‘Mijmeringen’ is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen
Europapa
Ik ben niet zo van de complottheorieën, maar nu ga ik er toch één delen, die wellicht niet helemaal van tevoren is bedacht, maar wel degelijk trekjes heeft van een redelijk vooropgezet plan.
Ik vond het al vreemd dat ze Joost Klein hadden geselecteerd om deel te nemen aan het Eurovisie Songfestival. Eerlijk gezegd had ik -als boomer- nog nooit van de man gehoord, totdat hij naar voren werd geschoven om ons land te vertegenwoordigen in Malmö. Daarna even gegoogeld en toen werd mijn verbazing alleen maar groter. De man is erg populair bij festivalpubliek en vooral live een belevenis. Hij heeft ook al grote internationale successen gekend, maar niet bepaald binnen het Eurovisie Songfestival-publiek. En zijn publiek is vooral jongeren. Op voorhand gaf ik ons dus al niet veel kans om te winnen. Bovendien is de artiest een lone wolf. Hij houdt in alles wat hij doet de regie strak in eigen handen. Een slecht voorteken dus rondom dat mega circus.
En toen kregen we het nummer te horen. Europapa. Dat viel weer alles mee. Een verbindende, persoonlijke en een vrolijke meezinger. Zou het dan toch? In het begin ging alles prima. Joost is wel beetje een clown en bij interviews komt hij wellicht wat onverwacht uit de hoek, maar hij bleef vrolijk en trok veel aandacht met zijn bijzondere kostuum. Toch dacht ik toen al: komt dit wel goed? Het Eurovisie Songfestival is een strak geregisseerd mega gebeuren en alles verloopt volgens protocollen. Protocollen die op gespannen voet staan met de creatieve wereld van Klein. Even volhouden dus, want twee weken in zowel een blauw keurslijf met grote punten als de regels van de EBU is voor hem een grote opgave, maar het zou toch moeten kunnen volgens het team van AVRO TROS en de rest van de entourage. Het nummer Europapa werd hoe langer hoe populairder, waardoor er zelfs kansen gloorden dat we wellicht zouden kunnen winnen.
Tja, wilde Joost dit wel? Wat extra publiek winnen met deze deelname is mooi meegenomen, maar winnen betekent dat je de komende maanden aan allerlei contractuele verplichtingen moet gaan voldoen om het Eurovisie Songfestival gevoel uit te dragen. Vooral optreden voor mensen die de winnaar willen zien, maar niets hebben met de persoon of boodschap. Langzaam sloop de paniek bij hem binnen. Klein heeft een neusje voor effectieve marketing en zag zijn eigen plannen in de mist gaan, als hij een half jaar moest gaan toeren langs zalen waar ze niet echt op hem zaten te wachten. Dat zou weleens tegen hem kunnen gaan werken. Hoe voorkom ik het? Daarna gebeurde het een en ander als inleiding voor de feitelijke diskwalificatie. Hij gedroeg zich al vreemder bij persconferenties en ineens liep het blijkbaar uit de hand na een grote repetitie. Daarbij zou hij een cameravrouw hebben bedreigd, omdat zij hem – tegen de afspraken in – zou hebben gefilmd. Zij deed aangifte bij de organisatie. Die zaten hier flink mee in hun maag. Moesten ze ingrijpen?
Ondertussen steeg de populariteit van het nummer. Het verdict was duidelijk: Joost mocht niet meer meedoen. Voor de show liet Klein zijn teleurstelling zien en iedereen had er een mening over. Terecht of onterecht. Het was toch wel zoiets als de doodstraf krijgen voor het doodslaan van een vlieg of: je weet toch dat je aan de regels te houden hebt: dit kon je verwachten. Hoe dan ook: de eigenzinnige Klein was verlost van de regels van de EBU en is nu vrij om vrolijk rond te gaan springen op de festivals waar hij zich thuis voelt. Daar zal hij geen wanklank horen. De uitsluiting legt Joost bovendien geen windeieren. Als marketingstrateeg had hij het niet beter kunnen bedenken. Geen vervelende verplichtingen die zijn naam kunnen schaden; in diverse landen al op nummer één
en ontelbare downloads via de media platformen. Zijn populariteit stijgt en het geld stroomt binnen. Ping kassa. Hij lacht in het vuistje. Wie doet dit hem na?
