‘Mijmeringen’ is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen.
Vandaag is het één van twee tropische dagen. Daarna zakt het af naar subtropisch. Als je optimistisch kijkt naar het weer, dan zul je constateren dat het de afgelopen maanden erg goed is geweest voor de toerist en zonaanbidder. Mijn zonnepanelen stevenen af op een record en de kleding blijft beperkt tot het hoognodige. Maar temperaturen hier boven de 30 graden, daarvoor is een bepaald type mens niet voor gemaakt, al mogen we tegenwoordig niet meer zeggen welk type. Zelf vind ik een top van ongeveer 24 graden het prettigst, maar we kunnen er niet over beslissen.
Het is zonneklaar dat het klimaat razendsnel aan het veranderen is. Omdat hogere temperaturen hoe langer hoe vaker voorkomen, zou je kunnen denken aan het inzetten van een airconditioner. Dan kom ik toch met mijzelf in de knoop. We willen in verband met de stikstofreductie en klimaatveranderingen zo min mogelijk energie verbruiken. Met zo’n airco doe je daar deze doelstelling geen plezier mee. Onze huizen met relatief grote raamoppervlakte halen veel warmte naar binnen en om je zojuist opgehaalde zonne-energie direct om te zetten naar koeltechniek klinkt toch als verspilling. Dus zoveel mogelijk de deuren en ramen dichthouden en direct zonlicht vermijden. Verder binnen blijven zitten en niet teveel inspannen.
Op dit moment valt de luchtvochtigheid nog erg mee, maar als die omhoog gaat is het helemaal niet meer uit te houden. En op een terras zitten is zelfs geen pretje, zeker als er nauwelijks zonwering is. En niet alleen vanwege de zon, maar de prijzen voor een drankje schieten door het dak. Binnen zitten dus en maar wat administratieve klussen uitvoeren is het devies. Maar zelfs dan is het moeilijk om de batterij op te laden om hieraan te beginnen. In mijn werkende leven waren deze dagen de momenten om te vluchten naar kantoor. Daar deed men aan luchtbehandeling en had je geen last van hoge temperaturen. De laatste jaren was de aloude airco: altijd max 21 graden in het gebouw gewijzigd in een klimaat-gecontroleerd systeem, waar ook rekening werd gehouden met de buitentemperatuur. Hoe warmer het buiten was, hoe warmer het ook binnen werd, alleen niet zo warm als zonder dit systeem. Maar ondanks dat het niet zo sterk afkoelde, was het verblijf op kantoor dan toch een verademing.
Die vluchtpogingen zijn nu uitgesloten. Een optie is nog om naar de supermarkt te gaan en daar even te verblijven. Daar houdt men het ook koel om het winkelaanbod niet te snel te laten verpieteren. Zelf kan ik nog best goed tegen dit weer. Ik doe niet al te veel. Dan valt het wel mee. Een ander probleem dat uit die warmte voortvloeit is dat je tuin smeekt om wat water. En ook hier moeten we weer voorzichtig mee zijn. Denk je in een waterrijk land te leven; krijgen we allerlei geboden van de overheid om niet te gaan sproeien. Maar daardoor mislukken oogsten en krijg je een geel grasveld. Blijkbaar hoort bij de klimaatverandering ook dat we meer regen krijgen in grote concentraties. Maar na zo’n kletterende regenbui zie je het water zo de mulle zandgrond intrekken, waardoor het weinig of geen voeding biedt aan je tuin.
Wat we niet goed doen en waar ook veel te weinig aandacht voor is, is het opvangen van regenwater. Ik heb voor een deel een groen dak. Voordeel hiervan is dat de temperatuur onder dit dak bij veel zon een paar graden koeler blijft, het ook nog als geluidsdemping werkt en geleidelijk het water afvoert na een stortbui. Dus geen putdeksels die door de stortbuien naar boven worden gedrukt. Maar waarom hangen we geen regentonnen onder aan onze regenpijpen? Dan kunnen we het opgevangen water gebruiken om de plantjes water te geven. Ik zie maar heel weinig plaatsen waar mensen dit doen. En bij nieuwbouwhuizen zie je dit helemaal nooit. We zullen moeten gaan wennen en anticiperen op de klimaatverandering. Ongeacht of je van mening bent dat dit door de mens komt of niet, het is een feit. En daarmee zullen we moeten leven.
