Martijn Schraven (1978) is freelance journalist, tekstschrijver, lezer en liefhebber van muziek die al lang niet meer gemaakt wordt. Maar eerst en vooral papa. Thuispapa, om precies te zijn. Dat léék ooit een heel logische keuze. Met regelmaat geeft hij middels zijn columns een inkijkje in zijn dagelijkse beslommeringen.
Elke dag papadag
,,Heej man, dat plaatje is compleet zo. Hier moet je een foto van maken. Leuk om later aan die meiden te laten zien.” Het is een zonnige dag en ik loop na een kopje koffie bij een goede kennis via enkele speeltuintjes terug naar huis. Laura in de Buggy, Lizzy ‘op mijn hoofd’, zoals ze het zelf noemt wanneer ik haar in m’n nek zet. Hondje Max loopt aan de riem mee naast de buggy. Het compliment dat ik zojuist krijg, is afkomstig van een grote, afgetrainde Rastafari die in de zon voor zijn huis shirtloos een blowtje staat te roken.
Vaker hoor ik het zinnetje: ‘Kijk wat leuk, papadag’. Geen idee hoe vaak ik dat al voorbij hoorde komen. Wanneer ik vervolgens uitleg dat ik als huisvader alle dagen papadag heb, is de standaardreactie : ,,O, dat kan natuurlijk ook tegenwoordig.” Toen Patricia op haar werk aangaf fulltime te blijven werken, kreeg ze geregeld de vraag of ík dat wel zou kunnen; thuisblijven om voor de kinderen te zorgen. Ik ben serieus benieuwd af of het ooit is voorgekomen dat een man tegen zijn collega’s zei dat zijn vrouw voor de kinderen thuis bleef en er vraagtekens gezet werden bij háár capaciteiten. Horen mannen wel eens de vraag: ‘is dat niet zwaar, fulltime werken terwijl je kinderen hebt?’ Patricia wel namelijk.
Eigenlijk was mij beloofd dat ik als kakelverse huisvader enorm veel aandacht zou krijgen van frisse, jonge moeders die vertederd en in vervoering zouden raken bij het zien van de hummeltjes in de kinderwagen. Net zoals in de reclame, zeg maar. Helaas. De praktijk blijkt weerbarstiger. Al zou het misschien ook kunnen zijn dat ik onvoldoende lijk op de hippe reclame-papa’s die met hun haar in een knotje en trendy baardje op skeelers met een biologische linksdraaiende fruitshake door het park zwieren achter de buggy. Maar om voor een beetje aandacht nou te leren skeeleren, dat gaat me wat ver. En de tijd dat ik lang haar had, ligt achter me. Laat staan dat ik het ooit in zo’n knotje zou dragen. Ik laat het maar zijn en steek de vriendelijke opmerking van de Rastafari met een vrolijk gevoel in m’n zak. Het is een heerlijke papadag.
Tekst: Martijn Schraven
Illustratie: Pix4Profs / Jules Calis
