In zijn column beschouwt natuurmens Peter Verschure op zijn kenmerkende manier de zaken met een groene bril.
Een stout plan
“Is mijn pony een meisje?”, vroeg onze kleinzoon. En toen mijn antwoord: “Jazeker” was, kwam er meteen de vaag achteraan, “Kan ze dus ook dan ooit een veulentje krijgen?” “Jawel, maar dan moet er ook een jongetje, een hengstje, bij haar op bezoek zijn geweest”, vulde ik mijn beknopte voorlichting aan.
Eigenlijk hadden we al voldoende dieren in ons weilandje lopen, maar toch werd er besloten om in de buurt naar boer Kees te gaan om te vragen of zijn pony hengstje enkele dagen bij Moortje, onze zwarte pony, op visite mocht komen. “Maar, jij opa moet dan wel meegaan, want ik kan die boer niet goed verstaan, die praat zo anders (plat)!” Dus ik zou als tolk mijn diensten gaan bewijzen, op voorwaarde, dat het ventje de vraag zelf zou stellen. En naar die formulering was ik erg benieuwd.
“Peer, wa komde gij doen jongen?” was de vraag van de vriendelijke boer Kees, die ons vanuit de deuropening begroette. “Nou Kees, ik kom niks doen, maar die kleine hier, die wilde jou iets vragen.”
Het ventje raapte al zijn moed bij elkaar en keek omhoog naar de grote gestalte die de hele deuropening vulde. Zijn blauwe overall leek enkele maten te klein, want zijn middelste knopen stonden wagenwijd open, zodat zijn buikomvang extra imponerend leek. En met zijn harde zware stem, vroeg hij: “Wa motte gij vragen ventje…..” Het ventje had zijn woordenkeus blijkbaar onvoldoende voorbereid en stamelde……”Meneer, wilt U, als u blief mijn pony dekken?”
De reactie van boer Kees was al even onvoorbereid als de vraag, maar liet aan duidelijkheid niets te wensen over. Met harde stem liet de vriendelijke boer weten dat zijn vrijgezellenbestaan eigenlijk niet zijn bewuste roeping was en dat hij wel degelijk geïnteresseerd was in het vrouwelijk schoon en zelfs zijn persoonlijke voorkeur voor dames en hun maten wist hij zeer duidelijk te omschrijven……maar een pony….. Onze kleinzoon keek mij vragend aan en begreep gelukkig de gedetailleerde uitleg niet. “Ik denk, jongen, dat je de vraag niet helemaal goed gesteld hebt. Terwijl ik intens genietend van het voorval in lachen uitbarstte.
Enkele dagen later stond er ’s morgens niet alleen een heet gebakerd hengstje ons Moortje te versieren, maar ook nog 3 andere pony’s in ons weilandje. Ze zouden enkele dagen blijven, maar 4 weken later sprak ik boer Kees aan, omdat ik vond dat de visite zich wel erg lang thuis voelde. En dat de weekend vrijerij een beetje op een vaste verkering ging lijken. Toen probeerde hij mij wijs te maken, dat hij ze “vergeten” was en toen hij het hengstje bracht, die andere 3 ook plotseling en per ongeluk ons weilandje in schoten! Later bekende hij eerlijk met een lach, dat hij vond dat ik toch genoeg gras had voor 4 pony’s.
Na 11 maanden zou het resultaat van de paardenliefde bewonderd kunnen worden, maar de kleinzoon bleef na ± 6 maanden al vragen, zit er wel een veulen in en welke kleur zou hij hebben. Maar vooral: WANNEER! Wanneer komt ie nou tevoorschijn, want hij wilde er perse bij zijn, als het veulen geboren zou worden. Zelfs al zou het midden in de nacht zijn, dan moest ik hem wakker bellen en zou hij zelfs in zijn pyjama meteen komen, beweerde hij keer op keer.
Begin april was Moortje uitgerekend en toen kreeg ik een “stout plan”. Het was 1 april, een datum die zich wel leende voor een goeie grap, dacht ik. Ieder jaar moest ik rond die datum ook grappen van onze kleinkinderen accepteren. Zoals mijn klompen vol water zetten, enz. En dan aanhoren: “1 april, kikker in je bil”…. Maar nu was het mijn beurt, vond ik.
Dus op zondagavond de eerste april rond 7 uur ’s avonds, net na het eten (dacht ik), belde ik mijn kleinzoon op….snel hierheen komen. Nu meteen, want het is zover, de pootjes van het veulen zijn al te zien. Ik wist toen niet dat zijn moeder net frietjes aan het bakken was en de warme kroketjes al op hun bord lagen en zijn pa gespannen naar sport in beeld zat te kijken en ik met dat telefoontje heel hun zondagse ritueel verstoorde. Net op tijd had ik Moortje in zijn stal gezet of daar kwam de hele familie met grote snelheid ons erf op gescheurd, de portieren vlogen open en met vijven kwamen ze naar de stal gerend, terwijl ik ze vanuit de staldeur nog eens extra aanmoedigde, harder lopen, sneller….. Ik had ook niet in de gaten, dat onze slanke lange schoondochter van 1.80 cm in dat tempo niet door dat deurtje van 1.70cm kon rennen, want die 10cm bleken funest voor haar. Met een doffe klap, stond ze plotseling stil en met 2 handen naar haar hoofd grijpend (en enkele duidelijke uitspraken) probeerde ze de spontaan zwellende buil in bedwang te houden.
De overige familieleden kwamen al teleurgesteld en met zure gezichten net naar buiten en keken mij verwijtend aan. Want binnen stond Moortje rustig hooi te vreten en in plaats van een veulentje zagen ze een groot stuk karton waarop met grote letters stond gekalkt: “Eén april, kikker in je bil, hahaha!’ De familie droop zwaar teleurgesteld af. Alleen mijn kleinzoon kon het niet verkroppen en draaide zich om en met rood aangelopen hoofd en alle kracht die in zijn kleine lijfje zat riep hij me toe……”Jij bent de stoutste opa van het heelal”…… Die titel was compleet nieuw voor me, de liefste en stoutste opa van de wereld had ik al regelmatig geïncasseerd, maar van het heelal???? Toen ik de familie zag terugrijden naar hun aangebrande frietjes en schoondochter nog steeds met 2 handen op haar hoofd, toen begreep ik die titel wel….
Toen ik enkele dagen later wéér belde, dat er nu echt een veulentje geboren was, geloofde niemand me en ze kwamen pas kijken toen oma bevestigde dat het deze keer echt was. Ik had mijn geloofwaardigheid bij de familie weer eens te grabbel gegooid…….maar wat heb ik ervan genoten!
Groeten uit de Groenstraat,
Peter
