Maandag 1 augustus was wethouder René op felicitatiebezoek bij mevrouw Süoss-Caron. Zij vierde deze dag haar 100ste verjaardag. De wethouder overhandigde haar namens het gemeentebestuur voor deze bijzondere gelegenheid een prachtig bloemstuk
Rie Caron werd geboren op 1 augustus 1922 in Oosteind. Haar vader Janus was de zoon van een herenboer op Den Hout. Haar moeder Jans kwam van Oosteind. Jans hielp haar vader in zijn transportbedrijf, met paard en wagen.
Rie is de oudste uit een gezin met 8 kinderen, 6 meisjes en 2 jongens: Rie, Cor, Jan, Tonny, Fien, Bep, Ad en Jopie. Het verschil tussen Rie en haar jongste zus Jopie is 19 jaar. Toen Rie klein was logeerde ze vaak met haar broer Jan bij opoe Caron op Den Hout, die veel paarden had staan Daar ontstond haar band met paarden. Het leven thuis heeft ook altijd in het teken van paarden gestaan.
Haar vader en moeder begonnen samen een transportbedrijf. Haar moeder deed de boekhouding en haar vader deed de vrachten. Toentertijd met paard en wagen. Ook waren er wagens voor speciaal vervoer. Zoals “de lange jan” om bomen te vervoeren. Er werd hard gewerkt bij de familie Caron en de oudste kinderen moesten al jong helpen. Rie moest vaak heel vroeg uit bed om de paarden te “tuigen” zodat die klaar waren als vader vertrok. Jan moest regelmatig al mee om vracht weg te brengen voordat de school begon.
Later werden paard en wagen vervangen door vrachtwagens. Haar droom was om verpleegster te worden. Dat is helaas niet gelukt, maar ze werd tandartsassistente bij tandarts Boelaars in Dongen.
In 1951 trouwde Rie met weduwnaar Bram Süoss. Bram had een dochter, Greet, die een paar jaar ouder was dan haar jongste zusje. Jopie en Greet werden dan ook vriendinnen. Op de bruiloft waren ze samen bruidsmeisjes. Met Bram kreeg Rie 3 kinderen. Els, Ad en Hein. Ze hebben jaren boven de brandweerkazerne gewoond omdat Bram brandweercommandant was. Rie had dan om de week telefoondienst voor de melding van branden en was verantwoordelijk voor de sirene die de brandweermannen sommeerde met spoed naar de kazerne te komen. Nadat Bram geen brandweercommandant was, zijn ze verhuisd naar plan west, destijds een nieuwbouwwijk. In die tijd is ze gaan werken op Overdonk. Daar werkte ze als verzorgende voor oude broeders. Rie was een moderne vrouw. Ze had een baan in een tijd dat dat voor vrouwen nog niet gebruikelijk was.
Rie en Bram hielden erg van dansen. Ieder weekend trokken ze daarvoor richting België. Ze kleedden zich daarvoor dan mooi aan en natuurlijk hadden ze dansschoenen. Vaak werd gedacht dat ze een dansschool hadden want ze konden er wat van. In die tijd was roken erg in en Rie rookte toen ook. Niet van harte maar toch. Toen het roken uit raakte stopte ze dan zonder enige moeite.
Later zijn ze verhuisd naar het Brabantpark waar ze het samen naar hun zin hadden. Toen ze daar woonden is Bram in 1996 overleden op 86 jarige leeftijd. Dat was een moeilijke tijd voor Rie. Maar ze sloeg zich er dapper doorheen. Ze ging niet bij de pakken neerzitten. Wat hielp was dat Rie graag oppaste op haar drie kleinkinderen Margit, Shauni en Megan. Na het overlijden van Bram is Rie verhuisd naar een ander huis in het Brabantpark. Met haar overburen Ger en Gerda had ze een bijzondere band. Gerda hield haar in de gaten en bracht geregeld iets lekkers. Ger snoeide de hagen en zette de groenbak aan straat.
Het harde werken, wat ze thuis had geleerd, is ze altijd blijven doen. Ze poetste van ´s morgens tot ´s avonds. Hulp wilde ze niet. Niemand kan het even goed als zij. Tot haar 94 ste is ze zelfstandig blijven wonen in het Brabantpark. Hierna is ze verhuisd naar het Dongepark. Toen ze op Dongepark woonde bleef ze ook alles zelf doen. Het hele huis werd minutieus schoongemaakt. Dit ging wel steeds moeilijker, maar hulp bleef ze weigeren. Maar uiteindelijk moest ze het toch accepteren dat de kinderen kwamen helpen. Ze had Macula waardoor ze steeds slechter ging zien.
Een aantal keer had ze een ingezakte wervel maar ze bleef doorgaan. Op haar 95 ste verhuisde ze naar de Volckaert. Haar slecht zien en haar rug zorgden ervoor dat ze niet meer zelfstandig kon blijven wonen.
Nog steeds vind ze het moeilijk om hulp te accepteren en soms moppert ze als ze vindt dat de kinderen teveel doen of overnemen. Ze is een sterke vrouw die het heft in handen wil houden. En dat al een eeuw lang. Rie kan nog enorm genieten van haar kinderen en kleinkinderen. En ook van haar achterkleindochters Zoey en Nova. Het maken van ritjes in de auto naar de kleinkinderen en naar haar zus Jopie vindt ze heerlijk.
Foto’s: Pix4Profs/Jules van Iperen
