‘’Een angststoornis overspoelde mijn leven in een paar dagen tijd’’

De Dongense Judith van den Bosch (20) kampt sinds enkele maanden met een angststoornis die haar leven volledig op zijn kop zette. Nadat Judith met anderen over deze problemen ging praten bleek dat veel meer mensen met deze problemen te maken hebben. “Dat was voor mij een teken om daar iets aan te doen” vertelt Judith. “ Ik heb gemerkt dat er veel te weinig aandacht wordt besteedt aan dit soort problemen. Ik heb het gevoel dat er een taboe gecreëerd wordt rondom deze problemen en daar wil ik verandering in brengen!”

dongen.nieuws.nl biedt Judith graag de gelegenheid hiertoe

Lees hieronder het verhaal van Judith

Toen de angst begon

Ergens midden juli begon het, een doodnormale week… 4 dagen werken in de zorg en 1 dag naar school. Ik voelde me op sommige momenten wat onrustig worden, waarbij ik voor het eerst een paniekaanval kreeg in de auto naar huis. Hier was ik erg van geschrokken, en ik begreep niet goed waardoor het kwam. Maar verder ging het prima met me, dacht ik. Ik ging gewoon door met mijn dagelijkse bezigheden, totdat het later die week ineens nog een keer gebeurde. Weer was ik erg geschrokken, maar zodra het was gezakt ging het wel weer. Ik was er eigenlijk niet meer mee bezig. Totdat ik aan het eind van de week na mijn werk een afspraak had. Opeens schoot er door mijn gedachten ‘’wat als het nou nog een keer gebeurt, en dan bij die afspraak?’’. En toen begon het. Ik kreeg hartkloppingen, begon te zweten, ik ging hyperventileren en ik zegde de afspraak af. Dat weekend had ik een feestje, zoals iedere 20-jarige regelmatig heeft. Ik ging wel, maar ik voelde me niet prettig en wilde eigenlijk het liefst zo snel mogelijk naar huis. Op dat moment begon alles buiten huis onveilig te voelen. Puur en alleen omdat ik bang was dat het weer terug zou komen.

Na het weekend ben ik nog een dag gaan werken, ondanks dat ik eigenlijk niet eens meer de auto in durfde. De volgende dag kon ik het niet meer. Ik raakte zo in paniek van het idee dat ik de auto in moest, en dan de hele dag op mijn werk zou moeten zijn. Toen wist ik dat het echt foute boel was, waarbij ik mijn werk en tevens mijn eigen moeder ingelicht heb. Ik kreeg vanuit hun erg veel hulp en ondersteuning maar helaas was dit niet voldoende. Vanaf die dag heb ik zeker een maand thuis gezeten.

De periode thuis

Vanaf de dag dat ik thuis kwam te zitten, omdat ik echt niet meer in staat was om naar buiten te gaan, raakte ik steeds verder in een zwart gat. Dag in, dag uit constante paniek en onrust in mijn lijf. De eerste dagen durfde ik niet eens mijn bed uit, na een tijdje lukte me dat wel en verplaatste ik me naar de bank. Zo was ik in ieder geval in de buurt van mijn moeder. Vanaf het moment dat ik wakker werd tot ik ging slapen had ik constant hartkloppingen, ging ik hyperventileren, en had ik elke dag meerdere paniekaanvallen. Ik wilde wegrennen uit mijn eigen lichaam, en ik wilde de controle terugkrijgen die ik was verloren. Elke dag wanneer ik opstond dacht ik ‘’daar gaan we weer een dag’’. Ik probeerde de dagen door te komen door filmpjes te kijken, spelletjes te spelen, en ik kreeg regelmatig bezoek. Alles om mezelf maar zoveel mogelijk af te leiden, zodat ik hopelijk even minder last had van mijn klachten. Op een gegeven moment trok ik het echt niet meer, waardoor ik rustgevende medicatie voorgeschreven kreeg van mijn huisarts, en mij verteld werd dat ik last heb van een angststoornis. Ondanks dat ik normaal echt niet van de medicatie ben, heb ik het toch gebruikt en heeft het me ontzettend geholpen.

Ik moest elke dag een stukje wandelen, en dan elke dag steeds een stukje verder. De eerste dagen kwam ik echt niet verder dan de parkeerplaats. Daar stond ik dan, een hele zelfstandige 20-jarige jongedame, die ineens niks meer zelf kon. Erg frustrerend is dat! Ik moest buiten oprecht de hand van mijn moeder vasthouden, totdat ik aan het einde van de parkeerplaats begon te huilen en echt niet verder durfde. Ik ging nergens meer heen, en ik werkte ook niet meer.

Toen het eindelijk beter begon te gaan…

Langzaam aan was ik alles aan het opbouwen. Steeds verder wandelen, dan samen met iemand naar de winkel, dan een stukje auto rijden. Zo vaak oefenen totdat ik het weer durfde (desnoods met medicatie). Ik heb het geluk gehad dat ik ontzettend veel hulp van mijn omgeving heb gehad. Mijn moeder, vriendinnen, vriend en zelfs mijn werkbegeleider hebben mij ontzettend veel gesteund en gestimuleerd in deze tijd. Mijn huisarts was ook erg betrokken, ze belden me wekelijks en nu zelfs 4 maanden later bellen ze nog wel eens om te vragen hoe het gaat, zonder dat ik daar om gevraagd heb.

Specialistische hulp is een ander verhaal. De wachtlijsten zijn ontzettend lang, en ik vind dat daar echt verandering in moet komen. Als je hiermee rondloopt zijn een aantal maanden of soms zelfs bijna een jaar oneindig lang. In de afgelopen jaren heb ik hier al wel vaker mee te maken gehad, want ik heb zeker een rugzakje. Niet altijd goede ervaringen mee gehad moet ik zeggen, maar dit kan natuurlijk bij iedereen verschillen. Ik voelde me door de huisarts in ieder geval meer gehoord en begrepen, en ik had het gevoel dat ik constant van het kastje naar de muur gestuurd werd.

Nu, in oktober 2020, ben ik sinds kort weer volledig aan het werk. Ik kan weer naar de winkel, ik durf korte stukjes auto te rijden, en simpele dingen te doen zoals naar de apotheek. Echter heb ik hierbij nog steeds last van angst, alleen niet meer zo heftig dat ik het niet durf. Wel is dit natuurlijk nog steeds een vervelend gevoel, wat daarnaast ook erg vermoeiend is. Maar ik begin steeds meer de baas over de angst te worden, in plaats van andersom. Er zijn helaas nog genoeg dingen die ik nog steeds niet kan, maar ook dat komt nog wel. Hierbij heb ik nog wel medicatie nodig, en daarom stap ik binnenkort ook over naar antidepressiva. Voelt even gek om dit zo ‘hardop’ te zeggen, maar er is niks mis mee!

Waarom vertel ik dit?

Waarom gooi ik dit verhaal zo op het internet, zul je denken? Nou precies daarom, omdat ik vind dat het niet meer gek, eng, of beschamend moet zijn om dit soort dingen te delen. Er wordt in mijn ogen echt te weinig over gesproken, onder de mensen maar ook in de media. Daar wilde ik verandering in brengen. Het is zo ontzettend belangrijk om met je omgeving te praten als je rondloopt met psychische klachten, in welke vorm dan ook. Je zult er van schrikken hoeveel mensen hiermee rondlopen, zonder dat jij het weet. Dat deed ik namelijk ook. Praat met je vriend, vriendin, moeder, vader, opa, oma of wie dan ook! Laat ze je helpen. Het is niet gek.

Ik vond het ook zo ontzettend moeilijk om aan iedereen uit te moeten leggen waarom ik niet naar een verjaardag komt, waarom ik niet in de auto stap, waarom ik niet gezellig een drankje op het terras kom doen. Je krijgt dan vragen, zoals ‘’maar waarom durf je dat niet dan?’’. En zie dit maar eens uit te leggen, als je zelf nog niet eens goed begrijpt wat er aan de hand is.

Ik hoop hiermee te bereiken dat andere mensen misschien wel open durven te zijn over zijn/haar problemen, of misschien herken je jezelf wel in dit verhaal, of iemand in je omgeving? Trek aan de bel! Ook ik vind dit eng, en misschien schaam ik me zelfs een beetje. Maar ook ik wil hier overheen stappen. Maar ook voor de mensen die hier niet mee te maken hebben, ik vind dat iedereen moet weten wat een angststoornis precies is, wat gebeurt er dan, wat zijn de gevolgen? Net zoals dat iedereen ondertussen over het algemeen wel weet wat een depressie is. Misschien had ik dan ook wel eerder aan de bel getrokken bij mijzelf. Schroom ook zeker niet om contact met mij op te nemen als je iets wilt weten, of ergens over wilt praten. Onthoud altijd: Het is oke!