dit te vervangen. Diplomatie is dit leertje. Praten en komen tot zinnige afspraken met je potentiële of echte vijanden en zorgen dat zo’n escalatie zoals zich nu aftekent niet ontstaat. Niemand sterft aan een geweerschot als er geen geweren zijn. Nog te begrijpen zou zijn dat conflicten ontstaan tussen landen die al jaren worden uitgebuit door voornamelijk rijke, vaak Westerse, imperialistische, roofzuchtige regimes, maar dat is feitelijk niet zo. Die lagelonenlanden hebben simpelweg de middelen niet om ons ook maar iets in de weg te leggen. Nee, grote mogendheden treden als sumoworstelaars nu in de arena om hun nationale belangen te verdedigen in plaats van met elkaar de wereld beter te maken. Je zou toch denken dat in een inmiddels geglobaliseerde wereld dat een land niets meer of minder is als de plek waar je woont en werkt. Het idee, dat we overal een vlag willen planten zodat een plek je bezit wordt, zou toch door de evolutie inmiddels achterhaald moeten zijn. Een land van pakweg 40.000 km2 aan de Noordzee is niet uitsluitend van witte mensen.
De belangrijkste reden voor al dat wapengekletter is angst. Angst om verworvenheden en bezit te verliezen. En dit terwijl iedereen weet dat jij als persoon maar heel tijdelijk op deze aardkloot rondloopt als passant. Waarom deze tijd verknoeien aan oorlog en geweld? En help je je nageslacht met totale vernietiging? En aangezien we sociale dieren zijn, zou het voor iedereen toch beter zijn om naar elkaar om te kijken dan af te schieten. Noem me naïef, maar vraag het aan de slachtoffers in Gaza of Oekraïne of nu in Iran en Israël wat het allerbelangrijkste ter wereld is. Dat is geen aankoop van bijv. een Leopard 2A8 tank. Dat zouden wij ook wel eens kunnen vinden als ons land is platgebombardeerd. Wat zijn we dan opgeschoten?
Voorkomen is beter dan genezen: blijven praten dus en bereid zijn om compromissen te sluiten. Vooral in gesprek gaan met de ‘vijand’. Een megaspektakel om een theatrale vuist te maken naar de vijand met een NAVO-top helpt niet om het probleem op te lossen. Kost alleen en hoop geld en geeft veel gedoe.
