Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
London Bridge
‘Maar liefst 30 verschillende melodietjes’, vermeldt de verpakking van het gemiddelde stuk babyspeelgoed. Alsof dat godbetert iets positiefs is. Vooral de ouderhaters van het merk VTech hebben er een ware sport van gemaakt om zoveel mogelijk flutriedeltjes via een keur aan gekleurde knoppen op één stuk plastic te proppen. Nu is Lizzy inmiddels 3 en we zijn ook bij Laura niet overgestapt op biologisch-dynamisch macro-biologisch ecologisch verantwoord houten natuurspeelgoed, dus we mogen dit onszelf aanrekenen. Ik hoor het u denken.
Dat mijn antipathie jegens het batterij-gevoede terreur in de speelgoedkast is opgelaaid, heeft alles te maken met een kleine reeks incidenten, gisteren rond de middagboterham.
We zitten aan tafel, Lizzy, Laura, en ik dus. Gewend als ‘ie is om een vallend stuk boterham met pindakaas dan wel jam te kunnen scoren, zit hond Max onbehoorlijk te schooien.
Hier heb ik even geen zin in en ik geef hem een duw richting zijn bench. Dit doe ik echter nogal onbehouwen en in dezelfde beweging stoot ik een glas melk om. Op tafel staan mijn laptop, een los toetsenbord (dat typt makkelijker) en er liggen wat aantekeningen.
De melk raakt het allemaal. Het grootste deel ervan over de laptop. Ik spring op, sprint naar de keuken en pak een rol keukenpapier. Vanwege de snelheid waarmee ik dit wil doen – de laptop is ietwat een miskoop geweest maar wel een betrekkelijk recente miskoop – let ik wederom niet op. Een filterzakje vol koffieprut ligt bezaaid over de keukenvloer. Dat kan echter wachten. Al deppend, probeer ik, heftig binnensmonds vloekend, eerst mijn laptop en aantekeningen te redden. Lizzy onderkent de ernst van de situatie en supportert met een herhaaldelijk: ,,Ojée papa, ojéé, ojéé.” Laura is minder bezorgd en ziet vooral de lol er van in. Vrolijk kraaiend tilt ze haar bordje de lucht in. Stukjes jam-bammetje vliegen in het rond.
Allemaal niks erg. Kan gebeuren en het hoort erbij. Maar dat dit alles plaatsvindt op de wijs van ‘Londen bridge is falling down’ dat is gaan spelen nadat eerder genoemde hond bij het wegduwen met z’n kleine hondenkont op een van de speeldingen is gaan zitten, is behoorlijk killing.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Pix4Profs / Jules Calis
