Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Carnaval in coronatijd
Coronaval is een term die ik her en der al een paar keer voorbij heb zien komen. Langs alle kanten is geprobeerd met alternatieven te komen. Quizzen, carnavaleske wandelingen, compilaties van oude optochten, van bonte avonden en van maauwavonden, speurtochten en schaalmodeloptochten. Alle tomeloze inzet van de vele vrijwilligers ten spijt: écht carnaval wordt het nooit. Daarmee stoot ik volgens mij niemand voor het hoofd. Een leutfeest zonder vrienden, vage bekenden en nog vagere onbekenden, is nu eenmaal niet zo leutig.
Vergeleken met de horecaondernemer is mijn leed klein bier, maar ik baal als een stekker. Ik had er zó naar uitgekeken om voor de tweeling een matching setje uit te zoeken. Ze zijn nu anderhalf, verkleed-technisch volgens mij zo’n beetje de meest schattige leeftijd. Mini-Luke & Leia Skywalker uit Star Wars, volgens mij had ik Patricia bijna zover dat ze daar in mee zou gaan. Of als Batmannetje en Batgirl, met Laura als Harley Quinn en Lizzy als Catwoman. Had ik zelf als Joker kunnen gaan. Dat kan volgend jaar natuurlijk ook allemaal nog, alleen zijn ze dan alweer iets groter. En hoe kleiner hoe snoeziger.
Hoe anders was het vorig jaar. Het virus was toen nog slechts een dingetje op het journaal, over mensen in China die ziek werden. In aanloop naar carnaval heb ik het alvast met Lizzy over hun verkleedochtend op school. Het is haar eerste carnaval in de kleuterklas. We hebben Sinterklaas al gehad, en ook haar eerste Kerstfeest is inmiddels achter de rug. Op naar de volgende traditie. Een fonkelnieuw poezenpak, mét staart en vingerloze handschoentjes, ligt al dagen klaar. Patricia heeft een super-de-luxe schminkset gekocht én heeft toegezegd haar te schminken. Daar komt Lizzy goed mee weg want mijn fijne motoriek is ongeschikt voor kleine penseeltjes en bewegende kleuterneusjes. Ik zou niet verder komen dan groenbruine vegen als camouflage passend bij een soldatenpakske.
Lizzy’s enthousiasme neemt alleen maar toe wanneer ik vertel dat ik verwacht dat er ranja zal zijn. En chips. En dat er gedanst mag worden. ,,Zijn de juffen en meesters ook verkleed?”, wil ze weten. Ik knik bevestigend en ze vraagt voor de zekerheid of dat ook geldt voor ‘haar’ juf Angelique. En ja, ik schat in dat ook zij verkleed zal zijn. ,,En weet je”, ga ik verder, ,,ik denk dat PrinsArie waarschijnlijk ook een bezoekje aan jullie school zal brengen.” Dat weet ik eigenlijk wel zeker aangezien ik de hoogheid meerdere keren per week bij de schoolpoort tref. Dan gewoon als Arjan die zijn kinderen komt halen of brengen. ,,Komt de Prins naar onze school?”, vraagt Lizzy. Even is het stil. Ik zie aan haar ogen dat er zich van alles in haar kleine koppie afspeelt. ,,Is die dan al in Nederland aangekomen?”
