Mijmeringen: 'Don Quichotte'

'Mijmeringen' is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen

Mijn hele leven heb ik het ideaal nagestreefd naar een duurzame gezonde wereld voor iedereen, waar vermogensverschillen klein zouden zijn, er geen oorlogen uit zouden breken en kansen gelijk zouden zijn. Dit alles vanuit mijn eigen cocon. Ik ben nooit de straat op gegaan als activist om mijn ideeën kracht bij te zetten. Na 68 jaar in sprookjes te hebben geloofd ben ik in een wereld beland waar duurzaamheid schouderophalend gezien wordt als een utopische linkse hobby, gezondheid iets is voor rijke mensen, vermogen zodanig lonend is dat het zelfs de politiek volledig beheerst, de wereldvrede wel erg broos blijkt te zijn en uitsluitend kinderen kansen krijgen die op dure particuliere scholen worden bijgeschoold. Zo had ik me dat destijds niet voorgesteld. Misschien had ik toch iets meer in actie moeten komen.

Neem nu de klimaatkwestie. We worden geconfronteerd met leiders en regimes in de wereld die het inmiddels allemaal maar onzin vinden dat we proberen de opwarming van de aarde tegen te gaan. Ondanks alle afspraken hierover zien ze dat de vastgestelde doelen onhaalbaar zijn. Reden om achterover te leunen. De complexiteit van het vraagstuk is zo groot, dat het onmogelijk blijkt om nog grote stappen te zetten. De economieën zijn te zwak, de wereldbevolking te groot, de techniek loopt achter en de vraag is of menselijke inspanningen überhaupt wel iets opleveren. Mega investeringen en een enorme regelgeving vallen ons ten deel als we al pogen iets aan de opwarming te doen. En dan hebben we de zaak waarschijnlijk alleen maar uitgesteld. En omdat de klimaatplannen alleen maar een kans van slagen hebben als de hele wereld meedoet, moet je wel een wereldvreemde idealist zijn om ervan uit te gaan dat dit gaat lukken.

Bij deze verklaar ik -jammer genoeg- dit nobele ideaal tot een illusie. Het zal ons niet lukken om de opwarming te mitigeren tot aanvaardbare waardes en de CO2 uitstoot zal met een steeds groter wordende wereldbevolking ook niet lager worden. Mensen zelf zijn namelijk de grootste producenten van CO2. Als klein land enorm blijven investeren om de onhaalbare  doelen te halen klinkt dan als een druppel op een gloeiende plaat en dus weggegooid geld. Onze missie wordt dus niet meer om de doelen te halen, maar vóór de naderende apocalyps een nog zo aangenaam mogelijk dragelijk leven te hebben. En aangezien eigen welzijn momenteel belangrijker geacht wordt dan een toekomstvaste planeet voor iedereen laten we onze idealen en afspraken maar varen. Past precies in de huidige wereld waarin allerlei proefballonnen worden opgelaten om te toetsen hoe we regelgeving kunnen terugdringen, oprekken of afschaffen. Het grote uithollen van democratieën en rechtsstaten is inmiddels in volle gang. En deugneuzen als ik hebbenhet nakijken.

De inmiddels als links extremistisch geprofileerde sociaal-democraat Frans Timmermans is intussen de belichaming van alles wat fout is gegaan op politiek vlak. Hij is nu begonnen met een initiatief om de linkse scherven op te rapen en een tegenstem te laten horen door het oprichten van één nieuwe gezamenlijke linkse partij. Uiteraard met hem aan het roer. Te laat en niet de goede actie. Toen de vrijerij net was begonnen tussen GroenLinks en de PvdA had men direct moeten doorpakken met een nieuw links gezamenlijk manifest en het opheffen van de oude partijen. Nu wordt dit een frustrerend moddergevecht waar de rechtse vleugel in onze politiek hartelijk om zal lachen. Er zou een links manifest moeten komen waar vooral de gewone man zich gehoord zou voelen en niet de woke intelligentia en salonsocialisten. Deze boot gaan ze volledig missen en de huidige initiatieven is een laatste oprisping om uiteindelijk in de marge te verdwijnen. Door het intern geneuzel heeft het volk zich al tegen ze gekeerd. Het gewone volk heeft geen idee waar links naar toe wil. Trouwens ook niet wat rechts aan het doen is. Het volk heeft het geloof in de politiek al lang opgegeven.

Men laat zich nog wel verleiden door de eenvoudige oneliners van Wilders. Die gaan niet over politiek maar over de onderbuik. Dat met deze oneliners zorgvuldig tot stand gekomen regels, afspraken en wetten weggehoond worden is mooi meegenomen. Dat zal het ideaal van Wilders om de overheid terug te dringen alleen maar helpen. Verander de wereld begin bij jezelf. De grote idealen waar ik ooit voor stond zijn illusies gebleken. Het idee dat de wereld wel gaat inzien dat het anders moet en dat ik me daarvoor actief zal moeten opstellen moet ik loslaten om niet als een Don Quichotte door het leven te gaan en het ook nog een beetje leuk te hebben. Dat wil zeggen dat ik zeker anders ga handelen. Ik ga niet meer het vingertje opsteken als iemand zijn dikke benzineslurpende auto trots toont of aan het opscheppen is over zijn vierde vakantievliegreis van het jaar. En waarom zou ik mezelf nog tekort gaan doen, als ik zowat de enige ben die zich nog druk maakt over de wereld?

Wezenlijk zal ik niet anders zijn als dat ik was. Ik laat het alleen wat gemakkelijker van me afglijden. Als persoon kan ik er toch niets aan doen en het maakt ook niet uit wat ik doe. Mijn persoonlijke inzet zal de wereld niet gaan redden. Zeker niet als je er zowat alleen voor staat. Machteloos zal ik wel vergiffenis vragen aan onze schepper: Vader vergeef het hun. Want ze weten niet wat ze doen.