Bernadette Klerx is politiek verslaggever van dongen.nieuws.nl en schrijft regelmatig een column over een onderwerp dat op dat moment ‘leeft’. Het zal u niet verbazen dat de nieuwste column als titel heeft: ‘In de greep van Corona’
In de greep van corona
‘Wat kan er in korte tijd toch veel veranderen’. Een gevleugelde uitspraak bij een plotselinge en onverwachte ingrijpende verandering in je leven. Nou, daar hebben wij nu allemaal mee te maken.
Het coronavirus houdt ons al enkele weken stevig in de greep en inmiddels moeten we dealen met ‘een nieuwe werkelijkheid’, zoals dat zo mooi heet. Een werkelijkheid die vooralsnog vooral heel onrealistisch aanvoelt. Alsof we in een science-fictionfilm zitten, waarvan we de afloop met geen mogelijkheid kunnen voorspellen.
Ons leven staat op zijn kop. Amper twee weken geleden was ik nog in De Cammeleur bij het afscheidsconcert van Enge Buren. Helemaal top. Superavond gehad. Maar dat dat voorlopig mijn laatste uitstapje zou zijn, nee, daar had ik (en vele anderen, denk ik ) totaal geen rekening mee gehouden.
In die eerste ‘coronaweek’ toen steeds duidelijker werd dat er toch wel degelijk iets aan de hand was, was ik vooral bezig met afspraken uit mijn agenda te wissen. Heel vreemd, zo’n lege agenda.
Maar het zou in een rap tempo nog veel vreemder worden. Wij Brabanders blijken het epicentrum te zijn van de corona-uitbraak in Nederland. Om onverklaarbare redenen is hier de uitbraak het grootst van Nederland en daarom doet Mark Rutte een dringend beroep op ons als Brabanders om toch zo min mogelijk sociale contacten te onderhouden. Letterlijk afstand houden dus. En dat komt hard aan. Als Brabander was je voor de rest van Nederland even een ‘persona non grata’.
En dan komt alles in een stroomversnelling. Het coronavirus verspreidt zich als een olievlek over de rest van Nederland. In een razendsnel tempo melden allerlei instanties, clubs, verenigingen dat de deuren even op slot gaan, sporttrainingen worden afgelast, het gemeentehuis gaat op slot en we mogen geen handen meer schudden. Ondertussen worden de berichten steeds verontrustender. Met de dag slaat de twijfel toe. Is het dan toch zo erg? Het ene na het andere rampscenario doemt voor onze ogen op. De laconieke reacties verstommen. Het is menens en goed ook.
Want de afgelopen week stond helemaal in het teken van deuren sluiten. Bioscopen, theaters, zwembaden, sportscholen en als laatste ook nog de horeca en de scholen, ze gaan allemaal op slot. Het wordt stil in de straten, kaal en leeg. Het leven speelt zich binnen af, in de relatieve veiligheid van de woonkamers. Alleen zorgmedewerkers en andere hupverleners bikkelen door. Dongen zit in ieder geval tot 6 april ook nog op slot. Het is de nieuwe werkelijkheid. Maar ondanks alle ellende zien we ook een ongekende veerkracht. De hartverwarmende oproep van onze burgemeester om ‘goed voor elkaar te zorgen’en ‘je hart te tonen’ is door Dongen massaal opgepakt. We steken onze plaatselijke ( horeca) ondernemers een hart onder de riem en beloven plechtig straks, als alles weer ‘normaal’is, terug te komen. En de Facebookpagina ‘Dongen Helpt Elkaar’ loopt vol met initiatieven om vooral onze ouderen door deze moeilijke tijd heen te loodsen.
Het coronavirus dendert als een wervelstorm door Nederland en legt het sociale leven plat, maar als Dongense samenleving zijn we nog supervitaal en springlevend. Want in tijden van crisis moet je het hebben van de saamhorigheid; die houdt een bevolking op de been. Samen slaan we ons er doorheen. En ook al moeten we ons ‘sociaal onthouden’, letterlijk afstand houden van elkaar, de vele hartverwarmende initiatieven die nu ontstaan, werken als een troostende, warme deken. Nu nog wachten op dat verlossende bericht dat we elkaar weer gewoon mogen aanraken, omhelzen en ontmoeten bij de vele activiteiten en evenementen in ons Dongen. We zullen er dubbel van genieten. Maar tot die tijd…. tonen we ons hart.
Bernadette Klerx
