‘Mijmeringen’ is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen.
Gedwongen hypocrisie
De globalisatie zou een groot goed zijn. Zoveel mogelijk op de wereld dezelfde stopcontacten, dezelfde winkels, dezelfde regels, hetzelfde geld etc. etc. En ook zou dit betekenen dat we dan zonder grenzen met elkaar zaken konden doen. De handelsgeest van de Nederlanders werd al direct geprikkeld, alleen al door de Euro’s die men in elke hoek zag staan. Deze globalisatie bleek niet zonder gevolgen. Het leidde tot een oververhitte groei van de economie en ineens bleek het klimaat te veranderen en de CO2 en ammoniakuitstoot zwaar ongezonde waardes te krijgen. Zeker in de jaren dat energie zeer betaalbaar was, was de afstand tussen het door de consument afgenomen product en de plek waar het werd geproduceerd geen enkel punt. De vervoerskosten waren maar een fractie van de uitgespaarde kosten door producten in lage lonenlanden te laten maken. De noodzaak om zaken in het dure eigen land te produceren viel weg.
Dat we met dit systeem de verdeeldheid tussen arm en rijk alleen maar groter maakten, er een energieverslindend systeem ontstond en er een enorme overproductie en -consumptie, was een direct gevolg. Aan alle transacties is namelijk iets te verdienen en daar zijn we niet vies van. Dat mensen- en daarbij ook kinderrechten geschaad werden wisten we niet of wilden we niet weten. Via ondoorgrondelijke slimme juridische constructies is de hele productiereis van vele producten zodanig wazig dat de consument geen idee heeft dat het juist aangekochte goedkope blouseje door kinderhanden in elkaar is gezet. En dat in arbeidsomstandigheden die onmenselijk en zwaar onderbetaald zijn. En als hij het al zou weten dan haalt hij zijn schouders op. Uiteraard zijn er wel grote organisaties die zich bekommeren over deze omstandigheden enn dit wel laten horen, maar de gemiddelde consument is vooral prijsbewust en veel minder omgevingsbewust. De kick is toch vooral zoveel mogelijk te kunnen kopen voor zo weinig mogelijk geld.
Het systeem gaat mis als er plotselinge veranderingen plaatsvinden: een oorlog die de aanvoer in diverse ketens blokkeert, een schip dat dwars gaat liggen in een belangrijk kanaal, een regime dat tegenwerkt en het instant opzeggen van vertrouwen in de andere partijen. Dan blijkt dat die lange productiereizen met al die afhankelijkheden ineens een achilleshiel te zijn. Directe gevolgen zijn dat alles schaarser en daarmee duurder wordt. Dat heeft weer tot gevolg dat inflatie wordt aangewakkerd, de rente stijgt en het besteedbaar inkomen van de consumenten daalt. En dat betekent dat de hand op de knip gaat en de groei van de economie stagneert.
De oplossing van dit probleem is vaak moeilijk te vinden. Een nieuwe markt om je spullen te halen is niet snel gevonden en bovendien is de halve wereld op zoek naar alternatieven.
Zo betrokken we gas uit Rusland, terwijl we dit zelf ook produceren, Hmm? Nee, we pompen nog steeds gas op, die we verkopen, omdat we langlopende contracten hebben met buitenlandse afnemers. Voor onszelf kochten we dus eerst gas van Rusland en kopen nu dit voor veel geld van andere schimmige regimes, waardoor consumenten nu opeens in Nederland -als producerend land- de hoogste prijs betalen in Europa. Ergens is hier iets flink fout gegaan.
We laten dus nu vloeibaar gas komen uit de Verenigde staten en uit Qatar? Qatar, dat is toch dat land waar over een maand de WK voetbal gaat plaatsvinden? Een land met een Sharia-wetgeving, waar slaven de airconditioned voetbalstadions hebben gebouwd en er enorme aantallen slachtoffers zijn gevallen? Een land zonder persvrijheid en mensenrechten? De alternatieven om op korte termijn aan onze energiebehoefte te voldoen zijn er helaas niet, dus moeten we wel met deze Arabieren in zee gaan. O ja, dan moeten wel onze koning en de premier ook naar het WK gaan, anders gaat misschien de deal niet door. En dat zou een ramp zijn, toch?
Een belangrijk voordeel is dat onze hoogste vertegenwoordigers mee kunnen feesten in de voetbalvreugde. Dat is mooi meegenomen, dat doen ze namelijk altijd en graag. Nog een voordeel is dat het dan zakelijk zeker ook nog een succes wordt. Nu maar hopen dat vele andere bevriende landen ook naar Qatar gaan. Is er gelijk een goed excuus om niet weg te blijven en wordt het toch nog gezellig.
Waar is het medeleven met de arme slachtoffers van de stadions? Waar zijn onze principes? En hoe komt een voetbalorganisatie op het idee om een voetbaltoernooi in een woestijn te organiseren, waar niemand woont. Een dikke middelvinger naar de klimaatdoelen en mensenrechten! Alle hypocrisie wordt duidelijk, om met Rutte te spreken: “We juichen voor onze voetballers, niet voor de stadions.”
