Ik sta voor de poort van gezelligheids-Jeu de Boules-vereniging De Vaart Erin (DVE) bij sportcafé ’t Vaartje. De poort is op slot. De banen liggen er verlaten bij. Hier en daar begint het mos al te groeien. Afgelopen week zou er weer een wedstrijd gegooid worden. Alweer de vijfde wedstrijd die niet door kan gaan. Hoeveel zullen er nog volgen?
Half oktober ging de horeca dicht. Gelukkig konden we met toestemming van het kasteleins echtpaar nog wel iedere week oefenen. Buitensporten mocht immers nog. Een gezellig clubje, die iedere donderdagmiddag de strijd tegen elkaar opnam. Met de tweede lockdown was ook dit oefenen afgelopen. Het nieuwe normaal is nog minder normaal geworden. Natuurlijk mis ik de wedstrijden en het oefenen. Al vijf wedstrijden hebben we moeten laten schieten. Vooral mis ik echter de gezelligheid. Samen een drankje drinken en samen gezellig met elkaar kletsen. Normale dingen zijn ineens niet meer normaal. Steeds meer is er het verlangen om de normale dingen te kunnen doen, ineens niet meer normaal. Het vervult mij met heimwee. Heimwee naar het normale. Maar ook waardering. Waardering voor het gewone. Niet dat dit de afgelopen jaren niet gewaardeerd is hoor. Maar nu geeft het veranderende perspectief, opnieuw waardering voor het gewone. Iets wordt pas speciaal, wanneer je erbij stil staat.
Perspectief
We zijn nog lang niet van de maatregelen af. Er gloort echter perspectief. Inmiddels zijn er diverse werkende vaccins. Ook is het inenten, zij het met horten en stoten, gestart. De weg naar het oude vertrouwde normaal is ingeslagen. We zijn er nog niet, maar er gloort hoop. Juist deze hoop doet mij beseffen dat het juist nu belangrijk is om even vol te houden. Nu kan ik mijn steentje bijdragen, terug naar het oude vertrouwde. Ik zal proberen om mij zo goed mogelijk aan de regels te houden. Ik weet het, dat is moeilijk. Ook ik ben een mens. Toch zal ik mijn best blijven doen om, zo goed en zo kwaad als het kan, om mij aan de regels te houden. Er is ook nog een ander perspectief. Vanuit de vorige lockdown weet ik dat het virus is terug te dringen. Tot slot zal ook het naderende voorjaar helpen om van dat vervelende virus af te komen. Liefst vier perspectieven: vaccins, inentingen, door gedrag kunnen terugdringen en het naderende voorjaar. Ik wil terug naar het oude vertrouwde gewone. Daarom volg ik nog een vijfde perspectief. Ik realiseer mij dat het enige wat ik er zelf aan kan doen is, om nog even door te bijten. Dan zal het weer mogelijk zijn om een balletjes gooien. Maar vooral om met elkaar een glaasje te drinken en weer gezellig met elkaar te kletsen. Kortom op naar het gewone alledaagse normaal. Nog even doorbijten dus.
