Mijmeringen: 'Wijkschouw'

'Mijmeringen' is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen.

Wijkschouw
De wijk waarin ik woon -oud Dongen- is een moeilijke wijk. Niet omdat er moeilijke mensen of veel lastige omstandigheden zijn, maar omdat het geen wijk is. Het is een langgerekt lint van dik 3 kilometer lengte van een aantal kleine wijkjes die allemaal op een ander moment zijn ontwikkeld en gebouwd. Het is dus eigenlijk los zand. Wat bij het ene wijkje een probleem is, speelt totaal niet bij een ander buurtje. De gemeente wil eigenlijk dat wijkbewoners zich verenigen in wijkraden. Voordeel van zo’n wijkraad is dat de gemeente plannen kan afstemmen met de bewoners.

Echter: er wordt niemand gekozen in een wijkraad. Als een aantal bewoners zich samen organiseren kunnen ze zo een wijkraad vormen. Eerlijk gezegd voel ik me als wijkbewoner dan niet vertegenwoordigd. Een kleine belangengroep zou zomaar de wijkraad kunnen kapen. De taakstelling is ook lastig. Omdat het orgaan wijkraad geen formele status heeft in de besluitvorming, maar slechts kan adviseren, valt het de deelnemers van zo’n raad het vaak tegen wat hun invloed is op het wijkbeleid. Gevolg is dat de animo snel wegzakt en de wijkraad weer wordt ontbonden, omdat er niemand overblijft. Zo ook in Oud Dongen waar al een aantal maal is getracht een wijkraad samen te stellen, maar na een veelbelovende start dan uiteindelijk weer verdwijnt. We hebben dus in onze wijk geen wijkraad.

De gemeente wil uiteraard de burgers betrekken bij hun plannen en besluiten en zoekt nu andere wegen om de burgers te betrekken. Zo heeft de gemeente in onze wijk een wijkschouw georganiseerd. De wethouders van het gemeentebestuur hebben de wijken onderling verdeeld als aandachtsgebied en voor onze wijk is dat René Jansen. De wijkschouw beslaat uit twee onderdelen. Het eerste onderdeel is een fietstocht door de wijk met de wethouder, twee ambtenaren en wijkbewoners die zich hebben opgegeven na een oproep van de gemeente. De ambtenaren lichten de meefietsende wijkbewoners in over de situatie en plannen die er zijn en verzamelen ook informatie van de fietsers. Een goed initiatief waarbij ook de verbondenheid wordt aangewakkerd.

Het tweede onderdeel is een sessie in het buurtcafé waar na een korte inleiding van de wethouder en zijn ambtenaren ieder mag zeggen wat er speelt in de wijk. Op zich ook prima, maar al gauw blijkt dat het vooral een klaagsessie wordt. Er wordt vooral veel geklaagd over het gedrag van de eigen wijkbewoners en de bezoekers van de wijk. Auto’s staan verkeerd geparkeerd, mensen belemmeren met hun heggen en struiken de doorgang op de stoep etc. Dat zijn wellicht wel problemen in de wijk, maar daar kan de gemeente helemaal niets aan doen. Hooguit een BOA op afsturen als er inderdaad regels worden overtreden. In Dongen hebben we vier BOA’s.

Een groot deel van de wijk is gebouwd toen men nog lang niet zoveel auto’s had als nu. De ruimte is simpelweg te beperkt om de alsmaar groter wordende personenauto’s allemaal een legaal plekje te geven, zonder dat dit ten koste gaat van het comfort van de wijk. Ook hier staat de gemeente vaak met de rug tegen de muur, want mensen willen de auto het liefst recht voor de deur stallen en dat kan zeker niet altijd gerealiseerd worden. Je kunt dan wel klagen, maar een oplossing voor gedragsverandering kan de gemeente niet geven. Buiten opmerkingen over het eigen gedrag waren er ook vragen over bestrating, afwatering, het strooibeleid bij gladheid, overlast van vuil, hangjeugd en het groen. Er staan nogal wat renovaties van straten gepland de komende jaren in de wijk.

Concreet was de kennis bij de vertegenwoordigers van de gemeente niet paraat wanneer men waar aan de slag ging. Het bleef vaak bij ‘binnen korte tijd’. Er werd wel beloofd dat de aanwezige bewoners op alle vragen via de mail toelichting zouden krijgen. Dat gebeurt dan met linkjes naar plannen of documenten of met een concreet antwoord. Gevolg was nu wel dat de wijkbewoners veel vragen hadden, maar dat er maar weinig directe antwoorden konden worden gegeven. Het zou voor de aanwezige bewoners toch bevredigender zijn geweest als een deel van hun vragen direct beantwoord had kunnen worden. Bijvoorbeeld groenplannen, inbreidingsplannen en wegrenovaties zijn lang van tevoren bekend, dus die hadden toch in hoofdlijnen gepresenteerd kunnen worden. Dat is een beetje jammer, want de intentie om direct met de burgers in gesprek te gaan is erg goed. Maar door het ontbreken van concrete antwoorden had ik achteraf toch een beetje het gevoel dat we als bewoners uitsluitend aan het klagen waren, terwijl de meeste bewoners toch met veel plezier in de wijk wonen.

Het is niet gemakkelijk om burgerparticipatie te organiseren bij het ontwikkelen van beleidsplannen en al zeker niet in zo’n pluriforme wijk als Oud Dongen. Met info-avonden en zo’n wijkschouw doet de gemeente haar best de bewoners te betrekken. Het schept ook verwachtingen. En zeker als men niet concreet kan zeggen wanneer zaken worden aangepakt zal het een hele toer zijn om iedereen tevreden te houden. Ik hoop dat onze wijkbewoners genoeg geduld hebben.