Mijmeringen: 'Competitievervalsing'
'Mijmeringen' is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen.
Competitievervalsing
Ruim 22 jaar geleden schreef ik een column over voetbal en geld en ter inspiratie voor deze nieuwe column herlas ik deze. In 22 jaar blijkt toch wel veel veranderd. Het toen al verderfelijke systeem van moderne slavenhandel, het oneigenlijk gebruik maken van publieke middelen en dat geld belangrijker was dan de topsport is niet nieuw. Wat ik destijds gehoopt had was dat de invloed van het geld minder zou gaan worden.
Maar dat blijkt zeker niet het geval. Op allerlei manieren worden er enorme bedragen ‘geïnvesteerd’ in het voetbal en het lijkt allen maar meer te worden. Deze week hoorde ik bijvoorbeeld dat de nog 17-jarige voetbalster Lamine Yamal uit Spanje nu al meer dan 15 miljoen euro per jaar verdient. Dat is elke twee seconden een euro, dag en nacht. Dat wordt uitbetaald aan een jochie dat nog geen auto mag rijden en waarvan zijn hersens nog niet zijn volgroeid. Elke vaste bezoeker van Barcelona die een zitplaats in Camp Nou inneemt betaalt jaarlijks meer dan 140 euro aan deze puber. Ik vrees voor zijn geestelijk welzijn. O ja, er lopen ook nog 10 andere miljoenen verdienende collega’s rond in zijn elftal en een stuk of 15 in de entourage van deze puistige pummel.
Voetbal is van origine een volkssport, maar met dit soort bedragen is het voor een gewone volksjongen elitair en niet meer te betalen om de sport live te zien. Dan maar naar de televisie kijken. Een hele wedstrijd kun je alleen maar bekijken als je een betaald abonnement afneemt. Door concurrentie en daarmee versnippering van belangen heeft de sportliefhebber niet genoeg aan één betaalde sportzender. Zo worden via abonnementen de supporters verder uitgekleed. De recette van een thuiswedstrijd dekt al decennia niet meer de gemaakte kosten van een topclub.
Geld komt van meerdere kanten. Om mee te blijven draaien in dit circus is dit noodzakelijk. Geld komt onder andere uit het gunstig doorverkopen van spelers, uit merchandise door het verkopen van voetbalprullaria, partnership met bedrijven als sponsoring en meedoen aan lucratieve toernooien. Dat laatste bereik je slechts na goede prestaties van de club. Daarnaast is er nog de schimmige wereld van partijen die zich bezig houden met weddenschappen. Bijna alle clubs worden medegefinancierd door een gokbedrijf. Gokbedrijven die ook gokken op voetbalwedstrijden. Als de belangen maar groot genoeg zijn, is beïnvloeden van de uitslag zeer verleidelijk. Zo’n gokbedrijf mee laten financieren lijkt toch de kat op het spek binden.
En dan hebben we het nog niet over vertegenwoordigers van schimmige regimes uit dictatoriale landen die met een oneindige zak met geld hun kapitalen op deze wijze wit kunnen wassen of invloed kunnen kopen. Wat heeft dit met het spelletje te maken? In ieder geval niets met het hollen van 22 mannen achter een bal als sportief vermaak. Hoe meer geld hierin omgaat hoe valser de competitie wordt. Ondanks het idee van budgetplafonds is het toch dat de rijkste clubs veruit de meeste kans hebben de competitie te winnen. En het systeem corrigeert zichzelf als een outsider met een minder budget toevallig boven komt drijven. Zo’n club wordt na zo’n succes leeggeroofd, de aandeelhouders vullen hun zakken en het jaar daarop zakt de veelbelovende club weer naar de middenmoot of onderste regionen. Zo blijven een zeer beperkt aantal clubs slechts kandidaat om uiteindelijk te winnen.
De gewone man heeft hiermee niets te maken. In de zijlijn wordt deze meegezogen in het succes van de club, waarvan de supporter slechts een marionet is. De voetbalspelers komen niet uit de stad, het geld om de club op dit niveau te laten spelen is durfkapitaal geworden van onbekende investeerders, de stad draait op voor de overlast van de bezoekers en het resultaat van de club is slechts afhankelijk van de financiële balans. Waarom vinden we dit eigenlijk nog leuk?
