Woensdagmiddag 15juli wordt Ad de Hoogh bij hem thuis “overvallen” door Carla van Delft, voorzitter van DVVC. Reden: 70 jaar trouwe staat van dienst aan de ‘Concordia’-club.
“Het Coronavirus stond (en staat) een grotere viering nog even in de weg” aldus Carla “Nu er echter weer wat meer ruimte is, is het de hoogste tijd Ad in elk geval te laten weten dat DVVC hem zeker niet vergeten is. Voor wie Ad nog niet kent mag hij zichzelf in 3 tot 5 woorden beschrijven. Er klinkt meteen een gegrinnik en lachend zegt hij: “Den dieë die ’t hardste kwekt”
“”Maar serieus: Ad is geboren in de Vennen op 15september 1941, was de 2e uit een gezin van 8. Zeven jongens en 1 meisje.
Hoewel 11 jaar (!) destijds de officiële minimum leeftijd was om mee te mogen doen, bedacht Jan (de krantenman) Smans dat ze daar voor Ad wel wat op zouden vinden. In mrt 1950(!) was een nieuw DVVC jeugdlid een feit. Ad herinnert zich nog goed het shirt dat hij kreeg van de vrouw van Jan Smans. Zij had uit een grote lap stop een shirtvorm geknipt en de stukken zelf aan elkaar genaaid.
Ad speelde t/m de A-jeugd. Was je 18 dan moest je onverbiddelijk door naar de senioren. (Leeftijds)Dispensatie bestond niet. De senioren speelde echter een half uur langer en daarin was Ad zeer resoluut: ”Dat vertik ik” en zo werd een spelend lid al jong een rustend lid.
Uit zijn spelersperiode herinnert hij zich het best een wedstrijd tegen Veerse Boys, waar hij zijn tegenspeler op de linkerflank herhaaldelijk heeft “laten vliegen”. Ad is linksbenig en de tegenspeler liet zich telkens volledig verrassen door Ad’s linkerbeen.
Eén DVVC-speler heeft een onuitwisbare indruk gemaakt op Ad; Peter(ke) Loonen. Peter werd gezien als een fenomenaal speler, lid van “Het Goude Elftal”, die samen met o.a. Henk & Kees Vos, Antoon Rombouts en Sjef van Boxtel en Sjef van Beers, onder leiding van Rinie Thijs, in 1983, promoveerde naar de 1e klasse afdeling Brabant.
In de beginperiode van Ad’s voetbalcarrière ging men op de fiets naar een uitwedstrijd. Sommige kinderen hadden zelf geen fiets. Gelukkig was er Grard Smans. Die kon er wel 1 op de stang en één achterop hebben. Er was echter 1 probleempje, zegt Ad guitig lachend. Grard kon niet fietsen en dus liep die het hele stuk naar de tegenstander; naar Rijen, Dorst of Oosterhout.
Start jeugdleiders carrière:
Samen met broer Louis, begon Ad’s jeugdleider carrière bij de A-jeugd. Na 1 jaar verkaste Ad naar de D-jeugd en werd samen met Theo de Jong leider. Later vormde hij met met Carla van Delft een leidersduo. Samen hebben ze zo’n 15 jaar D-tjes begeleid. Het ene jaar D1 dan naar D2 dan D3 en weer terug naar D1. Of er 1, 2 of 3 stond, Ad is van mening dat hij nooit een slecht team heeft gehad. Er zijn zeker wel 3, 4 D-teams kampioen geworden. Ook in de beginperiode van teamleider gingen ze nog op de fiets naar uitwedstrijden. Een leider voorop, de andere achter aan de staart. Later, toen Ad en Carla beide een auto hadden, stouwden ze alle teamkids in 2 auto’s. Met z’n 4en op de achterbank was eerder regel dan uitzondering. Eén x presteerde Ad het om met zo’n 12jeugdleden in 1 auto(!) naar een uitwedstrijd te gaan. De kinderen zaten tot op de voeten van die, die op de achterbank zaten.
Internationaal was er ook het een en ander te doen. Elk jaar een toernooi in Merksplas “Praat me d’r niet van”, hikt Ad tussen het lachen door. In Merksplas moest je voor elke wedstrijd in de bestuurskamer een formulier invullen. Het bestuur van schonk steevast voor de bezoekende leiders een flinke Belgische Pint. Had je 5 Toernooi-wedstrijden, dan 5x een Pint. Enfin vul de rest zelf maar in…Nog internationaler waren de toernooien bij Sainte-Geneviève-des-Bois bij Parijs. Maar zelf rijden over de Périphérique was Ad toch iets te gortig. Gelukkig vond hij in Carla een goede chauffeur want wat werd het Ad bleek om de neus op die drukke Périphérique.
Een misverstand in de communicatie zorgde ervoor dat de teams en leiders niet bij de boogde Franse families sliepen. Na het diner bij de families moest een ander onderkomen worden gezocht. Het gevondene was verre van luxe. De ene na de andere leider bonkte bij het naar bed gaan hard op de grond. De bedbodems waren zoek?! Op geheel eigen wijze werden de lunches tijdens de toernooien verzorgd door de ouders van de Franse teams. Er kwam iemand met stapels stokbrood, een ander met flessen Pergnot en eten maar.
Jaarlijkse leidersuitstapjes:
De jaarlijkse leidersuitstapjes liggen ook nog vers in het geheugen. Met de fiets naar Midget Golf en Pentaque club (eigen lunch mee). Met de bus naar Maastricht, de dames shoppen en de mannen …. Tja cafés genoeg in Maastricht en dan staat de bus onderweg naar huis langs de kant van de weg en alle mannen op een rijtje in de berm ….Of Limbo-dansen bij De Ster in Nieuwkuijk. Leo Heijne probeerde uit hoe lenig hij was. Ad ook, maar dan op zijn geheel eigen wijze. Over een stok zo laag stap je nml. gemakkelijk heen. Zo’n leidersuitstapje kon pas doorgaan als tevoren Jan Smans werd geholpen met zijn krantenwijk want dan kon hij ook mee. In de haast ging dat nog wel eens mis. Kranten in de verkeerde straat bezorgen bijvoorbeeld. Dan moest Ad alle kranten weer uit de brievenbus trekken. Al met al duurde de ronde dankzij de hulp meestal veel langer dan wanneer Jan het alleen moest doen.
Zilveren Speld:
Na de D-jeugd heeft Ad bij nog heel wat teams gezeten. O.a. Bij het C-meiden-kampioensteam uit 2012, ook al was hij daar ‘slechts’ reserve leider, voor als ze helemaal niemand hadden die meekon (LOL) Bij de KNVB bleef het lange jeugdleiderschap van Ad niet onopgemerkt. Op 21 maart 2010 ontving Ad hiervoor de Zilveren Speld. Deze oorkonde, voor 40jaar jeugdleiderschap, is 1 van de DVVC dingen die je bij Ad thuis vindt. Medailles, bekers, jeugdafdeling-tegeltjes, een 50jarig lidmaatschapsoorkonde en in de paraplubak een paar grote Groen-Witte DVVC paraplus o.a.
Behalve DVVC heeft Ad nog een grote hobby: Biljarten. Al ruim 54 jaar is Ad lid van de biljartclub bij “De Gouwe”. Die ligt door het CoronaVirus helaas ook stil, gelukkig kan Ad sinds kort wel weer biljarten in het complex waar hij woont. De afgelopen tijd heeft Ad ook de puzzelboekjes -weer- opgepakt om daarmee wat hersengymnastiek te verrichten. Helaas is Gerdie, Ad’s vrouw, hem 3 jaar geleden ontvallen. Daarom was het juist zo fijn dat hij nog bij zijn 2 grote hobbies; voetbal en biljart terecht kon. Nu er weer voorzichtig ruimte komt, kan hij niet wachten om weer -vooral- driebanden, maar ook libre, te gaan spelen op het groene laken van De Gouden Leeuw.
En natuurlijk hoopt Ad, net als wij, straks ook weer dat andere groen, de grasmat, te kunnen bezoeken. Wanneer je Ad nou straks niet herkent door zijn eerder gedane uitspraak van dat harde stemgeluid omdat hij stilletjes staat te genieten, zoek hem dan eens op zijn ‘handelsmerk’. Ad verschijnt nooit blootshoofds. Daar draagt hij nml. altijd een andere -verzamelaarswoede- hobby: een pet. Eén van de ruim 250stuks.
Ad en zijn hobbies: Biljarten, Petten en DVVC zijn onlosmakelijk met elkaar verbonden.
Ad, wij zijn blij en dankbaar dat je nog altijd deel uitmaakt van de Groen-Witte DVVC-familie. Hopelijk tot gauw, én veelvuldig, weer langs de lijn op jouw en ons geliefde Sportpark. En zodra de regels het weer toelaten doen we dit ‘feestje’ nog eens STEVIG over.”
