Bernadette Klerx is politiek verslaggever van dongen.nieuws.nl en schrijft regelmatig een column over een onderwerp dat op dat moment ‘leeft’.
Langzaam… uit de greep van corona
Hoera, we mogen weer…. een beetje dan. Stapje voor stapje worstelen we ons uit de ijzeren greep van corona. Op de weg terug naar het ‘oude normaal’, want dat is wat we toch het liefste willen. Langzaam komt Dongen weer tot leven. De onwerkelijke stilte in de straten is verdwenen, de bal rolt weer op de sportvelden, kappers hebben hun deuren weer geopend, en jawel… over een weekje mogen ook de terrassen en de restaurants weer open. Voor veel Dongenaren ongetwijfeld een feestelijk moment, dat nu al opgeschaald is tot het hoogtepunt van de afgelopen weken.
En dat hebben we allemaal zelf verdiend, want we zijn de afgelopen weken echt het braafste jongetje/meisje van de klas geweest. We hebben ons – op een enkele uitzondering na- keurig aan de regeltjes gehouden, en daarom krijgen we nu wat meer ademruimte. En dat was ook nodig, want wat hebben we toch bizarre weken achter de rug: virtuele theatervoorstellingen en sportlessen, videobellen, vergaderen via Zoom of Teams, balkonserenades en gazonconcerten, ontmoetingscontainers en -tenten, virtuele vrijdagmiddagborrels en vooral heel veel rood-wit lint, flesjes desinfecterende gel en gigantische hoeveelheden plexiglas. Het werd in een rap tempo het nieuwe normaal.
De digitale mogelijkheden, maar vooral de ongelooflijke creativiteit van ons allemaal hebben ervoor gezorgd dat we in Dongen ondanks alle ellende toch nog konden blijven lachen en troost vonden in deze moeilijke en verwarrende weken. Het is fijn dat we samen al die kansen en mogelijkheden benut hebben, het is ook allemaal hartverwarmend, veerkrachtig, creatief en innovatief maar toch…..ik mis iets. Ik mis het persoonlijk contact, de spontane gesprekjes in de straat of de winkel en vooral de persoonlijke ontmoeting bij al die mooie Dongense evenementen.
Het boodschappen doen alleen al is een bezigheid van militaire precisie geworden. Van tevoren goed je route door de winkel bepalen, boodschappen pakken en snel wegwezen weer. En steeds maar weer opletten dat je die anderhalve meter afstand houdt. Op tijd een paar stapjes terugzetten of met een boogje om een ander heen lopen: het spontane is er wel af. Steeds erop letten dat je afstand houdt, hoe gerechtvaardigd dat in deze situatie ook is, gaat toch een beetje tegen de menselijke en zeker tegen de Brabantse natuur in. Die anderhalvemetersamenleving zal nog wel een tijdje gaan duren, zo is inmiddels wel duidelijk geworden, maar laat het alsjeblieft niet het nieuwe normaal worden.
Waar ik zelf heel blij van word, is dat er weer examenfeestjes gegeven mogen worden; wel met beperkingen, maar toch….het mag en kan weer. Niet dat ik eindexamen doe, dat heb ik jaren geleden al gedaan maar ik herinner me die tijd als een aaneenschakeling van feesten, die heerlijke ontlading als je dat verlossende telefoontje hebt gehad dat je geslaagd bent en op weg gaat naar een nieuwe stap in je leven. Heerlijk om dan even zorgeloos te feesten. Ik gun het de Dongense eindexamenleerlingen van harte, want ze hebben ook al de gala-avonden moeten missen en dat is echt heel erg jammer.
De Dongense jongeren verdienen sowieso een dik compliment, want je zult maar jong zijn en je hele sociale leven speelt zich voor een groot deel af bij (de kantine van ) een sportclub, bij festivals of in de kroeg. Dan word je wereldje door corona ineens wel heel klein. Terecht is er heel veel aandacht voor de ouderen, maar ook voor de jongeren zijn het geen gemakkelijke tijden. Dus met name tegen hen zou ik zeggen: geniet weer van elkaar en feesten maar. Op anderhalve meter, dat wel.
Bernadette Klerx
