Mijmeringen: 'Garagesale'
'Mijmeringen' is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen.
Garagesale
Hoe langer hoe meer zijn vele mensen aan het ontspullen. Uit duurzaamheidsoverwegingen en omdat het tegenwoordig ook technisch kan, vinden we gebruik van dingen hoe langer hoe aantrekkelijker dan bezit. En soms zie je weer een andersomeffect, wanneer nostalgie of individuele onderscheiding een rol speelt om juist weer spullen te verzamelen. Denk aan lp’s. Zelf zie ik spullen ook hoe langer hoe meer als een last dan als een lust. Dat wil helaas niet zeggen dat ik weinig spullen heb. Nee, ik barst nog van de spullen en van veel van dat spul wil ik af.
Als je niet direct alles naar de stort wil brengen zul je een herbestemming moeten vinden. Ik vind het zonde om nog goede spullen zomaar weg te doen. Zeker als je wat specifieke zaken hebt, is een herbestemming nog een hele opgave. Het kost vooral veel tijd om dit te organiseren. Bij het afstand doen wil je ervoor zorgen dat alles wat erbij hoort er ook is, zodat het compleet is. Je kunt dan zaken op Marktplaats verkopen, maar ook dat is tijdrovend en vaak teleurstellend. Potentiële kopers komen hun afspraken niet na; ze komen niet op het afgesproken tijdstip of willen ineens dat je het vervoer regelt en soms is de opbrengst zo laag dat het de moeite niet waard is. Je kunt ook zaken naar een kringloopwinkel brengen, maar ik hoor dat men hoe langer hoe kritischer is qua aannamebeleid en dat geeft mij ook geen energie.
Dan verdwijnt het spul bij mij in de opslag, in mijn geval extern, omdat ik thuis te weinig bergruimte heb. Wat daar aanwezig is, heb ik gelukkig wel in beeld: opgeschreven in Excelbestanden. Nadeel is als dit spul niet meer voor je voeten ligt, de drang om er afstand van te doen wel afneemt. Tot de opslag te klein wordt. Om echt tot actie over te gaan om afstand te nemen van zaken zijn externe prikkels blijkbaar de beste. De prikkel was de garagesale in onze wijk die was aangekondigd gecombineerd met het feit dat het huis van mijn schoonvader zowat leeggehaald moest worden. Dus er kwamen weer erg veel spullen beschikbaar die ergens moesten blijven. Dus we hebben ons ingeschreven om mee te doen met deze garagesale.
Deelname is simpel: je vult een online formuliertje in, betaalt een klein bedrag voor de kosten, je wordt opgenomen in een bestand, je krijgt wat vlaggetjes en een poster en je kunt op de bepaalde dag aan de slag. En blijkbaar is het een succes, want er deden zo’n 100 wijkgenoten mee. Ik had wat tafels geregeld en we hebben geluk gehad met het weer. We hadden dit nog nooit gedaan en eerlijk is eerlijk: ik ben geen verkoper. Ik ben meestal al blij als spullen een nieuwe eigenaar krijgen. Om de sale tot een succes te maken hadden we de aan te bieden spullen zoveel mogelijk schoongemaakt. Tactiek zou zijn dat we in principe alleen waardevolle spullen zouden prijzen en voor de overige waar de verkoopprijs door onderhandeling zou worden bepaald. De opbrengst was voor de ‘voedselbank’, hadden we met schoonvader overlegd. Dat hadden we ook met een briefje aangegeven boven onze tafels.
Gezien onze beroerde ervaring als verkopers, kwamen we niet tot grote deals. Meestal kwamen we niet verder dan één euro of soms twee per artikel. De meeste kopers waren veel ervarener dan wij. Een deel ervan waren professionele opkopers, die ver voor de start van de formele sale al rondreden met busjes. De eerste kwam bij ons al langs 3,5 uur voor de formele start en die kocht meteen alle pannen op, die wij aangeboden hadden; en dat waren er best veel. We hadden overigens van ervaren buren al de tip gehad om tijdig te beginnen.
Tijdens de sale veranderden we van tactiek. We hadden een doos met ‘gratis meenemen’ gemaakt met los-vast spul als lokaas. Dat werkte wel. Niet zozeer om de omzet te vergroten, maar je raakte wel van je spullen af. En soms appelleerden we dan op het goede doel, zodat sommigen alsnog een bijdrage gaven. De eerder geprijsde spullen hebben we halverwege afgeprijsd. We zijn ongeveer de helft kwijtgeraakt tijdens de sale. En vreemd genoeg de spullen waarvan wij dachten dat het onze winkeldochters zouden zijn, waren het eerste weg.
Na de sale alles weer opgeruimd in dozen. De rest gaat nu naar de kringloopwinkel. Conclusie: we hebben een leuke dag gehad met leuke contacten en soms blije mensen. Opvallend was ook de grote diversiteit aan kopers die voorbijtrok. Het is wel hard werken. Ik heb sinds mijn kindertijd waar ik ooit uren achtereen aardbeien plukte voor een habbekrats, niet zo hard gewerkt voor zo weinig geld. Rijk word je er dus niet van. Zeer vermoeiend, maar wel gezellig.
