In haar column Dagelijkse Dingen schrijft Bernadette Klerx over zaken die we allemaal wel herkennen. Ze neemt ons mee in het leven van alledag, soms met zaken die we koesteren, soms met zaken die ons allemaal een beetje irriteren. Maar telkens weer met die onmiskenbare ‘Oh ja’ ervaring.
Column: ‘Sport en beweging, de nieuwe motor’
Vreemd eigenlijk hoe een vanzelfsprekende activiteit kan veranderen in een absolute noodzaak. Ik heb het dan over sport en bewegen. Om je lichamelijke en geestelijke gezondheid op peil te houden is sport en bewegen een must geworden, het medicijn tegen overgewicht, stramme gewrichten, depressies etc. Van alle kanten wordt ons via flitsende campagnes toegeschreeuwd dat we moeten bewegen en hoelang en hoe vaak. We zouden bijna gaan vergeten dat sporten en bewegen gewoon heel erg leuk is en dat het je gelukkig maakt, want het geeft ook een ‘boost’ aan je sociale leven.
Wat een verschil met pakweg enkele tientallen jaren geleden. Wij hoefden er niet op te letten of we de ‘beweegnorm’ haalden. Die was er gewoon,zonder campagne, elke dag. Als ik terugdenk aan mijn jeugd waren we altijd aan het buitenspelen. Want je had niks anders. Geen mobiel, geen Ipad, geen facebook en maar drie televisiezenders die pas ‘s avonds uit gingen zenden. Wat je wel had? Heel veel vriendjes en vriendinnetjes in je buurt waarmee je uren kon spelen. Iedere dag was het dan ook prijs. Na school ging je buiten spelen, tot je moeder je binnenriep voor het eten, daarna snel weer naar buiten tot het donker werd.
En het was altijd leuk, want je had heel veel spelletjes (die nauwelijks geld kostten). Ik herinner me verstoppertje, tikkertje, knikkeren, tollen, hinkelen, rolschaatsen ( ja inderdaad, met die zware ijzeren klossen onder je voeten). De jongens speelden op een nabijgelegen strook groen een potje voetbal met een zelfgemaakte goal van twee takken of een paar neergekwakte jassen terwijl de meisjes zich bekwaamden in ingewikkelde bewegingen bij het touwtje springen of ‘elastieken’.( zo’n witte die ook gebruikt werd voor onderbroeken).
Van al dat rennen en spelen kreeg je zo’n dorst dat je thuis eerst een half uur onder de kraan hing om je dorst te lessen en dan was het wel zo’n beetje bedtijd. Frisdrank bleef beperkt tot hooguit twee flessen gele of rode Exota per week.
En chips? Eén keer per week (geen hele zak, maar een schaaltje) op de zaterdagavond; dan mocht je ook langer opblijven. Geen fastfood, geen energydrankjes en vooral niet zitten. En dat laatste, dat is een stuk moeilijker geworden. Want de technologische vooruitgang heeft alle beweging uit ons dagelijkse leven gehaald. De IPad en computer kluisteren ons vast aan onze stoel. Kwam je vroeger op kantoor nog eens van je stoel af om iets uit een kast te pakken of stapte je nog eens naar een collega op een andere afdeling, nu zit de moderne werknemer bijna 8 uur aan zijn stoel gekluisterd, turend op zijn scherm.
Jammer, want nu moeten we onze beweging zelf plannen en organiseren. Maar als ik ’s avonds op mijn vaste fietsrondje door Dongen heel wat andere fietsers/wielrenners, hardlopers en wandelaars tegenkom en als ik zie dat er iedere avond in de ‘sportzone’ langs het kanaal fanatiek gehockeyd, gerend, en gevoetbald wordt, dan zit het in Dongen wel goed met het zelforganiserend vermogen.
Nou mogen we in Dongen ook wel van geluk spreken. De gemeente draagt de sport al jarenlang een warm hart toe. Dongen heeft een super sportklimaat met veel mooie accommodaties en steeds nieuwe initiatieven en daar mogen we best trots op zijn. Komende vrijdag worden Dongense sporters weer in het zonnetje gezet tijdens het jaarlijkse Sportgala, altijd een gezellige en feestelijke happening. Maar of je nu een Olympische droom najaagt of gewoon voor de gezelligheid sport, het is altijd goed. Want sporten is vooral leuk én gezond, voor je lijf en je geest.
