Ver voordat er ook maar 1 speler van de thuisploeg in zicht was stond het team van de buurman, Olympia’60 zich al voor te bereiden op een veld aan de Sportlaan. Compleet met trainingspionnetjes en zoal. Een gedegen warming up voor de op handen zijnde jeugdderby.
De aanpak leek te werken want de buren waren behoorlijk op stoom. Vielen aan en sloegen aanvallen van de Groen-Witte af. En ze scoorden. Vaker dan de thuisploeg. Na 2x een kwartier gespeeld te hebben was de stand in het nadeel van de thuisploeg. Daar stond de teller op de helft van de goals van de gasten.
Wat er precies besproken is in de pauze blijft wellicht het geheim van het team, dat het indruk heeft gemaakt is zo goed als zeker. Met een gat van 2 goals (Stand 2-4 op dat moment) werd begonnen aan het 1e kwart van de 2e helft.
In een mum van tijd hadden de DVVC-ers de goalie van de buurman verschalkt en was het verschil nog slechts 1 doelpuntje en nog bijna een hele tweede helft te gaan. Dat smaakte naar meer en er werd dan ook niet gedraald om de aftrap weer te nemen. En snel weer doorrrrrr …. Letterlijk. Tjakka! Gelijkmaker binnen 4-4.
Bemoedigende woorden en complimenten van de coach en het enthousiasme van de fans langs de lijn gaf de kids vleugels zo leek het wel. Aanvallen volgden en tegenaanvallen werden gestopt of omgebogen en dit punt, zo stond op hun gezichtjes te lezen, gaven ze niet meer weg. Sterker nog, ze gingen voor de volle buit. En als dan het 5e doelpunt valt is de euforie groot, maar het werk nog niet gedaan, want: nog (volop) tijd moet er gespeeld worden.
Vol gas en gaan met die banaan ……
Scoren, scoren, scoren dat is wat ze willen. En dat doen ze dan ook. Een goal wordt nog in het voordeel van de thuisploeg gemaakt. Eindstand 6-4. Wat een kanjers! Gefeliciteerd jongens, hard gestreden, niet opgegeven, vol door gegaan, koppie niet laten hangen maar geloofd in eigen kunnen.
Super. Een verdiende overwinning, een beloning voor jullie harde werken. Op naar de volgende wedstrijd.
