‘Mijmeringen’ is een wekelijkse column van Dongenaar Rinus Krijnen.
Nee-Ja /Nee-Nee Sticker
Ik heb er ook één op mijn deur: Een Nee-Ja sticker. Al heel lang geleden opgehaald om te voorkomen dat er teveel gedrukt reclamewerk direct in de papierbak verdwijnt. Zonde van het materiaal. We hebben noch de tijd noch de noodzaak om alle aanbiedingen uit te pluizen. Ervaring is meestal ook nog eens dat als er iets in de reclame is het niet (meer) te verkrijgen is omdat er al een stormloop op is geweest. Nu wil men dus de lelijke stickers vervangen door een digitaal systeem ‘in mijn bus’. De uitgever MailDB roept al direct dat de privacy niet geschonden wordt, omdat de registratie niet op naam, maar op adres wordt vastgelegd. Men weet dus niet wie er woont, alleen wat voor drukwerk er op het adres mag worden ontvangen. Voordeel van het systeem is dat je het wekelijks aan en uit kan zetten. Een smartphone met een app en een code is voldoende om je voorkeur door te geven. 1-0 voor de digitale sticker, want zie dat maar eens te regelen met de geplakte stickers.
Voor de bezorgers is het een stuk lastiger. Die moet op een app vaststellen waar het drukwerk wel of niet bezorgd mag worden. Hij of zij kan dit niet meer visueel vaststellen en moet een lijst of app bij zich hebben. De routes worden dus langer, want bij elk adres kan de instelling zijn aangepast en telkens zal de bezorger moeten kijken. 2-1 voor de analoge sticker. Toch eigenlijk brengen we het milieu wel een positieve dienst. (2-2) Er zullen wel minder bezorger-bijbaantjes komen. Bovendien moeten de bezorgers ook kunnen lezen of digitaal vaardig zijn.
Er is ook een hoop gemopper dat mensen die QR code, waarmee je de keuze kunt maken, niet gaan uitlezen en dus geen ongeadresseerd drukwerk meer krijgen. Ik weet zeker dat wanneer je het drukwerk nodig hebt om rond te komen dat de QR code echt wel gescand wordt. Enkel de mensen die te lui waren om een nee-ja/nee-nee sticker te kopen vallen dan weg. Waren dat nu echt klanten?
Er is een onderscheid tussen twee types ongeadresseerd drukwerk: reclamefolders en huis-aan-huisbladen. Er is nog een derde groep drukwerk en dat is maatschappelijke en culturele berichten, zoals bijvoorbeeld politieke flyers, wijkberichten etc. Als er een Nee-sticker op een brievenbus zit, krijg je als bewoner geen gemeentekrantjes, politieke flyers en culturele aankondigingen. Nu het systeem toch op de helling gaat, waarom dan geen optie om ook een positieve keuze te maken voor dit type informatie? Dan kun je als maatschappelijke instelling of politieke partij je standpunten of verhalen ook fysiek delen. Met de digitale verspreiding van informatie kiest namelijk de bewoner uitsluitend alleen maar zelf wat hij wil lezen. Het is misschien ook niet zo gek dat er eens een schrijfsel met een wat andere mening onder de neus komt.
De bedoeling is dat dit jaar er op diverse plaatsen wordt proefgedraaid en dat het systeem in 2023 zal worden ingevoerd. Er is ook weerstand. Volgens de huis-aan-huis uitgevers is de lancering van InMijnBus de doodsteek voor de plaatselijke vrije journalistiek. Doordat de keuze wordt omgedraaid: ‘je krijgt niets totdat je aangeeft wat je wel wilt’, vermoeden zij dat er veel minder mensen actief kiezen voor het laten bezorgen van het Weekblad Dongen bijv. Ook de gemeentekrant wordt dan niet bezorgd. Als mensen dus niet aangeven dat ze huis-aan-huisblaadjes willen ontvangen, worden ze verstoken van deze info. Volgens de uitgevers is de huis-aan-huis journalistiek ook een kweekvijver voor journalistiek talent en een belangrijke informatiebron voor de niet-digitale doelgroep. Die zijn dikwijls niet eens zelfstandig in staat om de keuze door te geven.
Een hoop gedoe dus. En de vraag is wanneer Dongen hier aan mee doet en of de huis-aan-huisuitgevers hun gelijk niet krijgen en de hele zaak alsnog niet doorgaat. Zeker als er eigenlijk niets verandert, zoals nu het plan is, -behalve dat je de bezorging aan en uit kunt zetten- is het een oplossing voor een probleem dat eigenlijk niet bestaat. Hebben ze niets beters te doen?
