‘Mijmeringen’ is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen.
Naderend einde
Ik heb al meer keren aangegeven in deze column dat ik binnenkort met pensioen ga. De datum komt hoe langer hoe dichterbij. Had ik eerst het plan om op 1 mei de deur achter me dicht te trekken -voor zover dat gaat als je al ruim 2 jaar niet meer op kantoor bent geweest- nu is de pensioendatum 19 april geworden. Dat heeft te maken met het tempo hoe mijn opvolger de zaak heeft opgepakt. Hij gaat zeer slagvaardig te werk. Grappig is om te zien dat hij een heel andere opvatting heeft hoe hij het werk moet aanpakken. Hij kadert het werk exact in binnen de verantwoordelijkheden die binnen de rol zitten. Ik heb daar altijd een veel vrijere opvatting in gehad. Eigenlijk bemoeide ik me overal mee, al had ik er niets over te vertellen, is nu mijn eerlijke beschouwing. Logisch is dan ook dat je altijd tijd tekort komt. Maar door de voortvarende aanpak van mijn opvolger loopt mijn agenda sneller leeg dan verwacht en kwam ik zelfs in de gelegenheid om ook mijn vrije dagen nog op te nemen. Met dank aan Erik, mijn opvolger.
Over exact een maand lever ik dus mijn laptop in en zal ik voor de laatste maal het Interpolisgebouw in Tilburg als medewerker bezoeken. Het blijft een vreemd idee. Dat je na 30 jaar bij Achmea, zes jaar bij de Rabobank, 5 jaar bij de Amro Bank en 5 jaar bij Bald in Dongen geen werkgever meer hebt.
46 jaar gewerkt, geen dag werkloos geweest en nagenoeg nauwelijks ziek. Ik denk als ik een wat meer fysiek beroep zou hebben gehad dat mijn carrière een heel andere wending had genomen. Dan was ik al lang arbeidsongeschikt geweest, vrees ik.
Veel mensen maken vooraf al plannen wat te gaan doen na hun pensioendatum. Grote plannen maak ik niet, heb ik mezelf beloofd. Ik doe wat vrijwilligerswerk en dat zal wel wat meer worden, maar het zal niet mijn werkagenda gaan vervangen. We hebben ook nog een verbouwing op de planning staan dit jaar en daar zal ook wel de nodige tijd in gaan zitten. Het huis moet verder verduurzaamd worden om toch een betaalbare energierekening te kunnen handhaven.
Wat veel mensen ook als plan hebben is om na hun pensionering te gaan reizen. Dat zouden we ook kunnen doen, aangezien ook mijn vrouw inmiddels gepensioneerd is. Toch stuit me dit tegen de borst, omdat reizen behoorlijk wat stikstof uitstoot en niet echt bijdraagt aan klimaatdoelstellingen. Bovendien is de mondiale politieke stabiliteit niet alles en de naweeën van de pandemie nodigen nu niet bepaald uit de wijde wereld in te trekken. Ongetwijfeld zullen we nog wel wat reizen maken, maar waarschijnlijk niet zo heel ver weg.
Met al die nieuwe vrije tijd denk ik dat ik me niet zal gaan vervelen. Ik heb naast het vrijwilligerswerk nog genoeg hobby’s en ook nog eens een flinke tuin, die behoorlijk wat onderhoud vraagt. Ook barsten we van de spullen, dus hierin flink gaan ruimen is ook wel een goed idee. Ik kreeg vandaag een datumprikker toegestuurd van het museum waar ik vrijwilligerswerk doe en voor het eerst werden daar vergadertijdstippen voorgesteld op tijdstippen overdag waarbij ik normaal nooit zou kunnen. Tot nu toe kon ik hierop dus niet zomaar ingaan, maar nu wel. Dat voelt als een soort bevrijding.
Het met pensioen gaan is ook een afsluiting van een periode waarmee je door je werk een zekere status opgeeft. Mensen waren afhankelijk van je advies, inzet of handelingen en die gaan dit nu elders vragen. Ben ik nu als pensionado dan nutteloos geworden? Zo moet ik het niet zien. De tijd die nu rest moet je eigenlijk zien als een beloning voor je werkzame leven. En als je nog voldoende energie kan vinden, kun je nog heel veel leuke dingen doen.
En nu aftellen maar……
