Mijmeringen: 'Kop in het zand'
'Mijmeringen' is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen.
Kop in het zand
Ze zal nog geen dertig jaar zijn en is aanwezig op een feestje waar een heel divers gezelschap is verzameld. Ze is er met haar vriend. Ze zijn nog kinderloos en wonen samen. Bij de koelkast in een schuurtje raken we met zijn drieën in gesprek. Al snel gaat het over Gaza. Ze is van mening dat de Nederlandse pers, met name de NOS, gekleurd nieuws brengt en de omvang van de ellende niet goed overbrengt. Mijn licht-cynische verweer is dat de officiële mening van onze regering toch echt pro-Israël is en dat als de werkelijkheid te veel wordt benadrukt in de media, dit het bedrijfsleven wel erg slecht uitkomt. Als handelsvolk denken we namelijk eerst aan onze portemonnee en onze belangen.
Nationaal-historisch hebben we al lang bewezen dat mensen en mensenlevens daarbij bijzaak zijn: onze zogenaamde V.O.C.- mentaliteit. Ondertussen wordt tijdens dit feestje ons demissionaire kabinet verder gedecimeerd, omdat de NSC wel probeert haar rug recht te houden wat mensenleed betreft in deze Gaza-kwestie. Zij stappen uit het kabinet om in een zwart gat te verdwijnen. De VVD die aanvankelijk niet in dit kabinet wilde participeren en electoraal ook in oktober zal worden afgestraft voor alle populistische uitstapjes van haar politieke leider, blijft met de hoe langer hoe rechtsere BBB over: arme Dick Schoof, arm Nederland.
Feitelijk komt mijn mening, over wat er in Gaza gebeurt, wel overeen met haar standpunt. Dit kan en mag niet. Er is geen enkele legitimatie om een land volledig van de kaart te vegen en de bevolking uit te moorden en te verhongeren als represaille voor een verfoeilijke terroristische politieke daad. Veruit het grootste deel van de gewone mensen van dat land wil niets te maken hebben met dit politieke haantjes-spel. Zij willen hetzelfde als het merendeel van alle mensen in de wereld. Een maatschappij waar balans is; iedereen zoveel mogelijk zijn ding kan doen en waarin we behoed worden van grote rampen. Zeker als die rampen door de politiek worden opgewekt ontstaat er vervreemding van de machthebbers. Gewone mensen willen geen oorlog.
De jonge vrouw op het feestje kan de ontwikkelingen in Gaza allemaal niet meer aanzien. Ze vertelt me dat ze geen nieuws meer leest, geen abonnement heeft op lineaire tv-kanalen of kranten en hoe langer hoe meer aan het cocoonen is. Het liefste zou ze een mooi ingerichte atoomkelder onder haar huis wil hebben. Ik vertel haar dat het geen zin heeft om een micro-micro-samenleving te gaan creëren. Mensen zijn sociale dieren en eens zul je toch je eigen bubbel moeten verlaten. En wat als dan blijkt dat alles zowat vernietigd is als je uit je bunker kruipt? Meelopen met de massa die richting het ravijn aan het opmarcheren is, is ook niet goed, maar jezelf afsluiten van de wereld is zo mogelijk nog erger. Door de angst is ze al het vertrouwen kwijtgeraakt in de gevestigde media. We worden allemaal vals voorgelicht en daarom gaat het fout: de NOS voorop.
Licht verbijsterd hoor ik dit aan. Een jonge vrouw die aan het begin staat van van alles en nog 60 jaar mee kan gaan, keert zich af van de maatschappij. Haar vriend staat wat sullig mee te knikken. Ik vraag nog waarop ze haar standpunten baseert en dan blijkt dat de weinige informatie die ze nog toelaat uit ongedocumenteerde bronnen komen van social media als TicToc en Facebook. Ik merk op dat deze bronnen geen hoor-wederhoor toepassen en vaak gesponsord worden om een mening te ventileren. Haar tegenargument is dat de ‘staatsomroepen’ ook worden gesubsidieerd en dus ook geen wederhoor toepassen. Het komt nog bij me op om in te brengen dat er toch tal van toezichthouders zijn en corrigerende mechanismen in het publieke bestel, maar ik houd mijn mond. Het heeft geen zin. Ik zal haar niet overtuigen. Zeker als ze aangeeft dat haar vertrouwen in de politiek en wellicht ook de rechtsstaat volledig is weggevaagd, hou ik er maar over op. Ik wil het feestje ook niet bederven.
Mijn vrees is dat de houding van deze jonge vrouw exemplarisch is. Hoe langer hoe meer jonge mensen zijn bang, vertrouwen niemand meer -en zeker niet het gezag- en laten zich meesleuren met influencers op sociale media en trekken zich terug. Dat geeft geen basis voor een solide toekomst. Dat is de kop in het zand steken.
