Mijmeringen: 'Úitstellen'

'Mijmeringen' is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen

Geduldig ben ik nooit zo geweest. Meestal als ik iets wilde hebben of wilde beleven, dan ging ik er achteraan en dan kocht ik het meteen of ging ik er heen. Dat moest allemaal niet te lang duren. Ondanks mijn ongeduld had ik toch altijd wel voorpret. Als er een vakantie gepland stond, of een concert bezocht ging worden, later in het jaar, dan leefde ik daar wel naar toe. In zo’n geval van voorpret ging je je ook voorstellen hoe het er zou zijn. Vooral van de vakanties waren vaak alleen de begin en einddata gepland vanwege werk. Uitsluitend als ik hierbij voor vervoer afhankelijk was van derden, had ik vervoertickets geregeld. Geen reserveringen van campings of hotels en vaak op het laatste moment nog even de valuta en benodigde papieren regelen. Dat is nu wel anders.

De verrassing is er nu meestal wel vanaf. Via internet en social media kun je elke uithoek van de wereld vooraf bekijken, waardoor de uiteindelijke beleving vooral een vergelijking wordt tussen de werkelijkheid en wat je al online hebt gezien. En zomaar zonder je verblijf te organiseren op vakantie gaan is nu een grote uitdaging. Bijna alle accommodaties werken met reserveringen en de kans is groot dat je nul op rekest krijgt als je onaangekondigd ergens wil verblijven. Of de prijs schiet door het dak, óf je hebt een mindere plek. Uitstellen is er dus niet bij als je zeker wilt zijn dat je verblijf aan de verwachtingen voldoet of anders berooid terugkomt van je vakantie.

Uitstellen van zaken is juist erg belangrijk voor je geluksgevoel. Als je een beslissing uitstelt krijgt ook heroverweging een kans. Minder impulsinkopen bijvoorbeeld. En vaak is dat verstandig. Zeker als je niet geheel onbemiddeld bent en geld dus niet zo’n belangrijke rol speelt, word je er niet erg gelukkig van, als je direct alles koopt wat in je opkomt. En zeker in een tijd waarin duurzaamheid hoog in het vaandel zou staan is dit ook niet zo verstandig. Maar de markt dwingt je tot instant-beslissingen. Kocht je vroeger een elektrisch apparaat bij een plaatselijke middenstander, dan werd deze door de winkelier besteld en met de komst van de vertegenwoordiger bij deze zaak van de producent enkele weken later geleverd: thuis gebracht en aangesloten. En de beleving startte pas na

de aankoop. Dan kwam je er pas achter wat het apparaat werkelijk kon.

Op zich is deze service niet veranderd. Alleen ken je alle specificaties al van het ding en als we vandaag iets bestellen, is het dezelfde dag of morgen in huis. We zadelen de markt op met een logistieke en ecologische uitdaging om zo snel mogelijk bevredigd te worden. En dit niet alleen in materiële zin. Uiteraard betaal je daarvoor, maar daar zijn we inmiddels blind voor. Alles kost immers geld. Het toeleven naar iets is er nauwelijks meer bij. Alles moet maar altijd beschikbaar zijn en wel nu. Dus ook zomerkoninkjes in de winter en mosselen als de ‘r’ niet in de maand zit. En het toetsen of het product of de beleving voldoet aan de verwachtingen kan alleen maar tegenvallen als je alles al van tevoren weet. Soms wil men de schijn nu opwekken dat zaken nog wel aan data of seizoenen gekoppeld zijn. Denk aan asperges of mosselen. In zo’n geval appelleert de markt aan een nostalgisch gevoel en kan de prijs aanpassen. Wil je na juni asperges? Geen punt. Voeren we ze wel in vanuit één of ander ver land. Als je zin hebt in asperges kun je ze krijgen.

Nu ben ik al niet meer zo jong en heb heel vaak nog moeten wachten voordat iets beschikbaar werd, maar bij de huidige jeugd is dat wel anders. Veel huidige behoeftes manifesteren zich in de virtuele wereld en zijn altijd 24/7 beschikbaar, als je maar betaalt. Het ergens naar toeleven en je fantasie laten werken over wat er te verwachten is, is er niet meer bij. Ik heb medelijden met de jeugd en snap ook wel hun depressieve klachten. Verrassing en verwondering bestaan niet meer en alles wat je koopt of boekt kan ook alleen maar tegenvallen als het werkelijkheid wordt. De lucht was op internetblauwer, de kamer groter, de kwaliteitsbeloften waren hoger.

We zouden dus meer moeten uitstellen om gelukkiger en evenwichtiger te worden. Naast een minder hectisch bestaan doe je dan zaken meer weloverwogen. En dus geen burn-out voor je 30e. Knoop dat maar eens in je oren.