In zijn nieuwe column gaat Peter Verschure op zijn kenmerkende manier in op ‘het nieuwe ab-normaal’ wat het coronavirus met zich mee heeft gebracht.
Het nieuwe ab-normaal
Toen onze kleindochter hoorde dat vanwege het corona virus de basisschool tijdelijk gesloten werd, steeg een gejuich op en kwam bij haar meteen het vakantiegevoel bovendrijven. Wij temperden die euforie een beetje door uit te leggen dat het wel eens zó lang kon duren dat ze weer gráág naar school zou gaan. Maar volgens haar bestond dat niet…. Zolang ze leefde.
Máár “als je niet wilt leren, wat wil je dan na de basis school gaan doen?” was onze vraag. “Nou gewoon…..net als jullie, met pensioen”…..was haar overtuigende antwoord.”Het zou wel eens lang kunnen duren voor er een vaccin uitgevonden zou worden en daarna moeten er eerst nog proeven op dieren uitgeprobeerd worden”, vertelden we haar. “”Op dieren?? Maar dat is zielig voor de dieren”, reageerde ze met een angstige blik in haar ogen. “Hoe moeten ze het dan uitproberen” was onze vraag? “Nou gewoon: op oude mensen”, was haar antwoord”, maar toen begonnen wij angstig uit onze ogen te kijken……
Ook als ze hier aankomt, is het begroeten voor haar heel onwennig en ze is niet de enige want wij vinden ’het nieuwe normaal’ behoorlijk ab-normaal. De andehalve meter is momenteel de meest besproken afstand, al lijkt hij voor sommige niet altijd 150 cm lang te zijn, maar die rekenfout kan je zomaar 395 euro kosten.
Maar als je zelf en je omgeving bespaard blijven van het virus en je de economie buiten beschouwing kunt laten, omdat je pensionado bent, geeft het ook wel een rustgevoel, zo’n lege agenda, en kun je van een beetje minder…..een beetje meer genieten. We missen natuurlijk wel het contact met anderen en de gezellige feestjes en ontmoetingen met pak ‘m beet drie welkomstpakkerds voor de hele santekraam.
Waarom 3 kussen is voor mij altijd een raadsel gebleven. Ik vind het nog steeds ’n beetje overdreven gedoe en daarom ga ik ook regelmatig dik de fout in. Moet ik nou links of rechts beginnen? En als de andere partij ook geen idee heeft, kan het weleens confronterend uitpakken.
Als 10 jarige was ik vroeger niet met het kussen opgevoed, dus was het voor mij behoorlijk wennen als een oude tante uit de stad die behoefte wél scheen te hebben, waardoor ik heel lang buiten bleef spelen om die ene kus per jaar te ontlopen. Maar dat ontlopen heeft daarna geen 10 jaar meer geduurd, want later lustte ik er wel pap van…. Dus toen ik ouder werd, kwam er een vorm van gewenning over me, een soort van “nieuw normaal. Maar toen ik het net gewend was, vond de “gemeenschap” dat het in plaats van één, dus twee kussen moesten worden. Klets op de linker en klets op de rechterwang. Dat nieuwe ritueel en de logica daarvan is me nooit helemaal duidelijk geworden, maar als lijdzame burger, heb ik me aan de gemeenschappelijke behoefte aangepast.
Totdat tot overmaat van ramp de hele natie had besloten het hele ritueel van 2 naar 3 kussen uit te breiden. Alleen de kwaliteit ging ook hier weer ten koste van de kwantiteit. Het werd nu links, rechts en weer links luchthappen. Maar het virus heeft ervoor gezorgd dat deze onhygiënische tijdrovende handeling nu even niet uitgevoerd hoeft te worden. Ik hoop dat we na deze crisis het normale “normaal” weer gaan beleven met ’n welgemeende pakkerd en een fijne stevige knuffel erbij. Want we zullen het hopelijk toch niet in ons bolle hoofd halen, dat het nieuwe normaal straks bezegeld gaat worden met 4 kussen vanachter ’n modieus mondkapje.
We zijn heel creatief met tijdelijke aanpassingen van begroetingen, want zo zijn onze ellebogen plotseling populair geworden bij feestelijke ontmoetingen. Maar ellebogen hadden voorheen geen beste reputatie, want als iemand het achter z’n ellebogen had, een voetballer een elleboogstoot uitdeelde of iemand zich via z’n ellebogen in een hogere functie had gewerkt, kwam die elleboog er niet positief van af, en nu gebruiken we hem als vriendschapsgebaar. Wat zijn we toch een raar volkje. Ja, ’t virus heeft echt toegeslagen.
De nieuwe trend bij mannen is een stoer uiterlijk door een stoppelbaard van enkele dagen te laten staan, maar volgens mij houden ze met zo’n prikkelbaard onbedoeld de dames op afstand en dat is in een tijd waarin we elkaar gaag willen omarmen toch niet de bedoeling. Anders is het met de schoenpunten elkaar begroeten: met alle risico’s van te hard en onbesuisd inkomen en uithalen, zodat struikelpartijen en rondvliegende schoenen niet van de lucht zijn.
Mensen kap met die onzin, geef elkaar een ferme handdruk en een dame een welgemeende zoen en een hele bijzondere muze twee: want we hebben toch de afspraak, dat we in de toekomst gaan proberen ‘met minder, meer plezier te beleven’. En het normale Brabantse houdoe in ere te houden.
Ik eindig graag, “normaal”, dus met ’n dikke knipoog als groet.
Groeten uit de Groenstraat,
Peter.
