‘Mijmeringen’ is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen.
Tien weken thuis
Deze week ben ik tien weken gepensioneerd en dus zonder werk. Niet dat ik op zoek ben naar werk. Ik heb het geluk erg lang in de financiële dienstverlening gewerkt te hebben, waardoor mijn pensioenvoorziening voldoet en ik niet op zoek hoef naar betaald werk. Toch voel ik me een beetje schuldig. Overal schreeuwt men om personeel en ik draai me nog eens om. Ik ben 1,5 jaar voor mijn formele pensioendatum gestopt op 65 en een kwart jaar. Ik heb op een paar maanden na 46 jaar aaneengesloten gewerkt. Ik hoef me dus niet schuldig te voelen.
Nog niet zo lang geleden was er nog de overtuiging dat het wel goed was geweest met de betaalde arbeid als je 40 jaar achtereen had gewerkt. In de praktijk is die regel er nooit gekomen. Mijn vader en schoonvader waren al gestopt met werken toen ze ergens achter in de vijftig waren, hetgeen 20, 30 jaar geleden nog heel normaal was. Nu werken we allemaal langer door en je hoort niet anders dan dat men personeel tekort komt: in de zorg, in de bouw, in de horeca, etc etc. Het houdt niet op. En ik zit dus nu thuis maar mis mijn werk eigenlijk niet. Wel de collega’s, niet het werk. Niet dat dat vervelend was, maar aan het einde van mijn werkzame leven was ik er wel een beetje klaar mee. Ik had alle variaties van processen en systemen wel eens een keer meegemaakt. Weinig nieuws meer onder de zon.
In de jaren 80/90 heb ik het hele dikke boek van J.J. Voskuil gelezen: Het Bureau. Voor iedereen die in een staf- of overheidsfunctie heeft gewerkt zou dit verplichte, vermakelijke kost moeten zijn. Wellicht wat moeilijk om door de duizenden pagina’s heen te worstelen, maar wat een herkenning. De dagen regen zich in zijn leven aaneen, en de resultaten van het werk waren meestal maar tijdelijk. In mijn werk werden er nieuwe systemen ingevoerd die tijdens mijn carrière al weer drie keer zijn vervangen. Voor Voskuil speelde zich ook zoiets af. Toen de man in de jaren 80 met pensioen ging werd zijn levenswerk -een enorme kast met een verzameling kaartjes met volksverhalen met onderlinge verbindingen- vervangen door een computer. Dan lijkt het alsof je voor Piet Snot hebt gewerkt. Terugkijkend had het type werk waarmee ik me mee bezig hield zeker geen permanent karakter. Als je architect of bouwvakker bent kun je achteraf nog de resultaten zien van je werkzame leven. Ik vermoed dat over 10 jaar er geen enkel spoor van mij meer te vinden is bij mijn laatste werkgever, terwijl ik er toch zo’n dertig jaar heb gewerkt. Het proces bleek belangrijker te zijn dan het resultaat. Super motiverend is dit niet, want je hebt maar weinig waar je trots op kunt zijn. Bovendien blijft het moeilijk vertellen wat je nu eigenlijk al die jaren hebt gedaan. Meestal blijft het bij vage beschrijvingen als werk als informatieanalist, -architect of -manager. Leg dat maar eens uit aan je kleinkinderen. Gelukkig hebben we noch kinderen, noch kleinkinderen.
En nu ben ik na deze wellicht wel bullshitbaan verlost van al deze vaagheden. Wat doe je nu je thuis bent? Nou, ik heb nog een aantal onbetaalde vrijwilligersbaantjes en -projecten waarmee ik mijn tijd goed kan vullen. Ook daar zijn de opdrachten en werkzaamheden niet altijd even duidelijk, maar dit doe je niet in opdracht en voor geld, maar voor je eigen lol. Maar zeker niet vrijblijvend, want ook in het vrijwilligerswerk rekent men op je.
We hebben ook een eigen huis. We hebben besloten om te gaan verbouwen. Duurzaamheid en energie besparing staan hierbij voorop. Daarvoor moet ook nog het een en ander worden voorbereid. En met een eigen huis heb je sowieso altijd klussen. Er is grote achterstand in het werken in de tuin en we hebben ook veel te veel spullen. Genoeg te doen dus. Het enige voordeel is dat je wel zelf je tempo bepaalt en af en toe de boel laat voor wat het is.
Daarnaast moet je ook werken aan je lichaam en geest. Hoe ouder je wordt hoe meer gebreken of potentiële gebreken je krijgt. Zorg dat dit ver van je af blijft. Gezond eten, matigen in alles, bewegen en zorg voor voldoende afwisseling.
Kortom, thuis zijn is net werken. Vervelen zal ik me voorlopig niet.
