Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Rijkdom
Die trotse blik die je dochter je geeft als ze helemaal zelf haar truitje (binnenstebuiten) en broek (achterstevoren én binnenstebuiten) heeft aangedaan. Onbetaalbaar. De knuffel en het zinnetje ‘ik vind jou lief’ of het moment dat ze op je borst in slaap valt. Goud. Dat wil echter niet zeggen dat er geen prijskaartje aan een kind gehangen kan worden. Een kind opvoeden kost ruwweg een ton, heb ik ooit ergens gelezen. Achttien jaar lang eten, drinken, kleren, brilletjes, tandarts, school, pretparken en Mc Donalds. Babykamer, kinderkamer, tienerkamer met bijbehorende wieg, kinderbed en hoogslaper. Je zou van de kosten van het beddengoed alleen al wakker kunnen liggen. Ook zakgeld is letterlijk een zak geld, in de loop der jaren.
Ik heb altijd de wens gehad drie kinderen te krijgen. Patricia aanvankelijk niet (zij moet er negen maanden mee sjouwen) maar tot mijn grote vreugd ging ze overstag. Er zijn op internet tig filmpjes te vinden van vrouwen die op de meest creatieve manieren aan hun partner vertellen dat ze in verwachting zijn. Mijn vrouw is niet zo’n vrouw. De positieve test die de komst van Lizzy aankondigde, zag ik ‘s ochtends veel te vroeg na een veel te late avond. Bij Laura wist ze het moment nog beter te kiezen. Terwijl ik op het toilet zat. De derde keer zat zij nog op het toilet toen ze me naar boven riep om het blauwe kruisje op de witte tester te tonen. Wat ik zeg: liefde en romantiek kennen vele verschijningsvormen.
Pas ná dat laatste blije bericht rezen bij mij de twijfels en praktische kanttekeningen die Patricia eerder had. Ook het besef: dit wordt heavy. Straks zit ik met drie van die kleintjes. Ik heb maar twee handen. Wat moet ik doen als de derde ervandoor schiet? Tackelen?
Ik ben aan het idee gewend geraakt wanneer we ons voor de eerste echo in het ziekenhuis bij het echocentrum melden. De meeste beren op de weg zijn verjaagd. Ik hou Patricia’s hand vast en samen kijken we naar het korrelige zwart-wit beeld op de monitor. Op zoek naar dat kleine knipperende lichtje ergens op het scherm, de bevestiging van een kloppend hartje. En daar is het. In Patricia’s buik groeit een kindje. ,,Zien jullie dat?” zegt de echoscopiste nu vrolijk met een oprecht blije glinstering in haar ogen. ,,Ik mag jullie feliciteren. Het zijn er twee!”
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Pix4Profs / Jules Calis
