Mijmeringen: 'Marketing'

'Mijmeringen' is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen

Marketing
Vorige week heb ik een Signal-account geopend. Met tegenzin, want de nu gebruikelijke tegenhanger, WhatsApp voldoet prima. Maar ja, de Amerikaanse techgiganten met hun social media zijn gelinkt aan de verderfelijke Trump, waardoor onze informatie-uitwisseling niet vanzelfsprekend veilig is. Niet dat iemand maar ook is geïnteresseerd is in mijn berichtjes, maar het idee. Dus voel ik de druk om te switchen naar een wederom Amerikaans initiatief; maar dan met – nu nog- wat nobelere doelen. De eerste vraag op het platform was dan overigens wel hoeveel ik aan de organisatie wilde doneren. Eerst bewijzen zou ik zeggen.

Volgens de Amerikanen snappen wij Trump niet. Die wil zijn wereld van een totalitair zelf verrijkend systeem niet implementeren, maar wil slechts flink aan de boom schudden. Alle onderwerpen die diplomatiek decennia lijken te zijn vastgelopen moeten maar eens met een fris tegengeluid worden losgewrikt. Letterlijk als een olifant door de porseleinkast banjert de POTUS (president of the United States) door allerlei dossiers, zich niet bekommerend over verdragen, wetten, regels, gewoontes, cultuur of wat dan ook. Er moeten ‘deals’ gemaakt worden. Voor wat hoort wat. Men noemt dit verfrissend. Eindelijk iemand die echt de problemen wil benoemen.

Amerika-liefhebbers als Jort Kelder en halve Amerikaan Michiel Vos prijzen het enthousiasme van de POTUS. Geen in hun ogen slappe of woke aanpak, maar de botte bijl erin. Het moet maar eens afgelopen zijn met dat softe weeïge wijvengedoe. Dat vindt het gros van de Amerikanen blijkbaar ook. Spierballen en testosteron moeten terug op het hoogste platform. De hele feminisering moet een halt toegeroepen worden. En tegenspraak over wat dan ook is de taal van de vijand. Tegenstanders moeten juridisch aangepakt worden, door rechters die door de vazallen van de POTUS zijn aangesteld. Is er dan nog sprake van een rechtsstaat of democratie?

De paralellen met NAZI-Duitsland uit de jaren 30 zijn treffend. Achteraf konden we maar moeilijk begrijpen hoe het Duitse volk ooit in zo’n korte tijd geradicaliseerd werd, maar we zien het nu onder onze eigen ogen opnieuw gebeuren in Amerika, maar ook bij ons, met hetzelfde enthousiasme. Onze wereld is vooral de laatste 50 jaar geglobaliseerd met alle gevolgen van dien. Er zitten hier zowel voor- als nadelen aan. De hierdoor ontstane oververhitte groei van de economie bracht welvaart, maar tastte ook ons welzijn aan. En gelijkheid heeft het zeker niet gebracht. Aan deze globalisatie hebben dictators echter een hekel. Ze hebben hierop geen grip en de POTUS roept dan ‘tariffs’, importheffingen, om de eigen industrie te beschermen en daarmee mooi weer te kunnen spelen. Dat we nu – ook de Amerikanen- niet meer buiten invoer van grondstoffen, spullen, maar ook kennis uit het buitenland kunnen wordt vergeten, alsof we nog in de Middeleeuwen leven.

De aanpak van de POTUS zal leiden tot een instorting van de economie en -nog erger- van de politieke verhoudingen met een Derde Wereldoorlog mogelijk als gevolg. Op een dergelijke instabiliteit zal toch niemand zitten te wachten, zou je denken? Al deze nu geprezen sentimenten aan het adres van de POTUS zijn een gevolg van een verwaarloosde maatschappij, angst en onmacht. Maar dat wordt uiteraard ontkend of is altijd de schuld van een ander.

Met het toetreden tot Signal zal ik de wereld echter niet verbeteren. Het is een speldenprik in de discussie die ik dreig te verliezen. Deze week was ik bij een bijeenkomst waar marketing van culturele instellingen centraal stond. De hypocrisie binnen de online marketing overheerst. Enerzijds worstelt men met de macht van de techplatformen met hun door de Amerikaanse techgiganten ingeslagen weg van desinformatie en aan de andere kant is de oude, offline marketing failliet. De effecten van de oude media zoals kranten, posters en advertenties zijn niet meetbaar en leggen het daarop af tegenover online marketing, waarmee je doelgroepen kan selecteren en het bereik kan meten. Met de oude media bereik je bovendien alleen oude mensen. Het antwoord van de oude media is om culturele berichten te zien als reclame en er flink geld voor vragen. In versneld tempo verlaten de culturele instellingen daarop deze media. Het wordt simpelweg te duur en het bereik wordt alleen maar kleiner als alle berichtgeving uitsluitend nog als een advertentie is te lezen.

De doelgerichtheid van de social media wordt nu gezien als het antwoord. Door deze doelgerichtheid bereikt men het juiste publiek en ontstaat er ook interactie. Daar waren ook voorbeelden van. Maar ook de inzet van de socials wordt steeds ingewikkelder. Deugmensen zoals ik overwegen de socials in te ruilen voor andere, maatschappelijk meer verantwoorde platforms. Dat verhoogt de complexiteit. Door de hoeveelheid platforms en ingewikkelde algoritmes besteden de marketeers deze activiteiten hoe langer hoe vaker uit aan professionals of jongere stagiaires. En dan wordt het uiteindelijk toch weer duur. Zelfs het inzetten van influencers wordt niet geschuwd. Influencers kunnen als onafhankelijke partij de culturele instelling bezoeken en beoordelen, waarbij zelfs een betaling of in natura vergoedingen zoals gratis entree of eten niet wordt geschuwd. En dat voor een lovend verhaaltje op TicToc. In mijn ogen het begin van het einde. Om goedkoop gebruik te maken van de grote aantal volgers van influencers wordt dus nu met droge ogen als een succesvol middel ingezet. Influencers zijn nu niet bepaald het voorbeeld van onafhankelijke media. We zakken daarmee in een dalende lijn af naar een advertentie cultuur waarbij degene met de grootste portemonnee vooraan in de kerk zit.

Ik houd mijn hart vast wat ons allemaal nog meer te wachten staat.