Bernadette Klerx, politiek verslaggever van dongen.nieuws.nl, beschouwt de kwestie rond de motie van wantrouwen aan het adres van wethouder Kunst in onderstaand opiniestuk.
De discussie over de huisvesting van de basisscholen heeft een nieuw dieptepunt bereikt. Deze keer was het de motie van wantrouwen aan het adres van wethouder Denise Kunst. De oppositiepartijen VVD, D66 en Ouderenpartij maakten in keiharde woorden duidelijk dat wat hen betreft de wethouder ernstig tekort geschoten was in haar informatieplicht naar de raad en dat daardoor onnodig vertraging is opgelopen bij de nieuwbouw van IKC Heilig Hart én onnodig onrust is ontstaan bij ouders en kinderen. Om hun ongenoegen kracht bij te zetten grepen ze daarbij naar het zwaarste middel: de motie van wantrouwen. Terecht of een beetje buiten proportie? Blijft lastig om te beoordelen, want vertrouwen en wantrouwen zijn subjectieve begrippen. Maar kunnen die verwijten wel allemaal alleen aan de wethouder toegeschreven worden? Die vraag kan wel gesteld worden.
Door: Bernadette Klerx
Wrijving
Want, er was al lange tijd iets aan de hand in het Dongense onderwijsland. Er was flinke wrijving tussen de schoolbesturen PCPO(protestant-christelijk) en Bravoo (openbaar) enerzijds en Initia( katholiek) anderzijds over o.a. de leerlingenprognoses. En prognoses zijn belangrijk voor een school, want die bepalen mede hoe groot een school mag worden en zijn dus tegelijkertijd een indicatie voor de bestaanszekerheid.
Aantrekkingskracht
Maar daarnaast was er ook nog iets anders: uitgangspunt is (altijd geweest) dat kinderen zoveel mogelijk in de eigen wijk naar school moeten kunnen. Dat betekent ook dat de aantrekkingskracht van de ene school niet mag leiden tot leegloop of opheffing van een andere school. Alleen dan kan voorkomen worden dat wijken zonder basisschool komen te zitten. Nu is het niet moeilijk om te bedenken dat een nieuwe school veel meer aantrekkingskracht heeft dan een oud (verschimmeld) schoolgebouw. In het geval van Heilig Hart trok de aanstaande nieuwbouw dan ook als een magneet nieuwe aanmeldingen van leerlingen aan. Maar die nieuwe aanmeldingen kwamen voor een deel ook uit andere wijken van Dongen, terwijl het nieuwe IKC Heilig Hart vooral plaats moet bieden aan leerlingen uit de Beljaart. Maar toen die ouders zich meldden, moest de school ‘nee’ verkopen, want ze zaten ‘vol’. Radeloze en verdrietige ouders dus.
Solidariteit
Solidariteit tussen de drie schoolbesturen is dus broodnodig om het onderwijs in alle wijken van Dongen te blijven garanderen. En daarin stonden de schoolbesturen niet op één lijn. Er was nogal wat frictie tussen PCPO en Bravoo enerzijds en Initia anderzijds. Arnoud Wever, bestuurder van PCPO wond er geen doekjes om: het was moeizaam werken met Initia liet hij in december vorig jaar ook mede namens Bravoo in een raadsvergadering weten. Om te vervolgen met een dringende en hartstochtelijke oproep om toch vooral eendrachtig samen te gaan werken om het conflict op te lossen en verdere escalatie te voorkomen. De vertraging waar de oppositie het over had zat dus ook (zeker voor een deel) daar.
Doorbraak
Maar een paar maanden geleden is er dan toch iets moois gebeurd. De langverwachte ‘doorbraak’: Initia en PCPO en Bravoo hebben de strijdbijl begraven en hebben hun handtekening gezet onder een verklaring, waarin ze zich verbinden aan maximale leerlingenaantallen per school voor de komende tien jaar en ‘plechtig’ beloven voortaan samen te werken in het belang van de Dongense basisschoolkinderen. En daarmee is een stevige en gezonde basis gelegd voor de toekomst.
‘Eind goed, al goed’, zou je zeggen; maar dat gold dus niet voor een deel van de gemeenteraad, die met de motie van wantrouwen aan kwam zetten. Een motie van wantrouwen is het zwaarste middel om je onvrede uit te spreken. Het suggereert dan ook dat de wethouder willens en wetens en doelbewust heeft geprobeerd de zaak te vertragen, Initia tegen te werken en de raad onvolledig in te lichten.
Rode kaart?
Maar gezien de omstandigheden en ontwikkelingen in de afgelopen maanden ligt dat toch een stuk genuanceerder. En dat maakt de inzet van dit zware bestuursmiddel discutabel. Een mildere vorm om ongenoegen kenbaar te maken zoals een motie van treurnis of van afkeuring was wellicht voldoende geweest. Om in voetbaltermen te spreken: een gele kaart was genoeg geweest in plaats van een rode. De meerderheid van de raad gaf de wethouder overigens wel het vertrouwen.
Vizier op toekomst
In januari gaat er een voorstel naar de raad om IKC Heilig Hart groter te bouwen; daarvoor is ook extra geld nodig en daar moet de gemeenteraad groen licht voor geven. Wellicht kan dat een mooi moment zijn om het vizier op de toekomst te richten. De schoolbesturen (en de gemeente) hebben vrede gesloten, nu de politiek nog. Hopelijk kan het de komende jaren dan vooral gaan om onderwijs en de huisvesting en niet over ruziënde gemeenteraadsleden, die elkaar met verwijten om de oren slaan.
