Column Bernadette Klerx: 'En dan… zijn ze ineens groot'

In haar column Dagelijkse Dingen schrijft Bernadette Klerx over zaken die we allemaal wel herkennen. Ze neemt ons mee in het leven van alledag, soms met zaken die we koesteren, soms met zaken die ons allemaal een beetje irriteren. Maar telkens weer met die onmiskenbare ‘Oh ja’ ervaring.

Stralende sterren op de rode loper

En dan… zijn ze ineens groot.

Vorige week was het weer zover: de casino- en gala-avond voor de eindexamenleerlingen van het Cambreurcollege. De afsluiting van een bijzondere periode, die, als je eenmaal in de ratrace van het bedrijfsleven zit, eigenlijk best een gezellige en relaxte tijd was. Bij het zien van al die glitter en glamour van donderdag en vrijdag , dacht ik weer even terug aan de casino-avond die ik zelf mee mocht maken; als ouder dan wel te verstaan. Want in die tijd dat ik mijn diploma haalde, hadden we nog geen gala’s.

Oh, wat zou ik die Casino-avond gaag nog eens overdoen, want niet alleen voor de examenkandidaten is het een groot feest, maar zeker ook voor de ouders en al helemaal als je zelf mee mag rijden in de stoet. Ik voelde me net een ster op weg naar een premiére. In de Hoge Ham tussen de Geer en Cammeleur stonden rijen dik de vaders, moeders, broers, zussen en opa’s en oma’s. En ook de vier jongens die ik mocht vervoeren, genoten duidelijk zichtbaar van alle aandacht, de flitsende mobieltjes en het applaus. En dan te bedenken dat ik eigenlijk een noodoplossing was. Wat de heren eigenlijk in gedachten hadden, kon niet doorgaan en dus kreeg ik alsnog de eer.

Met een auto waar het dak van af kon, was ik een goede tweede keus. Het Cambreur doet dit al jaren en maakt er ieder jaar een spektakel van. Net als de leerlingen zelf. De spijkerbroek wordt ingeruild voor een keurig kostuum (voor één avondje maar, dat dan weer wel), de schoenen worden gepoetst en de haren tot in de puntjes gestyled. En ja, dan staat er ineens geen slungelige puber meer, maar een echte man, klaar om de ‘wereld’ te veroveren.

Ik baal zelf dan ook net zo hard als het toevallig slecht weer is. Want het is echt een belevenis om nooit te vergeten. Donderdag en vrijdag was het gelukkig mooi (in ieder geval droog) weer. Terecht: zo’n spektakelstuk verdient nu eenmaal stralend weer.

De schooltijd verliep niet altijd soepeltjes. Heel wat keren moest je ingrijpen om ze op de rails te houden. En ook op school waren ze er soms wel klaar mee, had ik het idee. En dat kan ik me levendig voorstellen. Zo’n afsluiting als een Casino-avond maakt dan alles goed. En dat moet ook. Die akelige/flauwe/ strenge/zeurderige leraar blijkt ineens in een andere rol toch best een leuke vent of leuke mevrouw.

En ja, er is natuurlijk ook opluchting. Je gaat van elkaar ‘scheiden’, en dat maakt het oordeel aan beide kanten wat milder. Sommigen zijn blij dat ze naar een andere school kunnen, anderen hadden best nog een jaartje willen blijven. Maar of het nu met weemoed ofopluchting is, de middelbare schooltijd is definitief voorbij. Het is mooi geweest. Op naar de volgende stap en de volgende mijlpaal. Op naar de volwassenheid.

Ik wens alle eindexamenkandidaten (en hun ouders) veel succes en een mooie toekomst.