‘Mijmeringen’ is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen.
Politieke armoe
Het volk is er zelf schuldig aan. Je krijgt wat je verdient. De politieke armoede die we momenteel meemaken komt omdat er volledige desinteresse is van het volk. In Den Haag of aan de Hoge Ham doet men wat voor henzelf het beste is, volgens alle thuisblijvers bij verkiezingen. Daar doet hun stem niets aan af denken ze. Gevolg is ook dat men de programma’s niet leest, uitgaat van onderbuikgevoelens en zo langzamerhand alles wat politiek ademt met wantrouwen wordt bekeken.
Als er al gestemd wordt doet men dit uit plichtsbesef en vooral op de partij waarop ze de vorige keer ook gestemd hebben. Deze volslagen apathie heeft grote gevolgen. Hoe meer men zich afkeert van de politiek, hoe langer hoe minder mensen er dan zijn om binnen de politiek actief te zijn. De politieke partijen, en vooral de partijen die al lang in de buurt van het centrum van de macht opereren, hebben te maken met flinke dalingen van het aantal leden. De grootste partij momenteel is qua ledental het Forum voor Democratie met 45.000 leden. Politiek niets in te brengen, maar wel met de grootste aanhang. De ledenloze PVV zou ongetwijfeld ook veel leden hebben als ze enigszins georganiseerd zouden zijn. De grootste partij in de kamer: de VVD, heeft iets meer dan 25.000 leden en is daarmee de 7e partij qua ledental. Slechts 1,3 promille van de bevolking is lid van de VVD. Ooit had deze partij meer dan 100.000 leden.
In dorpen en steden hebben we uiteraard ook lokale partijen. Die hebben in het algemeen voldoende aanhangers om een kwantitatief goede lijst samen te stellen. Het kleine gezelschap van partijleden moet alle politieke banen verdelen. Politiek bedrijven is vaak op vrijwillige basis en als je beroepspoliticus bent is het salaris niet om naar huis te schrijven. Het zijn vaak erg idealistische types die dan voor dit vak kiezen. Sinds de intrede van de social media ben je bovendien vaak de kop van Jut. Beledigingen en bedreigingen zijn niet van de lucht. De politiek wordt er niet beter van en wordt daarmee ook niet aantrekkelijk. Er is ook veel wantrouwen. Volgens velen zijn politici niet integer. Vooral lokale partijen komen niet best uit in de lijstjes van fraude en cliëntelisme. Maar zonder goede mensen in de partijen worden er ook geen goede programma’s gemaakt en het lijkt inmiddels wel zo dat voor elk maatschappelijk ongemak er een politieke partij in het leven is geroepen.
Neem nu in Dongen. De PvdA doet dit jaar niet mee aan de verkiezingen. Ook binnen deze partij loopt het aantal leden gestaag terug en er is nauwelijks aanwas van jongeren. Het was simpelweg niet mogelijk een kwalitatief goede lijst te kunnen brengen. Andere partijen hebben soms wel lange lijsten, maar de vraag is hoeveel mensen hiervan werkelijk in de raad willen of kunnen? Er is een hoop ophef als een lijsttrekker aangeeft de partij te trekken, maar alleen beschikbaar is voor het wethouderschap. Daar kun je veel van vinden, maar een bestuurder hoeft per definitie geen goede politicus te zijn. Bestuurders worden niet rechtstreeks gekozen. Het is dus de manier om de partijtop prominent te etaleren. Als na de verkiezingen een totale vreemde wethouder zou worden aangesteld, voelen de kiezers zich ook bekocht. Het is dus best te begrijpen dat partijen dit doen.
Een ander probleem is de leeftijd van de politici. In het algemeen zijn ze of erg jong of bejaard. Het is zeker geen weerspiegeling van de maatschappij. Een zeer jonge lijsttrekker die nog op school zit, zou zomaar tijdens de zittingsperiode andere prioriteiten kunnen stellen en van al die oudjes en oudgedienden zie ik niemand in de raad verschijnen. Lijstduwers worden ze ook wel genoemd. Of is het ongeloofwaardig als je met een lijstje met 6 personen komt, die allen wel beschikbaar zijn? Ik kan me nog herinneren dat de SP met een lijst van 24 kandidaten na een crisis de vier zetels in de raad niet meer kon bemannen nadat de hele fractie was opgestapt. We hebben bijna 3 jaar lang naar 4 lege stoelen kunnen kijken toen.
Gezien het erg beperkte politieke landschap zou ons dorp met slechts vijf partijen eigenlijk een politieke diversiteit moeten hebben. Nadat ik op één na alle verkiezingsprogramma’s heb doorgelezen kom ik tot de conclusie dat de ambities hoog lijken, maar klein zijn. De meeste partijen blijven hangen in plannenmakerij en beloftes voor betere communicatie. Inhoudelijk wijken de programma’s ook niet veel van elkaar af. De ouderenpartij moest waarschijnlijk het programma nog uittypen en stencilen, waardoor ik het nog niet onder ogen heb kunnen zien. Kortom politieke armoede.
Waarom? Er zijn simpelweg te weinig mensen actief in de politiek. Het is zo dat we hier in ons land met dit grootste democratische goed zeer slordig omspringen. Wel boos zijn dat het allemaal niet loopt zoals men verwacht, maar zelf geen hand uitsteken om hier enige verbetering in aan te brengen; zelfs niet stemmen. En dan het vreemd vinden dat er niets verandert. Als dat dan uiteindelijk de bedoeling is, dan vooral niets blijven doen.
